fransopstormdag

Frans op stormdag

Het Haarlems Dagblad nodigde lezers uit een column te schrijven in de stijl van chroniqueur Frans van Deijl, ook bekend als 'Frans op vrijdag'. Hier een vingeroefening.

Diepzwarte wolkenfronten kriskrasten zonder enig systeem boven het Ramplaankwartier. Het zou beslist een of andere Code zijn vandaag. "Je bent gek als je met dit noodweer naar buiten gaat, Frans!" jeremieerde Mevrouw op vrijdag. Maar je bent stadschroniqueur of niet en ik moest nog een HD-column boetseren vóór vijf uur. Vastberaden opende ik de voordeur en nam mijn karakteristieke pose aan: handen losjes achter de rug gevouwen, de blik minzaam spiedend naar ...

Flatsj! Een natte krant kletste met windkracht 8 vanaf het trottoir in mijn gezicht. Niet just another day at the office vandaag, dat had deze jongen gauw in de smiezen. Op de Vlaamseweg paste ik mijn doorgaans zo soepele tred aan. Het flaneert niet ontspannen als zwermen twijgen en takjes je belagen alsof ze zich hebben voorgenomen dat jij de Haarlemmerhout nooit mag bereiken. Maar zo makkelijk laat Frans zich niet uit het veld slaan.

Ik kromde de rug, stapte over zeven door de zomerstorm serieel gevelde populieren heen – of waren het iepen? – en vervolgde mijn weg, geholpen door een orkaanvlaag die mij contre coeur over Randweg en Lorentzkade zwiepte. Volgens schema was dit het moment om te keuvelen met een argeloze Haarlemmer en hem iets citeerbaars te ontfutselen. Waar was iedereen? Tussen twee van die pittoreske langsrazende tornado-slurfjes door zag ik iets geel-wits gespiesd zitten op een smeedijzeren hek. Het bleek een weggewaaid F-je van ah ... Geel-Wit. Gedienstig bevrijdde ik het huilende hummeltje, ook al ben ik zelf meer van de Koninklijke HFC. Helaas rende hij (een neerdonderende plataan ternauwernood ontwijkend) naar huis zonder een woord. Jammer voor mijn stukje.

De storm zwol aan. Links en rechts lagen verbrijzelde dakpannen. Tientallen lantaarnpalen en stoplichten waren er moegestreden bij gaan liggen. Een haring met uitjes eten zou lang niet meevallen onder deze omstandigheden en op welk terras zou ik vandaag de observatiekunst kunnen beoefenen? Nou ja, eerst maar eens naar de Hout. Maar het zat om den drommel niet mee, de weinige Haarlemmers die ik zag lagen onder hun geliefde monumentale beuken, verpletterd en zonder tekst. Dat zou nog verrekte moeilijk worden met die column.

Er knapte pas echt iets in me toen ik bij het Hildebrand-monument kwam. Wat was er aan de hand met mijn vertrouwde beeldengroep? Gedesoriënteerd keek ik rond. Toen drong het tot me door. Stastok stond scheef! En door de straffe wind waren Teun de Jager en Suzette Noiret van plaats gewisseld! Dit was overmacht. Hier was voor mij als Haarlemmer een grens bereikt. Aangeslagen belde ik de redactie. "Sorry, Bill, het is voor een keer niet anders. Morgen neemt Frans een vrije dag ..."