Optrekkend stof

Afgelopen zondag was er in het Stadhuis een ontmoetingsmiddag voor burgers en politici om het begin van het nieuwe politieke jaar te vieren, en het einde van het reces. Voor wie het gemist heeft, dat reces is uitstekend verlopen; we mogen volgens ingewijden zonder meer spreken van een van de meest geslaagde recessen uit de historie van de Haarlemse politiek.

Jammer dat ik er niet bij was zondag (mijn eigen reces duurde net een dag langer!), want er is een vraag die ik wethouder Maarten Divendal al enige tijd onder vier ogen wil stellen. "Maarten", zou ik 'm willen vragen, "was je niet liever een Chinees geweest?"

Geen afhaalchinees, maar een Chinese bestuurder, bedoel ik. Die vraag houdt mij soms bezig: hoeveel Nederlandse bestuurders diep in hun hart liever Chinese bestuurders zouden willen zijn. In China, daar is nog ruimte voor dadendrang en allesverwoestende ambitie. Stel, je wilt een stuk snelweg aanleggen van een slordige 1200 kilometer. Achtbaans. Dan trek je bij een werklunch met je eetstokje een vettige streep sojasaus op je servet en hop, dáár komt het tracé! Parallel daaraan leg je een bamisliertje: kijk, de HSL. En als het vogelnestje lekker smaakt, besluit je tussen twee happen door de loop van de rivier de Ba Nat om te keren, teneinde dat stuwmeer te verwezenlijken in de Me Ga Wat Vallei (waar op het moment van de lunch nog anderhalf miljoen keuterboeren in hun rijstveldjes grutten).

Kijk, dan ben je lekker bezig! Misschien dat je eerst nog even een petitie met 800.000 handtekeningen van tegenstanders moet verscheuren, maar daarna kan de spade ook echt de grond in. En niemand die er miemelt over fijnstof, al waait de halve Gobi-woestijn over. Kom daar hier eens om ...

Ik kan me voorstellen dat je de Chinese collega's soms stiekem benijdt, als wethouder te Haarlem. Ongeduldig wordt. Omdat je die allesvertragende actievoerders zo onderhand wel kunt uittekenen ... de voorspelbare rafelige linksmensen, NIMBY's die de waarde van hun huis zien kelderen, beroepsquerulanten die over iedere nieuwe stoeptegel een proces aanspannen.

En soms winnen. Medio augustus bepaalde de rechter dat de bezwaren die de Stichting Milieu- en Natuurbescherming Kennemerland had ingebracht tegen de Schoterbrug op foutieve gronden zijn afgewezen. De gemeente, in de persoon van wethouder Divendal, dacht die brave vogelvrienden en paddenklaarovers met een kluitje in het riet te kunnen sturen. Dat bleek een lelijke misrekening.

De uitspraak van de rechter liegt er niet om: fluttige, geflatteerde prognoses over de verkeersintensiteit, nonchalance bij het verstrekken van gegevens aan de rechtbank, ambtenaren hanteerden voor het gemak verouderde, soepelere milieuvoorschriften, en zo viel er nog het een en ander op de procedure af te dingen. En dat deed de rechter dan ook. De bouwvergunning voor de in juli geopende brug werd vernietigd.

Nu alleen de brug zelf nog.

Aanstaande vrijdag zal een flottielje kanonneerboten van de Nederlandse marine oprukken over het Spaarne en met zwaar kaliber het vuur openen op de pijlers van de brug. Terwijl het geschut buldert, zal de milieubeweging op de oevers een CO2-neutraal vreugdevuurwerk afsteken. De Waarderbrug zal diezelfde dag weer worden opengesteld voor autoverkeer, en daarmee is de situatie van vóór 2009 weer hersteld. Eind goed, al goed. Ik dank u voor uw aandacht.

Maar niet heus.

Zo gaan die dingen niet. Die brug ligt er en zal er blijven liggen. Zó gaan die dingen. Maar daarmee is de kous niet af. Voor de gemeente dreigen nu schadeclaims, financiële tegenvallers bij de geplande woningbouw in het gebied en nieuw juridisch getouwtrek; de verkeersintensiteit langs de Vondelweg zal moeten worden teruggebracht om aan de wettelijke geluids- en fijnstofnormen te voldoen. Er zijn alleen verliezers: de wethouder zelf, de coalitie vanwege haar gemakzuchtige goedgelovigheid, de oppositie, die geen poot aan de grond kreeg, en de in de maling genomen bewoners.

De Schoterbrug, waar dagelijks duizenden auto's overheen denderen, is nu, in afwachting van de juridische afwikkeling, in feite illegaal. Maar dat zal wennen; met elke autoband slijt een klein beetje van de illegaliteit weg, zoals een hondendrol in een drukke winkelstraat uiteindelijk verdwijnt als er maar genoeg mensen intrappen en doorlopen.

Er valt nu niets meer aan te doen, maar – hoe zeggen politici dat? - het verdient géén schoonheidsprijs.

[Voorgelezen tijdens de Broodkast radiouitzending van september 2009 op Radio Haarlem 105.]

 

© Marius Jaspers - p 2009 Raarlems Dagklad

Reacties naar marius.jaspers@gmail.com
https://arnodb.nl/marijas/