24of25

24 of 25?

Over duivelse dilemma's gesproken ...

Deze week vouwde ik de speciale Kermisbijlage van het huis-aan-huisblad Weekend open. Ettelijke pagina's met waardebonnen voor de schiettent, de nougatkraam, de cakewalk, het reuzerad en de botsautootjes en tussen al die bonnen maken we kennis met Ed Mense, die voor de gemeente Haarlem al 24 jaar de functie van kermiscoördinator bekleedt. Boven het vraaggesprek staat: "Blije gezichten, daar doe ik het voor."

De gemeentelijk kermiscoördinator wijdt ons in in zijn jaarlijkse cyclus: "Na afloop van elke kermis begin ik weer met de voorbereiding van de kermis in het volgende jaar." Onderschat het niet. Zo bezoekt Ed Mense andere kermissen om nieuwe attracties te beoordelen (misselijk worden in de baas zijn tijd). Tot 31 december kunnen exploitanten bij hem vergunningaanvragen indienen, daarna vergadert de verpachtingscommissie. Telkens weer is het voor de kermismeester passen en meten – een eindeloos gepuzzel om 'zijn' familiekermis aan de Zaanenlaan te organiseren conform alle eisen en richtlijnen.

Ed Mense is een man met liefde voor zijn vak – dat lijdt geen twijfel. Wat ik niet wist en wat mij zo voor hem inneemt: tijdens de kermis resideert hij in een eigen kantoortje aan de Zaanenlaan, in zijn hoedanigheid van "geruststeller, vertrouwenspersoon, organisator, planner, regelaar en noem maar op". Ik ben dol op dit soort folklore: de gemeente Haarlem huisvest ieder jaar één ambtenaar twee weken in een eenpersoons stadskantoortje! Zo schattig!

In de stemming gekomen, ging ik gisteren in het Europa-rad op de Grote Markt. Dat zouden jullie ook moeten doen als je geen hoogtevrees hebt: voor €3 krijg je een schitterend bavocentristisch uitzicht over de stad! Lui en behaaglijk koesterde Haarlem zich in de zon: op zijn paasbest, alles pais en vree zo ver het oog reikte.

De schok was des te groter toen ik later op de avond het HD onder ogen kreeg. De brandweer had de inrichting van de kermis bij de Zaanenlaan afgekeurd. Vluchtroutes deugden niet, ondergrondse brandkranen waren onbereikbaar. Calamiteiten dreigden, alle in 24 jaar opgebouwde expertise van Ed Mense ten spijt. Naar een oplossing wordt naarstig gezocht en die komt er ook heus wel. Maar er is meer, schrijft journalist Dimitri Walbeek. De kermis wordt steeds compacter en lawaaieriger. De aaneengesloten attracties vormen "een corridor van neon en decibellen" en onschuldige straten worden gebarricadeerd door kermismaterieel. Boze tongen betichten de gemeente ervan uit winstbejag de hand te lichten met de voorschriften; zo te lezen scoort de buurt qua welbevinden slechter dan de Golanhoogten.

De klachten gaan terug tot 1768. Nee, pardon, tot 1968. Maar dan nog ... Onder burgemeester Schmitz trad een kortstondige verbetering in, maar nadien ging het weer van kwaad tot erger met de 'gedoogkermis'. Voormalig gemeenteraadslid Cees Schrama werpt zich in de krant op als spreekbuis voor de bewoners. Aan kennis van zaken zal het hem niet ontbreken: Schrama verzamelde de afgelopen 25 jaar (!) de correspondentie tussen de getergde wijkraad en de lakse gemeente. Hij vermeldt dit wapenfeit alsof het wachten is op een zesdelige, gebonden bibliofiele uitgave.

Bij wie ligt mijn sympathie? Bij de bevlogen kermismeester sedert 24 jaar of bij de klaagbrievenbundelaar sinds 25 jaar? Bij de eerste natuurlijk. En de tweede heeft gelijk – natuurlijk.

Mijn voorstel zou daarom zijn om te wachten tot Ed Mense met pensioen is; ritsel een ridderorde voor hem bij zijn afscheid en reik die onder applaus uit in zijn eigen ministadskantoor. Op Koningsdag. En een jaar later verrijst bij het Zaanenbos de eerste akoestische kermis van Nederland. Alleen accordeonmuziek of fluit, en uitsluitend kraampjes die geen elektriciteit vergen. En wie wars is van nostalgie, maar helse herrie wil en apparaten die balletje balletje spelen met je inwendige organen, komt naar de Grote Markt. In het bijzonder kan ik jullie de Octopus aanbevelen.