Welkom in het tweede seizoen van Het Zwaard En De Vijf Sterren,
de enige regionale soap zonder ondertiteling.
Even terug naar het draaiboek van 2007: in de laatste aflevering zagen
wij hoe de wanhopige wethouder Han Nauwenburg, alias Bokito, zich uit
het raam van de Gravenzaal stortte na het slikken van een overdosis haargroeimiddel.
Naar later bleek, werd zijn val gebroken door de verzamelde paparazzi
van de Haarlemmer, het Haarlems Weekblad, het Haarlems
Dagblad en de Schoter. Han Nauwenburg vindt zijn antidepressiva
en zijn motivatie terug en hervat zijn werkzaamheden op het stadhuis:
de woningproductie opstuwen, de stad verdichten en epileren, epileren,
eindeloos epileren!
In de eerste minuut van de eerste aflevering ballen we drie jaar samen,
want de late jaren nul zijn niet bepaald de meest bewogen tijden. Het
Spaarne stroomt - stroomafwaarts, dan weer stroomopwaarts, en het college
drijft op routine.
We zien de roodharige wethouder Helga van der Holen vlijtig blokken op
de afkortingen in het zorgstelsel (WMO, KZZOGV, GGMW, de KUMONA-regeling,
de wet KNIEZO, enz.). De charismatische burgemeester beantwoordt fanmail
en poetst zijn ambtsketen, VVD-wethouder Van Delzen snoeit ontspannen
in het ambtenarencorps. Aart Diegeval (PvdA) geeft leiding aan twee dorre
grijsaards die met onuitputtelijk geduld het stedelijk groen in kaart
brengen, tot en met de laatste kunstgrasspriet. (De camera zwenkt door
het raam van Diegevals werkkamer naar buiten, waar rood aangelopen motorzagen
overuren maken en monumentale beuken bij bosjes weerloos tegen de grond
smakken.)
Verder heerst er rust in de stad. De Schoterbrug gaat open voor auto's,
de Waarderbrug gaat dicht voor auto's, de Waarderbrug gaat weer open voor
auto's - kortom, de politiek doet zijn werk. Maar hoe traag de tijd ook
verstrijkt, onafwendbaar nadert de uiterste houdbaarheidsdatum van deze
even onwaarschijnlijke als stabiele coalitie: 3 maart.
Dan (het nieuwe decennium is nog maar een maand oud) barst de bom, nee,
er barsten allerlei bommen. En granaten en landmijnen. Alles komt samen!
Het faillissement van de lokale voetbalclub, Valentijnsdag, een Nieuwe
IJstijd en de verkiezingsstrijd wekken zoveel commotie dat zelfs onbehandelbare
GTST-verslaafden het niet zouden kunnen behapstukken!
De PvdA zakt naar min twee zetels in de peilingen en naar min zes als
de Roodbroeken zo diep in het rood staan dat de club failliet gaat. Woedende
fans achtervolgen Aart Diegeval door de besneeuwde stad. Listig heeft
de wethouder het strooiplan aangepast; alleen hij kent de weg tussen de
sneeuwduinen op de doorgaande wegen. Bovendien heeft hij uit hoofde van
zijn functie het laatste vaatje strooizout geconfisqueerd. Als een Osama
Bin Laden weet hij in het barre sneeuwlandschap keer op keer te ontsnappen
aan zijn vijanden.
De charismatische burgemeester roept de noodtoestand uit, maar wordt getroffen
door een ramp waarin geen draaiboek voorziet: de boeketten rode rozen
blijven maar komen. Geparfumeerde brieven, kleffe suikerharten en roze
bonbons dringen zijn werkkamer binnen als kruiend ijs. Hij wordt ernstig
belemmerd in zijn functioneren. "Fuck Valentijnsdag!" tandenknarst hij
machteloos. De stad heeft hem nodig: er zijn sterke aanwijzingen dat er
is geknoeid met de Haarlemse stemwijzer.
85% van de deelnemers krijgt het advies Forza! te stemmen.
De verkiezingsuitslag is verpletterend voor de coalitie. Op de ooit zo
knusse verkiezingsavond in de Gravenzaal spelen zich taferelen af die
je zou verwachten in het clubgebouw van de Hells Angels. De oude bestuurselite
klit angstig bijeen in een hoekje. Een eeuwenoude kroonluchter sneuvelt;
als de burgemeester charismatisch de rampencoördinatie op zich wil nemen,
klampt een zwaar opgemaakte vrouw zich aan hem vast. Haar decolleté is
dieper en gevaarlijker dan menige zwarte ski-piste. "O muggenmeester,
wij moeten nodig platen, muggenmeestertje. Ik ben Millijam ... lijsttrekker
van Fier op Haallem. Ik kom ook in jouw nieuwe kabinet."
Die nacht droomt de burgemeester onrustig; op basis van de uitslag ziet
hij maar één reële samenstelling voor het nieuw te vormen college: die
ouwe schreeuwlelijk van Partij Spaarnestad met zijn 15.000 voorkeurstemmen,
Tilda Boffmans van Groen Links, twee van die getatoeëerde jongens van
Forza en dan Millijam van het decolleté.
Geradbraakt wordt hij wakker. 4 maart. Hij is grijs geworden. In één nacht.
En hij moet naar het stadhuis. In paniek grijpt hij naar het dichtstbijzijnde
potje haarverf van zijn punkdochter. Dat het geen charismatisch kastanjebruin
was maar waterstofperoxide, dringt pas tot zijn verwarde brein door op
het Verwulft.
"Geert! Geert! Het is Geert Wilders!", hoort hij krijsen en een dolzinnige
menigte stort zich op hem.
[Voorgelezen tijdens de Broodkast radiouitzending van februari
2010 op Radio Haarlem 105.]
© Marius Jaspers - p 2010 Raarlems Dagklad
Reacties naar marius.jaspers@gmail.com
https://arnodb.nl/marijas/ |