lievemoedigemensen

Lieve moedige mensen

Kennen jullie Gerrie Hondius nog, beste Straatjournaal-lezers? Lang, lang geleden (toen Poetin nog gewoon een sportief robbertje judode om zijn agressie af te reageren) had Gerrie in deze krant de grappige strip Ansje Tweedehansje. De brave Ansje (stokkerige ledematen, vel over been, een neus als een soepstengel, de motoriek van een giraf met vier poten in het gips) probeerde er het beste van te maken in dit chaotische, verwarrende leven, maar kreeg doorgaans de kous op de kop.

Gerrie Hondius is een artistieke duizendpoot (zandtekenares, schrijfster, schilderes, cabaretière). Ze is een van mijn beste zevenhonderd Facebook-vrienden. Nee, ze is een van mijn beste vrienden en dus volg ik haar ook op FB. Zo weet ik op welk project ze zich nu weer stort. Tot mijn vreugde verschijnen er de laatste weken weer vaak schetsjes in de reeks "Goeiemorgen lieve moedige mensen!" Of, als Gerrie uitslaapt, "Goedemiddag lieve moedige mensen!"

Uit de losse pols getekend, zo lijkt het, aan de ontbijttafel. Tussen een slok thee en een beschuitje met aardbeienjam door. Op een servetje of de achterkant van een boodschappenlijstje. Maar dan wel getekend door een warmmenselijke kunstenaar die haar talent sinds haar jeugd met niet aflatende bevlogenheid is blijven ontwikkelen. Ze zijn moeilijk onder één noemer te brengen. Zo werd ik vandaag getrakteerd op een absurd plaatje van een sizzelend hete Bratwurst op pootjes die afspringt op een zeer ontvankelijk opengesperd broodje, eveneens op pootjes.

Gerrie heeft een voorliefde voor eenden, snuitberen, jolig huppelend bloot, stuiterende konijnen en vissen die met een brutale grijns boven water springen. Zwier, durf en levenslust! Een ander terugkerend thema is knusse huiselijkheid (levensgezellen die elkaar liefdevol steunen en vertroetelen). En ten slotte zijn er de realistische plaatjes, waarop lieve moedige mensen worstelen met kingsize ordners, belastingformulieren en apparatuur die niet wil. Stoethaspels en klunzen met goede bedoelingen.

Die lieve, moedige mensen in Gerrie's begroeting dat zijn wij allemaal. Ik stel mij weleens voor dat een achterbakse lafaard die tekeningen onder ogen krijgt. Een ruwe bolster met ruwe pit: uitbuiter, ploert, sadist, bullebak of zo'n potentaat die duizenden weerlozen de schuilkelders in jaagt en gewetenloos vluchtelingenstromen op gang brengt (bedenk zelf een recent voorbeeld). Zouden Gerries mededogen en humor hem kunnen aansteken? Dat er iets ontkiemt in 's mans binnenste, of ontdooit of ... Maar nee, we mogen ons geen illusies maken, daar hameren deskundigen en Realpolitiker nu immers voortdurend op. We mogen niet langer naïef zijn.

Dus laat ik het bij mijzelf houden. Op dagen – en dat waren er nogal wat deze maand! – dat ik volgevreten van onverteerbaar nieuws en rampspoed murw op de bank lig, terwijl mijn vertrouwen in de mensheid verdampt als Russische banktegoeden, komt Gerrie soms even langs. Met een portret van iemand zoals u en ik – die de kluts kwijt is, of de draad, of de weg. Dapper doorploeterend, against the odds. Of juist zielsblij met iets kleins of kneuterigs. Ja, zo zijn de mensen óók, denk ik dan, met een glimlach. Zo zijn de meeste mensen. Laten we het niet vergeten.