bankzitter

Bankzitter

Passie, liefde, inspiratie, creativiteit, bevlogenheid – al die zaken waar ze in reclames zo hoog van opgeven kunnen me momenteel gestolen worden. Of zijn me al ontstolen. Ik schrijf dit in de barre laatste dagen voor de zomervakantie. Werktuiglijk verricht ik de noodzakelijke klussen en na thuiskomst beperk ik mijn actieradius tot drie meter van het middelpunt van mijn leven, de tv.

Dit is de fase van het jaar dat ik me afscherm van intellectuele en literaire prikkels, van mondiale problemen en de altijd actuele actualiteit. Ik wil SPORT! Domme, brute, hersenloze sport in onverantwoord grote porties. En wat treft het dat onze wereld zodanig is ingericht dat in die luie behoefte moeiteloos kan worden voorzien. In juli lig ik altijd aan een infuus van topsport, maar nooit was het zo erg als nu, met als hoogte-/dieptepunt de week tot 15 juli, waarin de ontknopingen van het WK voetbal en Wimbledon samenvielen en de Tour de France het kookpunt bereikte.

Waarschijnlijk bied ik een deerniswekkende aanblik, zoals ik daar onderuitgezakt lig, als een uitbuikende python die een biggetje heeft verschalkt dat de komende dagen moet verteren. Af en toe veer ik op, om beter te kunnen zien wat Hawkeye beslist, of de VAR. Incidenteel stoot ik een rauwe vreugdekreet uit, of kreun ik van ellende als een bal via paal en lat en de rug van de keeper in het doel verdwijnt. Neee-heeee!!!!! Mijn vrouw schrikt op van haar boek of lichte administratieve werkzaamheden; zij heeft nooit gesnapt waarom die ene banddikte of onfortuinlijke netbal mijn geluk beïnvloedt. Zij is principieel voor het grootste land, omdat een overwinning van China of Rusland meer mensen gelukkig maakt dan een van IJsland of Kroatië.

Nou zijn sommige krachtmetingen weliswaar enerverend, maar meestal lig ik daar lusteloos, terwijl de wandeletappe (alleen een colletje van de vierde categorie) traag door gaapverwekkend landschap gaat of de wedstrijd 'op slot' zit. Ik knabbel wat, sabbel wat, ik bestel een afhaalpizza in afwachting van de slotkilometers of de penalty's. Ik drink een biertje ... Ik verkaas, verpap, verslap. Ik krijg de spiertonus van een marshmallow. En zoals ik zijn er miljoenen bankzitters en sofaplakkers. En allemaal identificeren ze zich gretig met hun vetvrije, afgetrainde idolen: Rafael Nadal, Kevin de Bruyne of Tom Dumoulin.

Maar wat heet identificeren? Over de voorbereiding van Dumoulin las ik een huiveringwekkend artikel. Hoe Giro en Tour te combineren, met een interval van slechts vijf weken? Dat gaat middels een performanceplan, opgesteld door het begeleidingsteam van Sunweb: materiaaldeskundige, voedingsdeskundige, trainers en bewegingswetenschappers. Samen tweaken ze 'hun' Tom als ware hij een nieuw model Toyota. Iedere pedaaltrap wordt geanalyseerd. Kan het niet nóg efficiënter of slimmer?

In plaats van de gebruikelijke hoogtestage van drie weken sliep hij twaalf dagen in een 'hoogtetent' thuis. En dan de voeding. Een man verbruikt gemiddeld 2500 kilocalorieën per dag. Tijdens de koninginnenrit van de Giro verbrandde Dumoulin er 8700! Genoeg eten is een must voor de renners. 'Wat eruit gaat, moet erin' is het principe. Onverbiddelijk. Direct na iedere rit wordt het energieverbruik gemeten en de data worden opgestuurd naar een kantoor in Deventer. Daar zitten de experts. Drie kwartier na de finish zijn de gegevens verwerkt en kan in Frankrijk de kok aan de slag. Een boterham met Nutella in plaats van de geprogrammeerde bosbessenjam? Uitgesloten! Na Parijs pas, Tom, het kan je (zo is uitgerekend) anderhalve seconde kosten bij de tijdrit. Wat een slavenleven ...

Ondertussen moet ik dringend beginnen te luisteren naar mijn eigen eenpersoons begeleidingsteam. In augustus zal ik leven volgens een streng regime. 'Wat erin ging, moet eruit.' En de tv blijft uit. Weg met de hersenverweking. Tijd voor een topsportstop.