levenslang

Levenslang?

Becel of echte boter? Nemen we kinderen? Een schoon geweten of vuile handen maken? Stokjes of bestek? Een Japanner of een degelijke Europese middenklasser? Lood of oud ijzer? Tegen de vlakte of restaureren, investeren of potverteren, invriezen of weggooien? Mag het een onsje meer zijn? Vertrouwen of controle? Opa naar het tehuis of bij ons in huis?

Je wikt wat, je weegt wat en uiteindelijk hak je de knoop door. Want je hebt er gewoon een goed gevoel bij. Je gaat ergens voor, of je staat ergens voor. De cijfers spreken duidelijke taal, het bloed kruipt waar het niet gaan kan, of de anderen deden het ook ... Voor je het weet is de beslissing genomen en sta je voor een volgende. Leven is kiezen: steeds nieuwe dilemma's, met de bijbehorende misstappen en dwalingen.

Gezien de vele besluiten die je neemt, komt het eigenlijk maar betrekkelijk zelden voor dat een eenmaal gemaakte keuze je lang achtervolgt of dat je er jaren na dato nog veelvuldig aan wordt herinnerd door de buitenwereld. Of je moet toevallig Pinochet heten, of Cor Boonstra, Mink K., of Marius J.

Wat mijn naam in dat groezelige rijtje doet? Dat zit zo. Zo'n zeven jaar geleden werden allerlei spaar- en kortingpasjes geïntroduceerd en ik wou die rotdingen niet in mijn portemonnee. Ik laat me er niet op voorstaan, het was een irrationele weigering, zonder ideële of politieke achtergrond. Ik laat me nou eenmaal niet graag paaien. Het is een afkeer die diep wortelt. Te veel borstvoeding gehad, of te weinig, Freud mag het weten. Hoe dan ook, ik kokhals bij het idee dat ik aan een spaarzegeltje zou moeten likken. Stempelkaarten, speciale aanbiedingen, bonussen, Douwe Egbertspunten, de gratis luxe draagtas - dergelijke lokkertjes werken altijd averechts bij mij. Geschenken toe? Dan geen soep vooraf!

In normale omstandigheden zou ik u niet lastig vallen met mijn flut-fobietje. Maar terwijl een leger maniakken en doorgewinterde schurken doodgemoedereerd kan rondlopen in dit moreel zwabberende land, voel ík me nergens veilig omdat ik al minstens 750 maal door onbekenden ben gedwongen tot een openbare bekentenis. En het eind is nog lang niet in zicht. Mijn belagers zijn taai en talrijk en ik heb geen enkel verweer.

Ik leg het bedrag precies gepast op de toonbank om me sneller uit de voeten te kunnen maken en frommel mijn spullen in een plastic tasje. Ontsnap ik vandaag dan? De illusie is van korte duur. Als ik met één voet in de draaideur sta, komt ie alsnog, sneller en onafwendbaarder dan een kogel, voor de 751ste keer van mijn consumentenleven, die zo intens gehate, eeuwige vraag: "Spaart u Air Miles, meneer? Menéér, spaart u Air Miles? (752) Menéééééér! SPAART U AIR ..." (752½)