lotuitdeloterij

Lot uit de loterij

Bij een boekwinkel in een dorp hier verderop liet een man iemand voorgaan bij de kassa. Hij wilde staatsloten kopen en blijkbaar niet gewoon de vijf of tien die het makkelijkst voor het grijpen lagen.

Nog voor hij de verkoper deelgenoot zou maken van ingewikkelde kansberekeningen of zijn voorliefde voor bepaalde reeksen of geluksgetallen kwam er een blondine aanlopen. Een tot blondine gemaakte, gokte ik. Ook zij mocht voor. "Of moet u toevallig ook staatsloten?" vroeg de man achter de kassa, nog net niet cynisch.

"Nee, ik ben al gelukkig in de liefde," zei ze, luider en duidelijker dan nodig. "Ik hoef geen loten." De respons op deze geestigheid bleef kennelijk achter bij haar eigen verwachting, dus hielp ze ons nog een beetje op weg. "Dat zeggen ze toch: 'ongelukkig in het spel, gelukkig in de liefde'?"

Het werd niet bijster gretig beaamd. De gelukzoeker stond daar te staan, in zijn iets te gele jack. Een gebrilde man van zestig met een hoofd dat te klein leek voor alles wat gewoonlijk aan een hoofd zit. De vrouw, nog steeds even joviaal, liet het er niet bij zitten. "Ik heb de ware gevonden. Nou ja, ik weet niet hoe het met u zit natuurlijk ..."

Ik weet niet of ze op een serieus antwoord gerekend had. "Ik ben single," zei de man en liet een pauze vallen. Lang genoeg om mij te laten hopen op een vervolg als 'maar ik ga gelukkig veel naar de hoeren' of 'maar ik benijd die kerel van u niet'. Voelde ik het aankomen?

"Mijn vrouw is dit jaar overleden."

Soms is een situatie niet meer te redden en dit was er zo een. Ik stond al bij mijn fiets toen de blondine ook naar buiten kwam. "Ja", zei ze verontschuldigend, nog steeds in verwarring, "hoe groot is nou die kans?"