contrastfotos

Contrastfoto's

Verreweg het makkelijkste mikpunt voor de satiricus was de afgelopen week het turbo-ego van de Noord-Hollandse VVD-Gedeputeerde Ton Hooijmaijers.

Geef 'm zijn vet, denkt u nu misschien, handenwrijvend. Ton Hooijmaijers ... dat is toch die malloot die aan de Dreef op een gehuurde hoogwerker ging staan? Om met een gehuurde megafoon te toeteren naar een gehuurde nep-actiegroep op het dak van het Provinciehuis? In het kader van een driehonderd duizend euro kostende campagne die ons, onwetende burgers, uit moet leggen wat de Provincie met ons belastinggeld doet?

Ja, die Ton. De enige echte! Dat ik desondanks aarzel mijn gifpijlen uit de koker te halen, heeft een reden. Want de beste manier om zo'n schaamteloze exhibitionist te straffen is natuurlijk hem volkomen te negeren.

Jammer daarom dat de media hem geen blauwtje lieten lopen toen hij ze belde. Hooijmaijers haalde met zijn fratsen zelfs de voorpagina van het Haarlems Dagblad.

Onbedoeld bood de krant van 3 januari daarmee een interessant contrast: voorop de publiciteitsgeile provinciebobo – ver verheven boven het vulgus – en pas ergens achterin, bescheiden in het regiokatern, de nieuwjaarsreceptie van onze nieuwe burgemeester.

Bernt Schneiders, die op zijn vrije zaterdag kennismakingsrondjes maakt door de wijken. Op de fiets, met in zijn zijtas een Simpson bandenplaksetje en een poncho. Je kunt 'm uitnodigen en dan komt ie bij je thuis.

"Wat een leuke burgemeester – die willen alle vrouwtjes toch wel op de koffie?", jubelde mijn vriendin spontaan. En voor het geval u twijfelt aan haar mensenkennis en goede smaak: onlangs kwam ik De Meest Kritische Haarlemmer Aller Tijden tegen - Erik Haverkorn van Haarlems Bouwplannen, bijgenaamd de Luis in de Pels.

"Wat vind jij eigenlijk van die Bernt Schneiders?" vroeg ik aan de Luis.

"Uh ... niks mis mee", zei hij.

Ik herhaalde mijn vraag. "Niks mis mee, echt, hij doet het heel goed", zei hij, enigszins bedremmeld.

Ik kietelde Erik hardhandig, kneep en prikte hem op diverse gevoelige plekken. Ik hing hem een half uur ondersteboven aan een boomtak. Maar nee ... Hij gaf geen krimp. Géén kritiek op Bernt, hij kon het niet over zijn hart verkrijgen!

En zo vergaat het iedereen. Op de politieke redacties naderen de flessen azijn en vitriool hun houdbaarheidsdatum. In de gemeenteraad vallen coalitie en oppositie elkaar in de armen in gemeenschappelijke bewondering. En in de opiniepeilingen is Bernt Schneiders de meest geliefde Haarlemmer sinds Yvonne van Gennip toen zij drie keer olympisch goud won.

Ónze Bernt : sympathiek, intelligent, aantrekkelijk, recht door zee, besluitvaardig, wellevend, charismatisch, vlot, daadkrachtig, fris van de lever, toekomstgericht, belezen, onbevangen, ambitieus, goed gewassen, welbespraakt en goedgemutst, onkreukbaar, krimpvrij, zuinig, milieuvriendelijk, kuis, lenig van geest, efficiënt, nuchter, ad rem en niet zijwindgevoelig.

Hij bouwt bruggen, verzet bergen, knipt linten, hakt knopen door, speelt basgitaar, manoeuvreert uiterst behendig tussen VVD en SP, en hij houdt de stemming er in bij zijn wethouders. Als Hilde weleens de bokkenpruik op heeft en Jan Nieuwenburg in de haren vliegt nodigt hij ze uit om bij hem te komen helpen met verhuizen en daarna gezellig met z'n allen te gourmetten. Zo iemand dus.

U begrijpt, als columnist had ik natuurlijk liever dat hij met declaraties rommelde en zijn vrouw sloeg. Maar als Haarlemmer pleit ik ervoor dat we voorlopig verborgen houden hoe blij we met hem zijn. Dat we doen of het allemaal heel gewoon is, zodat hij niet te snel wordt weggepromoveerd.

Eigenlijk heb ik nog maar één bedenking. We weten nog niet of hij tegen kritiek kan. Hij krijgt nooit kritiek. En daar zie ik een schone taak voor het Ampzing Genootschap. Want hoe formuleerde de burgemeester het in zijn Nieuwjaarstoespraak:

Haarlem is "hot en booming". Hot en booming? Dat moet zeker beter kunnen.

[Voorgelezen tijdens de Broodkast radiouitzending van januari 2007 op Radio Haarlem 105.]