frontlinies

Frontlinies

'Schaakmat' betekent 'koning dood' (denk aan het Perzische 'shah') dus agressie is inherent aan het spel. Toch geldt dat in mindere mate voor de internetpartijtjes die ik als tijdverdrijf speel.

Die potjes duren elk een minuut of vijf, tegen een (gelukkig!) onzichtbare tegenstander. Deze vorm van schaken lijkt op een zak pepernoten leegeten; voor een groot gedeelte gaat het op de automatische piloot. 'Denksport' mag het in mijn eigen geval niet heten. Tegen de tijd dat er echt gerekend moet worden, raak ik in paniek en als de paniek voorbij is heb ik gewonnen of verloren (voor de echte leek: remise heb je ook). Traumazorg is niet nodig na een nederlaag – hoe smadelijk ook. Je speelt onverdroten een nieuw potje en als je acht potjes op rij verliest is het misschien tijd om te kappen.

Tijdens de sessie van gisteren sloop er een nieuw element in. Tijdens de eerste zetten spiek ik altijd even naar de rating van de tegenstander en naar de nationaliteit. Chileen, Zweed, Canadees, Slowaak, de hele wereld komt langs en zo speelde ik ineens zonder dat eerst de alarmsirenes gingen tegen een Rus. RUS! Ik heb de chat-functie altijd uitgeschakeld staan, dus ik kwam niet in de verleiding om "Putin war criminal. You think?" te typen. Maar ik betrapte mijzelf er wel op dat ik meer mijn best deed dan anders – alsof ik daar de eer van het vrije westen zat te verdedigen en rond mijn koning een no-fly zone moest handhaven.

Van die Rus won ik, wat later verloor ik van een andere. Maar hoe werkt zoiets? Ik zou beter moeten weten. Er zijn een slordige 150 miljoen Russen. Het kon evengoed zijn dat ik tegen een fijnbesnaarde Tsjechov-lezer speelde als tegen een geharde beroepsmilitair die de tijd doodde omdat er van die softe Poetin zo nodig een corridor moest komen bij Marioepol. En alles daartussen in.

Ergens op de avond dook er ook een Oekraïener op; die gaf op de twaalfde zet plompverloren zijn dame weg. Neem maar terug, neem maar terug om humanitaire redenen, was mijn eerste impuls. Helaas, dat kan niet. En daarna (toen ik alweer de strijd had aangebonden met een Portugees) zat ik nog steeds verzachtende omstandigheden te bedenken voor die Oekraïner. Daar was weinig fantasie voor nodig. Gelukkig hebben we giro 555 nog.