nietroepen

Niet roepen!

Het concert stond op het punt van beginnen toen een ouder echtpaar aan kwam stiefelen en een plekje uitkoos twee rijen voor ons, in het midden van de kerk. De man keek om zich heen, bril wankel op het puntje van zijn neus. "Weet u misschien waar wij hier van die boekjes kunnen krijgen?" vroeg hij aan de mensen achter hem, die wel allemaal boekjes hadden.

Hij stond op, oriënteerde zich, en drentelde stijfjes terug naar de ingang van de Grote Bavo. Hij helde bij het lopen licht achterover, alsof hij pantoffels droeg in een veel te grote maat. Toen het orgel inzette, was hij nog niet terug.

Zijn vrouw had al een paar keer ongerust over haar schouder gekeken, toen hij eindelijk aan kwam zetten, met programmaboekje. Ter hoogte van onze rij hield hij zijn pas in, spiedde opzij, aarzelde, nee, hij zag haar niet. Hij nam de verkeerde beslissing en dribbelde door. Zijn vrouw stond half op, hief een arm en stolde in die ongemakkelijke houding, achter zijn rug. Hij keek niet meer om, ze liet zich vertwijfeld terugzakken, maar het liefst was ze in de achtervolging gegaan, dat zag je.

Bijna vooraan verloor de man het vertrouwen in zijn missie. Hij plofte in de eerste vrije stoel die hij zag. Daar zat hij, een paar tellen maar, toen bleek de scheiding toch ondraaglijk. Hij stond weer op, tuurde onzeker de kerk in, hopend op redding. Zij zwaaide, eerst besmuikt, hij zag het niet, zij zwaaide wanhopig, hij zag het nog steeds niet, ze wou heel hard "Piet!!!! Piet!!! Hier!!!" roepen, maar dat kon niet en pas na veel pantomime werden ze herenigd. Er vielen geen verwijten.

Samen oud worden ... Ik hoefde niet naar de huisdichteres te kijken om te weten dat zij ook ontroerd was. En zou de man na al zijn avonturen dat programmaboekje nog hebben ingezien? Het koraal bij de sonate die zijn zoektocht begeleidde, was verrassend toepasselijk: Aus tiefer Not schrei ich zu dir.