heldenantiheld

Held en antiheld

Elk mens heeft een bepaald zelfbeeld en doorgaans komt dat niet helemaal, of helemaal niet, overeen met het beeld dat anderen van hem hebben. Die discrepantie kan op pijnlijke wijze aan het licht komen – door een verdrinkend schaap bijvoorbeeld.

We wandelden door de Hekslootpolder en ik zag het arme beest tevergeefs ploeteren om aan land te komen. Veel overtuiging zat er niet meer in. Ik klom over een hek het weiland in om te zien of ik iets kon doen. Nee, het was niet zo dat ik driest op de waterkant af holde, me alvast ontdoend van mijn bovenkleding om dat tegenstribbelende schaap met een heroïsche krachtsinspanning uit de prut te sleuren en het kunstmatige ademhaling toe te dienen. Zo eenvoudig zou het nog niet zijn. Het was een eerste verkenning, maar nog voor ik tot een reddingsactie kon overgaan kwam een joekel van een merrie met haar veulen mijn kant op. De huisdichteres begon nu te joelen en maande mij paniekerig terug te komen.

"Dat moet jij niet doen, we bellen de dierenambulance!" De manier waarop ze dat 'jij' uitsprak beviel me niet bijster, maar ik zocht er nog niet veel achter. We liepen honderd meter door naar de Slaperdijk. Zij zocht het nummer, ik zocht een autochtoon – iemand die wist hoe de boer heette of die wist wat hem te doen stond.

Ik vroeg een echtpaar om hulp. Ze hoorden me aandachtig aan, maar droegen zulke witte vrijetijdskleding dat ik er niets van verwachtte. Het schoot niet op. Er reden op dat pad ligfietsen, racefietsen en ontelbare elektrische fietsen met mensen die op de kaart speurden naar knooppunt 38 of 43. Heel recreërend vergrijzend Nederland trok voorbij. Ik wilde gewoon een polderjongen die van wanten wist en werd steeds chagrijniger – ik vreesde dat dat schaap elk moment met een klaaglijk "bèèhhh" de strijd zou opgeven.

Ah ... een voorbijganger had het nummer van de dierenambulance Haarlem-Noord, maar net toen we die te pakken hadden, was daar dat eerste echtpaar weer. "Hij staat op het droge", meldde de man glunderend. Wat?!? Hoe ...?!? "Je moet ze achter de kop pakken." Achter de kop. Je moet er maar op komen. Zijn kleren waren nog even smetteloos. Die man was een held.

Die man was de held die ik had willen zijn ... "Dat had jij nooit gekund", zei de huisdichteres op een nou-zei-ik-het-niet-toon, toen we nog even gingen kijken. Gelukkig, er liep één heel vies schaap in de kudde. "Jij zou helemaal onder de bagger hebben gezeten, of dat schaap zou je gebeten hebben."

Haar vertoog ging nog geruime tijd door, over schapenbeten en agressieve slootbacteriën, maar ik moest even iets verwerken. Ik begrijp heus dat ze mij niet heeft gekozen vanwege mijn indrukwekkende musculatuur en bewezen heldenmoed. Dat ze mij regelmatig ziet worstelen met de schenktuit van het pak halfvolle melk of de ritssluiting van de regenponcho helpt natuurlijk ook niet. Maar hé, hier was mij iets afgepakt. Als zij er niet bij was geweest ...

In Spaarndam was het kunstmarkt. We zaten op het drukke terras en slenterden langs De Kolk. De huisdichteres haalde een broodje paling voor me, alsof ze iets goed te maken had. Op een dakgoot zagen we een spreuk die in zulke crisissituaties wel van toepassing leek.

In Spaarndam was het kunstmarkt. We zaten op het drukke terras en slenterden langs De Kolk. De huisdichteres haalde een broodje paling voor me, alsof ze iets goed te maken had. Op een dakgoot zagen we een spreuk die in zulke crisissituaties wel van toepassing leek: Al te wijs kan niet beginnen. Al te zot kan niet bezinnen. En hoe dan ook, dat schaap graasde nog lang en gelukkig.