derodesloper

De Rode Sloper

Waar te beginnen? Bij een HD-enquête afgelopen zaterdag beoordeelde 94% van de stemmers de nieuwe verkeerssituatie bij het Kenaupark als ONveilig.

94% onveilig – het is een score die in het verleden uitsluitend werd behaald bij kruispunten en rotondes in Aleppo, Groszny en andere brandhaarden in deze ruwe wereld. De 6% die de herinrichting wél een voldoende gaf voor veiligheid, bestond waarschijnlijk uit twee gechanteerde verkeersambtenaren, de moeder van verantwoordelijk wethouder Cora Sikkema en een joyrider in een pantservoertuig.

Over de verkeerstechnische uitvoering kunnen we derhalve kort zijn. Krankjorum. Onverantwoord en onvergeeflijk, zullen we het daarop houden? Wel zou ik hier graag de argumenten aanstippen die Sikkema aanvoerde ter verdediging van de gewraakte herindeling. Er lag, zo legde zij uit (en as she spoke demarreerden links en rechts gedesoriënteerde fietsers de stoep op om niet te worden geschept door tegemoetkomende auto's en zigzaggende bakfietsen, zodat radeloze voetgangers op hún beurt een veilig heenkomen moesten zoeken in de kruinen van monumentale, nog door de hooggeëerde heer Zocher zelf gestekte beuken en essen) ... er lag, zo legde zij uit, een IDEE aan ten grondslag. Een filosofie.

Immers, juist doordat de gemeente in zijn wijsheid een onoverzichtelijke janboel had gecreëerd, zouden verkeersdeelnemers in het vervolg beter opletten. Puur uit lijfsbehoud. Eerder dit jaar beriep Sikkema zich op hetzelfde argument om te pleiten voor de opheffing van oversteekplaatsen langs de Rijksstraatweg – die boden immers slechts 'schijnveiligheid'.

Zullen we het de 'wet van Cryfke' noemen? Gevaar is de beste bescherming! Als die aanslaat hier in Haarlem, belooft dat nog de nodige Charlie Chaplin-achtige slapstick. Dan zullen naar verwachting alle putdeksels worden verwijderd uit de trottoirs teneinde de mensen te leren uit hun doppen te kijken.

Grote triomfator in de Kenau-klucht werd de Haarlemse Fietsersbond, die door de rechter in het gelijk werd gesteld en van wiens onheilsprofetieën en alarmkreten Sikkema zich geen sikkepit had aangetrokken. En zij was niet de enige, laat ik het maar gelijk bekennen.

Als veelvuldig gebruiker van het Franklin Hoevens-tunneltje waren de pamfletten, spandoeken en andere protesten mij natuurlijk niet ontgaan. Juist ja, stelde ik meewarig vast, de Fietsersbond staat weer eens op zijn achterste benen. Maar ach, staan ze daar niet altijd op?

Het tekent mijn moeizame verhouding met deze belangenclub. Immers, in theorie zouden we elkaar onstuimig moeten omhelzen. Ga maar na, ik ben autoloos burger (zonder rijbewijs), doe levenslang alles op de fiets of met het OV en ik ben – net als zij – TEGEN ernstige verkeersongelukken. Niettemin, ik zie mijzelf eerder lid worden van de Bandidos of No Surrender dan van de Fietsersbond zoals die nu is.

Want, hoe zou premier Rutte III dat ongelukkig uitdrukken? De Haarlemse Fietsersbond is als een begeerlijke vrouw die zó veilig wil vrijen dat ze eist dat haar minnaar zich voor het liefdesspel eerst helemaal in huishoudfolie wikkelt .... Pffft, dat valt niet eens mee, die beeldspraak. De Fietsersbond is als een bange bruid die de trappen van het stadhuis alleen wil beklimmen met een valhelm, gezekerd met abseiltouwen en reflecterende strips op haar bruidssluier?!? Ik kan het maar beter opgeven, geloof ik.

Mijn probleem met de Fietsersbond is dat hij al sinds het jaar vijftig vóór Moerman altijd gelijk heeft. Altijd. Ze hebben (anders dan de gemeente) hun dossiers keurig op orde en kennen hun zaakjes; je wéét dat hun onkreukbare, bevlogen vrijwilligers met gradenboogjes en linialen de hellinghoek van de verkeersdrempels hebben nagemeten of de wachttijd voor het stoplicht tot op de nanoseconde nauwkeurig hebben geklokt.

Altijd gelijk hebben is voor niemand goed en met de jaren is er iets stars en drammerigs in de Fietsersbond geslopen. Een permanente verongelijktheid. Hun woede kan evenzeer gewekt worden door het Kenaupark als door een slecht onderhouden haaientand waar een laagje plaque op zit.

Zoals voor alle zeloten en gelovigen bestaat er voor hen maar één gelijk. Hun eigen ideologische gelijk, waarvoor alles moet wijken. En dat brengt mij bij mijn diepste grief, de Dolhuysbrug. Zoals Stalin graag de stroomrichting van een rivier mocht omkeren en de Chinezen er geen been in zien om een vallei met een paar miljoen dorpsbewoners te ontvolken voor een te bouwen stuwdam, zo maakt de Fietsersbond zich al jaren sterk voor de Dolhuysbrug.

Die Rode Loper moet en zal doorgetrokken. In hun rechtlijnigheid – letterlijk en figuurlijk – nemen ze daarbij de vernieling van een onvervangbaar stuk Staten Bolwerk voor lief.

De Rode Loper wordt Rode Sloper!

Dat anderen hechten aan de schoonheid en rust van het park (voor mij de mooiste plek van Haarlem) wil er niet bij ze in.

Kan er misschien een nieuwe Haarlemse Fietsersbond worden opgericht? Veel minder rechthaberisch, met wat meer zelfrelativering en humor? Voor stadgenoten zoals ik, die veel en graag fietsen en hopen dat iemand hun belangen behartigt? Met een andere naam, iets als de Freewheeler? Met Losse Handen? De Fietsbelhamels?

Of anders zou het al heel wat zijn als de huidige Fietsersbond wat vaker in de spiegel kijkt en schrikt van zijn eigen verbeten gezicht. En vervolgens beseft dat er bij onderhandelingen soms meer te bereiken valt met een kwinkslag of een glimlach. En stel, stel dat dat inzicht doorbreekt, dan word ik wellicht toch nog lid.