 |
Ervaringstoets |
| Ooit zwoer ik dat Nationale Nederlanden
nooit meer een dooie cent aan me zou verdienen, maar helaas ... Ik
bleek uit 1995 nog twee bescheiden lijfrenteverzekeringen te hebben,
een bij Nationale Nederlanden en een bij OHRA, die beide zouden lopen
tot mijn pensioen, oorspronkelijk gepland op mijn 65ste verjaardag.
Een durfkapitalist of grootverdiener ben ik nooit geweest, de aanvullende
maandelijkse uitkering zou hoogstens goed zijn voor een dagje Artis
of een extra stomerijbeurt voor de steunkousen. Die 65e verjaardag staat als vanouds in de planning, alleen is zoals bekend de AOW-leeftijd opgeschoven. Ik werd gesommeerd iets te ondernemen om het gat te overbruggen. Het leek het simpelst de geldsom te parkeren op een speciaal te openen pensioenspaarrekening. Hoe moeilijk kon het zijn? Ik waagde er een belletje aan. Ik wilde die twee polissen combineren en OHRA verwees me door naar Nationale Nederlanden. Dus ... De keuzemenu's doorliep ik behendig, waarna een servicemedewerker me uitlegde dat ik die spaarrekening hetzij telefonisch kon aanvragen of via internet. Er waren kosten aan verbonden: via internet €25 en als ik een mens van vlees en bloed wilde laten helpen €150. Ja, ik had het goed verstaan: €150. Ze voerden een ontmoedigingsbeleid. Ik sputterde tegen, zonder overtuiging. Voor een dergelijk bedrag verwacht ik een hoorcollege van Robbert Dijkgraaf en wat ik er wel voor terugkreeg werd me niet direct duidelijk. Ik hing op. Bij ING was het online €30 euro en ah ... ook daar liep het via Nationale Nederlanden. Dan maar contre coeur een account aanmaken (gebruikersnaam pensiOENsukkel65 wachtwoord uitzuigerssinds1845) om die mij opgedrongen rekening te openen. Het had nog wel wat voeten in de aarde. Ik moest eerst slagen voor een wettelijk verplichte kennis- en ervaringstoets. Ik beantwoordde de vragen intuďtief, me baserend op het principe dat de kleine klant altijd de dupe is in de wereld van de haute finance. Ik zakte en mocht niet door naar de volgende ronde. Dat was even slikken. Het was zo'n gewone Hollandse zomerdag waarop het kwik binnen en buiten bleef steken op 34°. Ik zweette een kwartiertje op de brochures op het dampende scherm. Er bestond een oude regeling, een overgangsregeling en een nieuwe. Voorlichtingsvideo's mocht ik niet bekijken, daartoe moest ik eerst meer cookies toestaan dan mij zinde. Ik zakte andermaal. Ik vloekte driewerf en gaf er de brui aan. Voor mijn geestesoog verrees het gigantische Nationale Nederlanden gebouw van 150 meter hoog in Rotterdam en ik – financiële dreumes – stond machteloos op de poort te bonzen. Oh wacht, je kon bij twijfel ook een financieel advies krijgen: "U betaalt €795 en €35 distributiekosten". Twee dagen later raapte ik mijn moed bij elkaar en logde opnieuw in. Wederom had ik niet alle vragen goed. Welke fout waren kon je niet zien. Eenvoudig doorklikken naar de relevante brochure was er niet bij. Hoe had ik ooit, in predigitale tijden, Livius en Homerus vertaald en goede cijfers gehaald voor algebra, stereo- en goniometrie? Onder aan de pagina vond ik uiteindelijk toch een louche manier om verder te komen. Ik moest akkoord gaan met een verklaring die in rond Nederlands zoiets betekende als: ik ben financieel en fiscaaltechnisch uitgedaagd, maar ik verdom het om met hangende pootjes €150 op te hoesten. Ik geef Nationale Nederlanden het recht mij ongelimiteerd kaal te plukken, uit te persen en chanteren. Vermoedelijk eindig ik in de goot, berooid, omringd door deurwaarders en schuldeisers. En zo kwam het toch nog goed. Hun bevestigingsemail wreef het er nog even in. "U heeft bij de aanvraag verklaard dat u beseft dat de eventuele consequenties voor uw rekening zijn." Waar ik vooral zo benieuwd naar ben: hoe doen andere mensen dat?
© Marius Jaspers - p 2018 Straatjournaal |