echteengoedgevoel

Echt een goed gevoel

Lezers vragen mij vaak: Marius, moet je vandaag de dag perse klootloos en zielloos zijn om carrière te maken in het onderwijs? Jazeker, antwoord ik dan en ik voeg er behulpzaam aan toe dat een 'oversized' geweten eveneens een belangrijke voorwaarde is. Ik baseer dat onder meer op het bangige gezemel in de digitale onderwijs-nieuwsgroepen. Neem nou deze noodkreet:

Hallo allemaal,
Ik heb een leerling in 6 vwo die heel erg stottert. We gebruiken het Cito spreekvaardigheidstentamen, maar ik maak me zorgen over hoe deze leerling zijn tekst gaat voorlezen voor de uitspraak. Is er iemand die me een idee kan geven hoe ik dit anders kan doen?
Alvast heel erg bedankt,
Machteld

Normaliter geeft zo’n amechtig mailtje mij genoeg aanknopingspunten om mij uit te leven als azijnpisser of Don Quichot ... maar nú even niet. Ik schrijf deze stukjes al een maand voor de verschijningsdatum, dus als u dit leest is het ofwel DAY 34 met alle bijbehorende 'gloom and doom' of ze zijn alweer druk aan het puinruimen in Umm Qasr en Bagdad. Hoe dan ook, op dit moment zie ik via CNN al een kwartier lang opgewonden Iraakse militairen langs de rietkragen van de Tigris draven. Ze schieten lukraak in het water, waar ze neergestorte Britse piloten vermoeden. Het is een bizar tafereel, dat zo in Conrad's Heart Of Darkness zou passen.

De oorlogsgruwelen gaan mij niet in de koude kleren zitten, dus van de weeromstuit wordt dit een 'feelgood column'; hij zou overgeschreven kunnen zijn uit het tijdschrift LééRKRACHT (OMDAT WE WETEN HOE LEUK LESGEVEN IS!) dat u als ongeadresseerd drukwerk in uw postvakje krijgt. Maar plagiaat was niet nodig, want in de week dat Bush aftelde voor het startschot, vierde mijn school zijn 75-jarig bestaan.

Er waren maar liefst vier dagen uitgetrokken voor de feestelijkheden. Aanvankelijk haalden de leden van de jubileumcommissie vooral nostalgische herinneringen op aan de lustrumvieringen van weleer (dat krijg je met die vergrijzing), maar langzaamaan begon er toch iets moois te groeien. Het programma werd zelfs zo ambitieus dat we vreesden ons eraan te vertillen: was het niet wat veel van het goede, een tentoonstelling, een culturele dag, een ski-ochtend, een musical, een benefietavond, een vossenjacht, een disco-party en een galadiner?

Mijn andere kwaliteiten ten spijt is voor mij bij dit soort gelegenheden onvermijdelijk een rol weggelegd als joker of entertainer. Als Hoofd Amusement was ik verantwoordelijk voor de liedjes en komische sketches die als entr’acte dienden bij het slotdiner. En daaruit ontstond het plan een documentaire over de school te maken en die op een groot scherm te vertonen. Collega Pjotr kon na enig oefenen overweg met het software-programma Pinnacle en samen experimenteerden wij met groeiend zelfvertrouwen met ons ruwe filmmateriaal. Voorzichtig optimisme sloeg om in jongensachtige uitgelatenheid en de dag voor de première konden we ons enthousiasme niet langer verborgen houden voor nieuwsgierige collega's en de obers van Lotus Garden, die ons die week in leven hadden gehouden.

Rechtgeaarde docenten werken doorgaans alleen samen zolang ze door een coördinator onder schot worden gehouden, maar deze coproductie was een welkome uitzondering. Als we het onderling eens waren, hoefden we verder met niemand te overleggen. We hadden een concreet doel, een duidelijke deadline en uiteindelijk, toen de aftiteling zich onder luid applaus ontrolde, ook nog eens eer van ons werk. Was het altijd maar zo!

Maar ik schrijf dit niet vanuit een oogpunt van zelfpromotie. Het was voor iedereen een glorieuze week. Ik vond het vooral een verademing allerlei mensen in een ongebruikelijke rol te zien: de economieleraar glunderend op het podium achter zijn gerestaureerde Jimmy Hendrix gitaar, de conciërge zelfbewust in rokkostuum, de rector die tijdens de vossenjacht stond te schoffelen in een stadsplantsoen. Na afloop van alle festiviteiten keken we elkaar in de docentenkamer enigszins verbaasd aan: wisten jullie dat we dit in ons hadden? Het was of een 58-jarige vrouw zonder kunstgrepen van een louche Italiaanse arts haar eerste baby'tje op de wereld had gezet.

Wij genieten nog steeds een beetje na en er zijn inmiddels alweer nieuwe leuke plannen geboren. (Zeg nou zelf, is dit een 'feelgood column' of niet?) Dus misschien moet u eens nagaan hoe ú kunt variëren op het vaste repertoire. Verras uzelf en uw leerlingen. Met een doodbiddersgezicht de werkwijzers uitdelen of zaniken dat de leesdossiers niet op tijd zijn ingeleverd, kan altijd nog. Ik zou zeggen, of het nou DAY 58 is of een gewone woensdag gehaktdag, treuzel niet te lang. Bak nog dit schooljaar duizend Thaise loempia's voor War Child Nederland, organiseer met 4 havo een limbodans-wedstrijd of kom vermomd als Jan Peter Balkenende naar de diploma-uitreiking. Doe iets wat niet verwacht wordt van de doorsnee LééRKRACHT.

Omdat we weten hoe saai lesgeven soms is!