 |
Boerenhesjes |
| Kom daar bij de gele hesjes eens om!
De Noord-Hollandse boerenhesjes hadden hun eigen frituurwagen meegebracht
naar hun protestdemonstratie bij het Provinciehuis in Haarlem. Tussen
de lange rij met boze spandoeken opgetuigde landbouwtrekkers stond
de mobiele snackbar van café De Drie Zwanen uit Den Ilp. Symboliseerde die het wantrouwen tegen de stadse wereld? Voor ons boeren geen slappe industriële patat, vervaardigd uit geïmporteerde, inferieure aardappelrassen, in gedegenereerd vet gebakken door glazig kijkende, suf gegamede 16-jarigen, gespeend van motivatie en ruggegraat? Op het platteland snijden wij onze friet zelf. Leve de kruimige Goudpieper uit Spijkerboor of de befaamde Spanbroeker krieltjes! Bij de ingang van het Provinciehuis trof ik een breed assortiment ontboerde rubberlaarzen. Hadden ze die voor de commissievergadering in Paviljoen Welgelegen keurig uitgetrokken, zoals ze dat thuis op de deel ook deden? Er ging tevens een duistere suggestie van uit: ons mooie beroep wordt bedreigd, het bestaan wordt ons onmogelijk gemaakt. Directe aanleiding voor het ongenoegen van de ongeveer 150 boeren was de Notitie voor richtinggevende uitspraken over bodemdaling in veenweidegebieden. Minder sexy kan het haast niet, maar notitielezende boeren hadden eruit opgemaakt dat de beleidsmakers hun grasland op termijn liefst willen omzetten in moerasgebied. Zoals een spandoek het samenvatte: DE POLDERS ONDER WATER / DE KOEIEN NIET MEER OP HET LAND / DE PROVINCIE HEEFT DIT IN DE HAND. Wat moest ik? Hesje of geen hesje? Solidair een boerenkiel aantrekken of geen boerenkiel? Volgens gedeputeerde Cees Loggen loopt het huidige systeem van drooghouden tegen zijn grenzen aan. Door het kunstmatig laag gehouden waterpeil verteert het veen en daalt de bodem, waardoor er weer meer gepompt moet worden, enzovoort. De aanhoudende stijging van de zeespiegel verergert de druk van het grondwater ook nog eens en oh ja, dat inklinkende veen zorgt voor een toename van de CO2-uitstoot. Hierover zijn alle politieke partijen het eens. Zonder extra maatregelen daalt de bodem tussen 2010 en 2050 met 27cm. Dat is niet niks – het zou een hele schrik zijn als dat vanmiddag tussen 3 en 4 uur gebeurde – maar tegelijk kan ik me voorstellen dat je als melkveehouder denkt, dat is per jaar zoveel als één frietje van café De Drie Zwanen dik is. Moet ik me daarvoor laten omscholen tot lisdoddenkweker of gruttohoeder? Minder CO2? Pak eerst die viespeuken van Tata Steel eens hard aan, zodat de grafietregen boven Wijk aan Zee stopt. En zo vergaat het me vaker. Ik weet niet hoe jullie in deze gepolariseerde wereld staan, maar ik kies graag partij. Alleen, in de praktijk eindig ik meestal in een half hesje; en de gehoopte principiële zwart-wit stellingname versmoezelt weldra tot vijftig tinten Tata-grijs. Wat is wijsheid in dit nieuwe jaar? Met zoveel abstracte en onbevattelijke problemen? Misschien moet ik daarvoor bij mijn vrouw te rade gaan, zoals wel vaker. Sylvia Hubers schreef onderstaand gedicht, We moeten iets kleins doen. Voor boeren, burgers en provincielui: We moeten iets kleins doen. Een klein wonder moeten we verrichten. Eén klein persoonlijk wonder, één wonder moeten we verrichten per persoon. En dan, als iedereen dat gedaan heeft, één klein wonder verrichten, dan tellen we de wonderen die ontstaan zijn bij elkaar op. En dan, dan hebben we een groot wonder. Kijk: zo simpel zit nu eenmaal een groot wonder in elkaar Ik wens iedereen een gelukkig 2019 met veel kleine wondertjes.
© Marius Jaspers - p 2019 Straatjournaal |