demanopzijnbest

De man op zijn best

Dit is het eerste en laatste deel uit de mini-reeks 'Mannen op hun best'.

De moderne man ... Er zit geen statiegeld op; er zijn geen inleverpunten voor; hergebruik stuit op strenge regelgeving vanwege de moeilijk afbreekbare afvalproducten die iedere witte man, toxisch als hij is, tijdens zijn leven opslaat in lever, nieren, hersenen en andere organen.

Zie hem daar staan, dat afgebladderde, verschrompelde, overbodige, overvleugelde wezen: links en rechts ingehaald door het leven. Ontdaan van flair, fleur, zelfvertrouwen en vitaliteit.

De meeste volwassen mannen hebben nog een rudimentair besef van hun viriele voorgangers in een ver verleden. Erik de Noorman, Atilla de Hun, Archie de Man van Staal. Maar wat moet je met stoere rolmodellen, als je sinds de crèche bent bemoederd, bementord en betutteld? Als je bent gekneed tot een wezen dat vanuit AH radeloos naar huis belt als de Pampers Baby-Dry Paw Patrol Pants Maat 6 Luierbroekjes niet voorradig blijken? Op de sportschool rukt zo'n papmannetje gefrustreerd aan allerlei apparaten om zijn zero-pack op te voeren tot een sixpack en als dat niet binnen vier sessies is gepiept, wendt hij zich snikkend tot coaches of leest onder de dekens een zelfhulpboek over zijn masculiene identiteit. Of erger: hij compenseert zijn minderwaardigheid met haantjesgedrag, voetbalvandalisme of anonieme online doodsbedreigingen.

De spermatozoa, sinds Adam het unique selling point van de man, zijn tegenwoordig niet vooruit te branden. Bij de eerste en enige zwemrace van hun leven geven de meeste het direct na het startschot op en drijven lusteloos rond. Stel, een nieuw, ongeneeslijk testikelvirus verlost alle mannen op deze aardkloot uit hun chronisch lijden en enkel de vrouwen blijven gespaard, hoe groot zou de ramp dan werkelijk zijn?

"Een zegen, een zegen zou het zijn!" roepen jullie (m/v) nu misschien in koor. Of feministischer: "Een zege! Een zege!" Maar voor jullie de helft van de mensheid (inclusief mijzelf) bij het grofvuil zetten, wil ik jullie toch deelgenoot maken met mijn ervaring met de man op zijn best. De man in zijn element, onbespied en zonder supervisie, in zijn eigen sfeer, met mannen onder elkaar. De man (in de taal van voetbaltrainers) in zijn kracht.

Begin 2021 verhuisden wij. Zo'n 160 dozen stonden gereed bij de steile trappen op de eerste en tweede verdieping. De wagens van Magic Movers arriveerden rond twee uur. Twee gespierde, volmaakt geproportioneerde jonge kerels begonnen alvast te sjouwen, twee collega's zouden weldra volgen. Iets met de planning ... Na anderhalf uur beulswerk kreeg het iets heroïsch.

In de meeste dozen zaten geen nachtponnetjes of plastic speelgoed maar zware boeken. Die twee buffelden door. De versterking arriveerde, maar zelfs voor vier man bleef het een heidens karwei. Het schemerde al. Mijn vrouw en ik zaten bedremmeld in een vensterbank (ik had uit medelijden nog aan kunnen bieden een plumeau of een zijden kussentje te dragen, maar tussen dit fysieke geweld ...). Er viel geen onvertogen woord, maar ze hadden duidelijk gehoopt dat het sneller ging. Ajax kwam om 7 uur op tv, ook dat nog. Er werd gebeld met het kantoor en toen reden er nog twee voor, op de terugweg van een klus in België ...

We voelden het gebeuren, vanuit onze vensterbank. Magic Movers! Zes mannen verenigden zich miraculeus tot één soepel, onvermoeibaar organisme, met één gezamenlijk doel. Dat huis moest leeg. Zweet parelde, energie vonkte, ogen fonkelden, de communicatie beperkte zich tot knikjes en wat dierlijk gegrom. Tegen zessen zaten de auto's vol. Als we nog één onderzettertje extra hadden gehad, had het er niet meer bij gepast.

Het zeskoppige wondermonster ontspande de spieren, kwam tot rust en splitste zich in zes individuen: afgemat, tevreden. Of was het 'bevredigd'? Ik uitte mijn grenzeloze bewondering. Ze grijnsden bescheiden. Thuis wachtte warm eten, een biertje en voetbal. Zo moeten mannen zijn, dacht ik seksistisch.