Beyond the glass In juni 2015 zijn wij samen met Laurence en Gerard anderhalve week in Engeland en Schotland geweest. Het was een bijzonder geslaagde vakantie met slechts één dieptepunt en veel hoogtepunten. Op vrijdag 5 juni reden wij met onze auto naar IJmuiden om vandaar met de ferry van DFDS Seaways over te steken naar Newcastle. Wij hadden voor zeven dagen een cottage gehuurd in Acaster Malbis, een dorp in de buurt van York in het noorden van Engeland. Na een week reisden wij naar Lasswade, een plaatsje iets ten zuiden van Edinburgh in Schotland, waar wij enkele dagen verbleven in Hotel The Laird & Dog. In de ochtend van 16 juni zetten wij weer voet aan wal in IJmuiden. Het cottage dat wij gehuurd hadden in Acaster Malbis heet School Cottage. Dat is een toepasselijke naam, want het is een oud schoolgebouw dat prachtig verbouwd is tot vakantieverblijf. Het heeft drie slaapkamers, twee badkamers en een ruime keuken op de benedenverdieping. Op de bovenverdieping vind je de enorm grote woonkamer die van alle gemakken is voorzien. Het huis is geschikt voor zes personen en wij zaten er met z'n vieren in! Wij hadden ruimte zat dus. Als wij nog eens samen of met anderen die kant opgaan - en dat zijn wij beslist van plan - dan sluiten wij een tweede verblijf in School Cottage zeker niet uit. Eerst maar het enige dieptepunt van de reis. Toen wij terugkwamen van een bezoek aan The Brontë Parsonage, het museum in Haworth dat gewijd is aan de literaire zussen Charlotte, Emily en Anne Brontë, bleek dat iemand een raam van onze auto had verbrijzeld om te kijken of er iets van zijn gading in lag. Uiteraard hadden wij niets in de auto achtergelaten, waardoor de schade beperkt bleef tot een in miljoenen stukjes versplinterde ruit. Het glas lag werkelijk overal! Er was bij meer auto's op de parkeerplaats ingebroken en de politie was ingeschakeld door een ander slachtoffer. Wij kregen van de zeer behulpzame politieagent een crime number, dat ons moest helpen bij de claim bij onze verzekeringsmaatschappij. Het werd een zeer winderige en koude terugreis naar ons cottage, waar wij na veel heen en weer bellen met Carglass in Nederland en Autoglass in Engeland een afspraak konden maken om de ruit te laten vervangen. Al met al waren wij er zo'n twee dagen zoet mee. Jammer! Gelukkig bleek dit voorval het enige minpunt van de reis te zijn. Verder kwamen wij alleen maar leuke, mooie en interessante dingen tegen in Engeland en Schotland. De ruimte ontbreekt om ze allemaal te noemen, dus zal ik er 'slechts' zes uit mijn herinnering terughalen. Castle Howard Dit schitterende landhuis fungeerde als decor voor Brideshead Revisited, de bekende televisieserie die in 1981 werd gemaakt naar het gelijknamige boek van Evelyn Waugh. Jeremy Irons speelde in de serie dan wel de belangrijke rol van Charles Ryder, de hoofdrol was echter weggelegd voor Castle Howard dat voor de gelegenheid werd omgedoopt in Brideshead. Het was de derde keer dat ik het landhuis bezocht en opnieuw vergaapte ik mij aan de fraaie Atlasfontein in de tuin, de immense, bijna overdadig ingerichte kamers en zalen, de centrale hal zo hoog als een kerk, en de talloze schilderijen en andere kunstwerken. Onze wandeling rond en door het landhuis eindigde in de tuin op een bankje in de zon. Even de voeten rust geven! North Yorkshire Moors Railway Ik ben gek op treinen en heb al vele uren 'verspild' aan het 'spelen' met Train Simulator op mijn computer. Ik zeg dan ook geen nee als de gelegenheid zich voordoet om een rit te maken met een trein die getrokken wordt door een heuse stoomlocomotief. De NYMR onderhoudt de lijn tussen Pickering en Whitby, een stuk van ongeveer 18 mijl dwars door het mooie North York Moors National Park. De trein stopt onderweg bij een aantal Victoriaans aangeklede stations en rijdt vlak voor Whitby onder het in 1884 gebouwde, bijna 40 meter hoge Larpool Viaduct door. The Stephen Joseph Theatre in Scarborough Dit is een bijzonder theater omdat de toeschouwers de handeling op het toneel van vier kanten kunnen bekijken. Het is dus een theater in the round. Dit vormt voor de acteurs een extra uitdaging, omdat ze zich regelmatig tot een ander deel van het publiek dienen te richten om geen statisch toneelbeeld te krijgen. Het is ook een beroemd theater omdat Alan Ayckbourn, de artistiek directeur en een van de beste hedendaagse Engelse toneelschrijvers, zijn stukken altijd hier in première laat gaan. Het is echter niet groot, er kunnen 'slechts' 404 toeschouwers in. Als toneelliefhebber en amateurtoneelspeler vond ik het een unieke ervaring hier een voorstelling bij te wonen. De voorstelling die wij zagen was William Shakespeares Romeo and Juliet opgevoerd door de merendeels jonge maar uitstekende spelers van het The Tobacco Factory toneelgezelschap. Zij verzorgden een prima uitvoering van dit beroemde stuk van The Bard, vol vaart en energie, met verrassende regievondsten en een sfeervolle belichting. Ik heb heel geboeid zitten kijken. Nadat hij de voorstelling had bekeken schreef de criticus van The Guardian dat hij tweenage Shakespeare with a touch of steampunk had gezien, en daar kan ik het mee eens zijn. Rosslyn Chapel Deze vijftiende-eeuwse kapel in het plaatsje Roslin in Schotland speelde een prominente rol in de roman The Da Vinci Code van Dan Brown. Het succes van het boek zorgde ervoor dat het aantal mensen dat jaarlijks de kapel bezoekt vertienvoudigde! Het is niet moeilijk te zien waarom de kapel zoveel mensen intrigeert. Ze wordt in verband gebracht met 'spannende' zaken zoals vrijmetselarij, de tempelridders en de heilige graal. Ook het aanzien van het gebouw, zowel van buiten als van binnen, is bijzonder. Het uit zandsteen opgetrokken gebouw is versierd met tientallen kleine en grote beeldhouwwerken die allemaal een symbolische betekenis hebben. Elke bezoeker krijgt een geplastificeerd stuk karton waarop de plattegrond van de kapel is getekend. Hierin is aangegeven waar wat te zien is en welke symboliek er achter het betreffende werk zit. Heel fascinerend! Je moet deze kapel echt gaan zien als je in Zuid-Schotland bent. Abbotsford House In de eerste helft van de negentiende eeuw zorgde de schrijver Walter Scott er vrijwel in zijn eentje voor dat men Schotland anders ging bekijken dan tot die tijd gebruikelijk was. Het land werd gezien als grauw, onherbergzaam en woest, maar in romans als Rob Roy, The Heart of Midlothian, en Ivanhoe (herinneren jullie de piepjonge Roger Moore nog als Ivanhoe in de gelijknamige televisieserie?) beschreef Scott een romantisch Scotland met eindeloze groene heuvels, bosrijke dalen en wildstromende rivieren, waarin hij zijn personages meeslepende avonturen liet beleven. Voor zijn inspanningen werd hij beloond met een adellijke titel en met het geld dat hij met zijn boeken verdiende kocht hij het prachtige landhuis Abbotsford nabij de stad Galashiels in het zuiden van Schotland. Hij verbouwde het, breidde het uit en stopte het vol met antieke voorwerpen en kunstwerken die hij tijdens zijn reizen door het Verenigd Koninkrijk kocht. Het huis is nu in handen van een Trust en voor het publiek toegankelijk. Het ziet er nog net zo uit als toen Sir Walter Scott er woonde. Wij maakten een audiotour door het huis. Lopende door de kamers hoorden wij de schrijver zelf (een acteur met een heerlijk Schots accent) vertellen over wat er allemaal te zien was: de grote toegangshal met harnassen in de hoeken, de grote woonkamer met o.a. bustes van William Shakespeare en Scott zelf, de jaloersmakende, uit twee verdiepingen bestaande bibliotheek, en de met antieke pistolen en steekwapens bedekte muren van de wapenkamer. Op deze manier kwam geschiedenis tot leven; wij waren even in de tijd dat Scott in dit huis woonde. Heel boeiend! Glenkinchie Distillery Glenkinchie, een van de twee overgebleven distilleerderijen in de Lowlands van Schotland, is landelijk gelegen tussen de gerstvelden op zo'n 30 kilometer van Edinburgh. Bezoekers kunnen een interessante tentoonstelling bekijken en een rondleiding maken door het gebouw. Wij hebben dit eerder gedaan bij andere distilleerderijen, maar de man die onze rondleiding bij Glenkinchie verzorgde vertelde zijn verhaal zo aanstekelijk en was zo sympathiek dat wij zijn whisky onmiddellijk tot onze favoriet uitriepen. Voor de kenners onder jullie: traditie speelt hier nog een grote rol. Zo zijn er bijvoorbeeld zes houten washbacks in gebruik bij het fermentatieproces, twee van grenenhout uit de Amerikaanse staat Oregon en twee van larikshout uit Canada. De twee enorme, oude, koperen ketels zijn eveneens heel kenmerkend: ze behoren tot de grootste in de branche en samen zijn ze goed voor een productie van 1,3 miljoen liter per jaar. In plaats van een moderne condenser wordt er nog steeds een gietijzeren wormtub gebruikt om de alcohol af te koelen, waardoor de whisky meer karakter en diepgang krijgt. Dat konden wij zelf constateren toen wij na afloop van de rondleiding enkele glaasjes Glenkinchie whisky konden proeven: heerlijk! Wij bezochten Glenkinchie op de dag van mijn 66e verjaardag, een goede reden om in Gaelic op mijn gezondheid te proosten: Slàinte!