koudwatervrees

Koudwatervrees

Ze glommen en glunderden wanneer ze het erover hadden. Ze straalden als bekeerlingen van een mysterieuze sekte die zojuist het licht hadden gezien. Drie jaar geleden was ik op een feestje waar sommige aanwezigen elkaar kenden van 't Wed in de Kennemerduinen. Het hele jaar door gingen ze daar zwemmen, in alle vroegte. BRRR ... Ik klappertandde al als ik eraan dacht.

De laatste tijd word ik steeds vaker aan die midwinterzwemmers herinnerd. Vergeet Unox-mutsen en die vettige eenmalige, massale Nieuwjaarsduik; we hebben het hier over een manier van leven, een louterend ritueel. Onlangs zag ik op Netflix The Ponds, een documentaire over drie zwemvijvers in het Londense natuurgebied Hampstead Heath.

De 'gemengde' vijver is alleen 's zomers open; de mannenvijver en The Ladies' Pond (beide al honderd jaar in gebruik als zwemlocatie) hebben zelfs 's winters hun trouwe bezoekers. Zowel individuen als clubjes, die genieten van hun koude duik, de stilte van de ontwakende stad, de wisseling van de seizoenen en als ze boffen (my lucky day!) de blauwe flits van een ijsvogel. Er ontstaat kameraadschap en verbondenheid tussen de zwemmers; het water wist de onderlinge verschillen in klasse, leeftijd, opleiding of rijkdom; en zodra ze kopje onder gaan vergeten ze allemaal hun beslommeringen.

Veel geïnterviewden begonnen aan hun straffe regime doordat ze iets moesten verwerken of overwinnen. De dood van een dierbare, een akelige diagnose, een psychische inzinking. Ze spreken over zulk leed op een onnadrukkelijke en daardoor des te ontroerender manier; liever beklemtonen ze dat er niets beter helpt om je sores te vergeten dan een duik in water van 4C°.

Je krijst het uit, je gestel raakt compleet in paniek. Overleven is het enige dat telt. Alle haarvaten in je huid sluiten zich acuut en de lichaamswarmte zit gevangen in je binnenste. Na afloop ben je je sterker dan ooit bewust van je onverwachte reserves, je samengebalde kracht, je wil om te leven.

De mensen in die documentaire laten hun beschrijving van het wonder haast verontschuldigend vergezeld gaan van de verzekering dat ze niet religieus zijn. Nee, soft en zweverig zijn ze niet. Maar die duik is zo ... echt, zo puur. Oer! En na het herstel van de bloedsomloop stroomt ook de voldoening door hun aderen. Elke dag weer is het een enorme opsteker.

Nou ken ik toevallig zo'n slordige twaalf miljoen volwassenen die momenteel niet al te opgewekt door het leven sloffen en sloven. Pandemisch uitgedaagd. Laten we ze het Nederlandse volk noemen. Ik stel me een persconferentie voor waarop Mark Rutte IV erkent dat Mark I t/m III ons psychisch welbevinden en de onderlinge saamhorigheid schromelijk hebben verwaarloosd. Dat daarom is besloten tot een Nationale Reset:

"In de week van 14 februari dient iedere Nederlander elke dag tussen 6 en 10 uur 's ochtends een duik te nemen in open water en ten minste 30 meter af te leggen. Hetzij naakt, hetzij in traditioneel badkostuum. De komende week ontvangt iedereen geboren tussen 1940 en 2013, gevaccineerd of niet, een zogenaamde BRRR-code met daarop een zwemlocatie in zijn eigen postcodegebied – dat kan een kanaal zijn of een gracht, recreatieplas, wetering, kolk, stuwmeer, trekvaart, rivier of beek, strand, haven ... (Ga ik te snel, Irma?) Bij strenge vorst hakt het leger wakken in het ijs – barre omstandigheden mogen voor niemand een beletsel zijn om de midwinterduik te nemen. In november zal dit verkwikkende en heilzame programma voor de gehele bevolking worden herhaald bij wijze van booster. En dan geef ik nu het woord aan Hugo de ... aan dr. Ernst Kuipers."

Dagelijks een 'nationale reset'? Waardoor iedereen nog urenlang nagloeit? Ik kan niet bedenken wat je ervan weerhoudt, Mark. Tenzij misschien ... koudwatervrees?