Wie de Haarlemse millenniumklok wil zien, kan niet langer terecht op het
Verwulft tegenover V&D. De klok staat sinds een week of twee op het nachtkastje
van Joop Vijn, die een hoogwerker huurde en het gevaarte door vijf sterke
mannen liet losschroeven.
Het was een 1 aprilgrap met een serieuze ondertoon, volgens de initiatiefnemer;
een protest tegen het gesteggel over de reparatiekosten van de klok, tussen
het gemeentebestuur en projectontwikkelaar Cobraspen.
"Die klok staat al zo'n zes jaar stil. Dat is toch van de zotte?", foetert
Joop Vijn in het Haarlems Dagblad. Een man met hart voor de stad, zoveel
is duidelijk, en met het hart op de tong: "De hele Haarlemse incrowd heeft
er de pest van," vervolgt hij.
Daar had ik nooit genoeg bij stilgestaan.
De Haarlemse incrowd slenterend van de Botermarkt naar de Waag. Houdt
vertwijfeld stil bij de Millenniumklok. "Doet ie het al?" Mistroostig
hoofdschudden. Verslagenheid alom, hier en daar een gesmoorde snik. "Ze
laten ons gewoon barsten, die klootzakken."
Drie uur later. De Haarlemse incrowd op expeditie van de Grote Markt naar
café de Roemer. "Ik durf haast niet omhoog te kijken ..." "Doe jezelf niet
nodeloos pijn, Joop. Kijk liever gewoon op je horloge hoe laat het is,
voor je eigen bestwil." En zo ging dat maar door bij het Monument van
de 21e eeuw - jaar in, jaar uit, met uiteindelijk de roof als gevolg.
Vijns ongezonde preoccupatie met die klok wijst op een kwaal waar meer
lokale actievoerders en politici aan lijden: ze zijn moegestreden en getraumatiseerd.
Ze hebben zich - met de beste bedoelingen vaak - te lang vastgebeten in
het eigen, soms onmiskenbare gelijk en krabben nu compulsief aan oude
wonden en littekens.
De beste remedie zou een langdurig verblijf buiten de stad zijn - een
jumelage met Angers of Osnabrück ligt voor de hand, of Mutare, voor zware
gevallen. Helaas stuit dat op praktische en emotionele bezwaren; vandaar
dat ik met een ander recept kom om deze veteranen hun frisse blik op de
stad terug te geven.
Mijn advies: ze moeten naar andere terrassen. Ze moeten verkassen, en
wel naar het terras van De Witte Zwaan bij de Zijlbrug.
Het is een plek die mij steevast met Haarlem verzoent - die de stad toont
in zijn schoonheid en zijn lelijkheid, op zijn vulgairst en op zijn voornaamst
en vooral in al zijn complexiteit.
In één oogopslag zie je er de vrolijke gevel van de Publieksdienst, je
ziet het nieuwe Patronaat (symbool van onze culturele ambities), de bejaarde
Brouwersvaart, de drukke verkeersstromen en de opknapbeurt van de Zijlbrug
(waarbij per abuis zeldzame muurvarens werden weggeraust). De provocerende
spandoeken boven de weg bij de Raaks zie je alleen als je opstaat om nog
een bakje pinda's bij te bestellen. Níet doen dus, gewoon wachten op de
serveerster en ondertussen de heilzame werking van het stadsbeeld ondergaan.
De Zijlbrug geeft overstekende fietsers richting centrum een verraderlijke
versnelling; in omgekeerde richting (naar Overveen) overschatten ze hun
klimcapaciteiten danig. Dat levert dit soort slapstick op:
Zwangere vrouw met Prénatal tas aan haar stuur krijgt de pedalen niet
meer rond en dwingt bus 176 tot een noodstop - waarna de bumperklevende
bus 50 een botsing ternauwernood kan vermijden. Een tuthola die haar poedeltje
uitlaat aan zo'n héle lange riem, strikt midden op de rijweg een skater.
Een scootmobiel trekt het niet, jengelt achteruit en loopt vast in een
peloton gillende schoolmeisjes op weg naar het strand. Een ligfietser
schept zowat een zigzaggende zwerver met bestemming Magdalenaklooster,
kijkt tierend achterom en schiet dwars onder de verlengde Connexxion-bus
naar Uithoorn door - ongedeerd!
Nee, dat laatste klopt niet. Hij was dood. Nee, ook niet waar. Die ligfiets
heb ik verzonnen, maar de rest is echt gebeurd.
Het is daar een doorlopende voorstelling. Het gekke is, de vreemde capriolen,
de kennelijke doodsverachting, de verkeerde inschattingen en de onbeholpen
verkeersmanoeuvres wekken bij mij een merkwaardig vertrouwen en optimisme.
In de stad. In zijn bewoners. Dat terras is een kuuroord; het doet wonderen
voor het relativeringsvermogen en geneest ideologische kramp.
Dat brengt mij op de actualiteit. De collegeonderhandelingen gaan tussen
PvdA, SP en VVD. 'Strange bedfellows', dus ik ben nieuwsgierig. De sfeer
schijnt goed te zijn ... maar mocht er nou toch de klad in komen om wat
voor reden dan ook (Hilde opgehitst door de achterban, Stan te star of
Chris te krenterig met de ambtenaren), laat ze dan bij de Witte Zwaan
afspreken om de boel vlot te trekken. Ik weet het zeker, dan is het zo
gepiept.
En als ik ook nog één wens mag indienen ... kan er in het collegeakkoord
komen dat Joop Vijn die nutteloze millenniumklok moet houden? Levenslang,
graag.
[Voorgelezen tijdens de Broodkast radiouitzending van april 2006
op Radio Haarlem 105.]
© Marius Jaspers - p 2006 Raarlems Dagklad
Reacties naar marius.jaspers@gmail.com
https://arnodb.nl/marijas/ |