kogelregen

Kogelregen

800 kogels per minuut ...? Wat moet je je daarbij voorstellen? Ik drukte de stopwatch in en hield mijn middelvinger een minuut lang op de X van het toetsenbord. Het lege Word-document werd razendsnel volgeborduurd met kruisjes, als een oorlogskerkhof. Na een minuut had ik een vol A4-tje, twee x-jes voor elke door het machinepistool afgeschoten kogel.

Iemand bij Hechler&Koch moet ooit bedacht hebben dat 790 of 799 kogels niet genoeg was. Want stel dat je in 55 seconden koelbloedig 790 vijanden hebt neergemaaid. Het schootsveld is leeg, rust en vrede zijn wedergekeerd op wat doodsgereutel en gekreun na. Tijd voor een Bavaria of wat een trigger happy mens nuttigt na een bloedbad en dan ... dat zal je altijd zien, komen er 200 meter verderop nóg tien van die sukkels aankakken. Dan ben je toch blij dat jij een Heckler&Koch MP5 hebt om binnen de minuut ook die telaatkomers te neutraliseren?

Ik ben geen erelid van de National Rifle Association, dat moge duidelijk zijn. Sinds mijn klapperpistoolperiode op de bewaarschool heb ik de ontwikkelingen in de vuurwapenindustrie aan me voorbij laten gaan. Dat wil zeggen, tot rond het Haarlemse stadhuis plotseling die grimmige, robuuste, gehelmde, in zwart gehulde bewakers stonden geposteerd om burgemeester Wienen te vrijwaren van onheil. Tot dan toe had je me kunnen wijsmaken dat Heckler&Koch een gerenommeerd champagnemerk was of een aan lager wal geraakt cabaretduo uit Mecklenburg-Vorpommern.

Inmiddels heb ik ook de Kalasjnikov gegoogled (AK-47 voor zijn vrienden). Ontworpen in 1949, van Russische makelij en in het westen een cultwapen. Mozambique heeft er een in zijn nationale vlag sinds de geslaagde onafhankelijkheidsstrijd. Er zouden er wereldwijd zo'n 100 miljoen van bestaan. Nog een aardig weetje: de mensheid heeft een miljard geweren, automatische geweren en pistolen tot zijn beschikking. Jaarlijks worden er 8 miljoen vuurwapens bijgemaakt, plus 12 miljard kogels. 12.000.000.000, oftewel twee kogels per aardbewoner.

In wat voor schijnwereld leef ik? Het enige wapen dat ik zelf ooit zag, was toen ik, liftend in Alabama, aan de chauffeur vroeg of hij niet bang was vreemden mee te nemen. "Hell no ... I've always got this." Met een grijns trok hij iets van een fors kaliber uit het handschoenenvak en richtte de loop plagerig op mijn slaap. Maar in de veertig jaar daarop ben ik dus nooit meer geconfronteerd met die miljard wapens.

Die opgetuigde beveiligers bij het Haarlemse stadhuis ben ik niet gaan bezichtigen. Wel schreef ik er voor mijn weblog een stukje over en betrapte mijzelf erop dat ik dreigde te vervallen in flauwiteiten (over de mogelijke aanslagplegers werd niets onthuld, dus zouden het die volkstuinders zijn die een conflict met de gemeente uitvechten? Gewapend met rieken en dorsvlegels?). Tevens vluchtte ik in een naïef soort relativering. Ja, maar er zijn ook veel goede mensen, zoals die twee Haarlemse studentes die het niet konden aanzien dat zoveel verlepte potplanten bij het vuil worden gezet; die zijn nu een 'plantenasiel' begonnen, waar weesplanten worden vertroeteld en verpleegd. Zulke schattebouten!

Het laat onverlet dat hier – in wat ik altijd graag wil zien als een tuttig provinciestadje – het burgemeesterschap allang geen erebaan meer is. Dat misdadigers en ander gespuis onwelgevallige maatregelen en ingrijpen van de overheid durven beantwoorden met chantage en wraak. Van Bernt Schneiders herinneren we ons de beelden dat hij 's nachts in kamerjas bij zijn uitgebrande auto stond. Zijn opvolger Jos Wienen zal – ook, of juist, als de Heckler&Kochs weg zijn – beducht moeten blijven voor belagers en aanslagen, zelfs als hij voor zijn plezier door de stad kuiert of thuis bij het haarvuur zit. Zo ver is het dus gekomen. Dat is een wrange constatering.