Ouwesokken

Ben ik meer een ouwe sok of een Healthy Sea Sock, vroeg ik me onlangs af. Misschien moet ik dat uitleggen? Voor de helft dan – want de ouwe sok (OS) kent iedereen. Zo'n type dat zeurt dat de mensen tegenwoordig geen fatsoenlijk leren schoeisel meer dragen maar alleen zweterige Nikes, ook al is hun enige fitnesstraining dat ze van de SUV naar de snackbar sjokken.

Nog zoiets, behoorlijke spekzolen, kom daar eens om vandaag de dag! En dat verdomde klittenband verdringt de traditionele schoenveter en (door de redactie ingekort – als je zo'n ouwe sok door laat ouwesokken zanikt hij zo drie Straatjournaals vol. Het gaat 'm in wezen niet om de kwaliteit van moderne inlegzooltjes of inferieure talkpoeder. Eigenlijk wil hij zijn jeugdige energie en levenslust terug).

Nee, dan de Healthy Sea Sock! Dat is een heel ander verhaal. Die kwam ik tegen in een advertentie voor de NRC-webwinkel.

De OS in mij breekt in: Webwinkel? Waar is de tijd gebleven dat kranten gewoon het nieuws brachten, geschreven door eerlijke, afgebeulde journalisten met inkt aan hun vingers? Nu verkopen kranten een levensgevoel. Dat ouderwetse papieren vod is vooral een excuus om exquise wijnen te slijten, exotische reizen aan te prijzen en exorbitant dure vitrinekasten te venten. Hier, moet je zien, een Solis bordenwarmer, voor slechts €69,99. Hoe hebben snobs ooit kunnen dineren zónder? Dubbele isolatie, automatische warmteregelaar en (door de redactie ingekort, de volledige vijf pagina's tellende tirade over die bordenwarmer wordt op verzoek toegestuurd voor €5 plus portokosten).

En nu dan die Healthy Sea Sock. €29,95 per vier paar. Gemaakt van biokatoen (verantwoord dus) en het nylon werd gewonnen uit opgeviste visnetten. Want je hebt vissers en visnetvissers. Gewone visvissers flikkeren kapotte netten overboord en visnetvissers vissen ze op voor de zeesokkenmakers. En wie die zeesokken aantrekt, draagt derhalve bij aan een schonere oceaan.

Pfff, maak er dan tenminste netkousen van, dacht ik meteen kribbig. Die bevatten meer nylon dan enkelsokken én je hebt er een gratis woordgrap bij (visnetnylons!).

Kijk, in principe doe ik over idealisme liever niet cynisch. Als milieubewuste ondernemers met een fris initiatief komen, waarom zou je die sokken dan niet dragen? Maar er wordt zó vaak geappelleerd (en verdiend!) aan ons eco-geweten dat ik er soms kriegel van word.

Aan de Kruisweg hield ik deze week de pas in bij The Hive, een in honinggeel uitgevoerde zaak die zich specialiseert in eenvoudige woordspelingen met bee (bij): bee kind, bee considerate en this is the place to bee. Als jullie bij(!)gekomen zijn: je kunt in die bijenkorf koffie en allerlei heerlijks kopen en alles wat je consumeert is "een stap in de richting van blije bijen". Nou ben ik heus niet tégen (voor mijn part openen ze ernaast nog zo'n zaak voor blijere wespen of opgewekte oorwurmen), maar dat ik niet direct zoemde van opwinding kwam doordat ik net over het faillissement van het Wachtlokaal had gelezen.

Eetcafé Het Wachtlokaal, even verderop, aan het Haarlemse Stationsplein. Geen plek voor de hip en hype-minded. Integendeel. Het interieur ademde nostalgie, met jaren vijftig emaillen reclameborden voor Hofnar-sigaren, Joy vruchtenlimonade en Persil waspoeder. Eigenaar Bas werd onlangs zestig. Geen pleaser – als hij de pest in had, had hij de pest in – en zijn wereldbeschouwing was niet de mijne. Ik mocht hem wel; soms vielen onze OS-dagen samen en konden we gezellig samen ouwesokken. Ik kwam er soms 's ochtends voor appeltaart met slagroom, of 's avonds voor een Brugse Zot en gebakken lever met uitjes. De corona-sluiting was de nekslag natuurlijk, maar los daarvan: ik hoop dat er plek blijft voor dit soort tenten zonder pretenties. En Bas, het ga je goed.

 

© Marius Jaspers - p 2021 Straatjournaal

Reacties naar marius.jaspers@gmail.com
https://arnodb.nl/marijas/