jongengesloopt

Jong en gesloopt

Zou je dan weer achttien willen zijn? Of achtentwintig? Ik mag het graag vragen, aan mijzelf of aan dertig- tot tachtigplussers die klagen over sleur, knellende sociale banden, te strakke steunkousen, slappe buikspieren of afnemende mentale en lichamelijke lenigheid.

Zelf houd ik het in gezelschap bij een gemakzuchtig "grote gruwel, nee!" En som dan lui een aantal kwalen op waar iedere gezonde jongere mee kampt. Aanloopproblemen van velerlei aard, kinderziektes, martelende twijfels, groepsdruk. En moet ik soms al mijn met schade en schande verzamelde geestelijke bagage langs de kant van de weg achterlaten voor de gelukkige vinder?

Een beetje bluf is het trouwens wel, zoals bleek in het weekend van 5 september. Ik moest naar Haarlem om aan zelfpromotie te doen. Samen met mijn vrouw zou ik voorlezen in een prachtige villatuin in het Florapark, waarbij we vreesden overstemd te worden door de brullende motoren in Zandvoort, vijf kilometer verderop. Ik heb het natuurlijk over de Grand Prix (de uitslag, voor wie het vergeten is: 1. Max Verstappen 2. Lewis Hamilton 3. Een coureur die niemand zag finishen in de dichte oranje rook van het vreugdevuurwerk).

Om het gevreesde verkeersinfarct te ontlopen reisden we al vrijdag. Tegen de stroom in, op een tijdstip dat 70.000 Max-maniacs terugkeerden van de kwalificatieraces. Toen we met onze rolkoffers door Haarlem roffelden, kwamen we diverse bekenden tegen. Leuk, hoewel ... Er werden grimmige teksten gesproken over de invasie van de horden! 200.000 F1-liefhebbers werden op een hele grote hoop gegooid, waarbij hun gemiddelde IQ werd ingeschat als niet veel hoger dan de maximumsnelheid binnen de bebouwde kom.

Zelf heb ik er ook regelmatig voor gepleit dat hele circuit terug te geven aan de natuur (met Jan Lammers als boswachter) maar de harde toon van de opmerkingen verbaasde me. En uiteindelijk hadden we de volgende dag in die tuin nergens last van; de uit voorzorg meegenomen geluidsapparatuur bleef in de beschermhoes. En de treinen reden dankzij de aangepaste dienstregeling frequenter dan ooit. Pas in Amsterdam dachten wij de eerste overlast te ondervinden, toen vier ferme blonde knapen onze zo rustige coupé bezetten.

Korte broek, stemvolume of ze aan weerszijden van de Tarzanbocht stonden en ze zochten plek voor twee onverschillig ingepakte tenten en plunjezakken waarin wij contrabande en zurig wasgoed vermoedden. Ze kwamen net van de camping. De omstreden camping! Na het nodige prop- en sjorwerk ploften er drie neer in het vierzitje naast ons. Hun mondkapjes bungelden werkeloos ergens op navelhoogte en ik besloot er iets van te zeggen, niet zozeer om de pandemie in te dammen als om die gasten te laten weten dat ze niet de enigen waren in de coupé. "Ik moet drinken!" sputterde er een tegen. "Drink maar wat sneller dan, kan je dat?" werkte ik op zijn eergevoel.

Drie kapjes gingen op. Ze moesten er net als wij pas in Zwolle uit en hadden het zwaar. Nadorst, naweeën, maar ook veel stoere napret. Straks moesten ze (met vier minuten overstaptijd) nog met een bus naar een ver dorp. Achter hen zat een knap meisje met een puppy. "Wat een cutie!" zei er een spontaan. Over het hondje, maar dat meisje was ook een cutie; dat had geen benul van Formule-1 en die camping. Maar ze toonde interesse en die knullen waren vriendelijk. Zonder aanstellerij, gewoon jongens die het goed hadden gehad samen. Leuk. Grappig. Niet dom. En totaal gesloopt. Mijn vrouw keek me vertederd aan, zo van "zullen we ze bij ons in de tuin laten kamperen als ze die bus missen? Doe ik de was voor ze." Ik begreep haar helemaal. En wilde ook weer even twintig zijn.