papierentijgers

Papieren tijgers

Zoals u wellicht al weet, is dit het laatste papieren nummer van Straatjournaal. Volgende maand maakt dit blad de langverwachte sprong naar de 21ste eeuw. Met ingang van het mei-nummer wordt het leven van de verkopers aanmerkelijk lichter. Niet langer hoeven ze de hele dag een baal papier op hun arm te torsen. In plaats daarvan krijgen ze op hun hesje een QR-code. Wie voortaan Straatjournaal wil lezen, houdt zijn smartphone ervoor, waarna 2 euro wordt afgeschreven en het actuele nummer zonder mankeren wordt gedownload via de StraJo-app.

Zoals u wellicht al weet, snugger als u bent, verschijnt dit nummer op 1 april, een dag waarop wij Nederlanders – een humorvol volkje – elkaar graag in het ootje nemen en in de luren leggen. Nou, dit was zo'n luur (haha!). Maar nu serieus. Stel dat dit bericht klopte, had u zich dan verheugd op onze eerste digitale editie? Niet langer hannesen met muntgeld en dan (meestal in een meedogenloze stortbui) zo'n smoezelige, klamme krant in je boodschappentas frommelen. Of leest u sowieso liever papierloos? Milieuvriendelijk, hip en hygiënisch? Onder het motto, de toekomst hou je niet tegen?

Dan bent u anders dan ik. Ik schaar me vrijwillig in een sneu rijtje. De losers die destijds de kroontjespen wilden behouden voor het onderwijs (inktpot en inktlap incluis). Rond 1900 de Prot. Christelijke Vereniging Een tien met een Griffel en zijn RK zusje De Schone Lei, beide fel gekant tegen de onstuitbare opmars van het potlood. Voordien de actiegroep Permanent Perkament en het genootschap Laat je niet Plukken! dat zich verzette tegen het in onbruik raken van de ganzenveer. En niet te vergeten in 2900 v. Chr. de kansloze sukkels van Red het Kleitablet, voorvechters van het spijkerschrift.

Ik maak me dus weinig illusies over de papieren media op de lange termijn. Maar hoe langer die termijn, hoe beter! Als ik ergens in Noord-Holland een kneuterig koffiehuis binnenkom (ja, ik ben óók voor kneuterige koffiehuizen, met gemoedelijke bediening en liefst een slobberende hond ergens op het versleten vloerkleed – weg, weg, weg met die ijdele barista's!) dan wil ik naast mijn appeltaart een Schager Courant of Dagblad Waterland. Om te weten wat er speelt, waar ze mee tobben en wie er na 50 jaar trouwe dienst gestopt is als havenmeester. Haarlems Dagblad heb ik nodig als het hommeles is in de lokale politiek; maar evenzeer om te lezen over die omgewaaide boom om de hoek of die plaatselijke auteur wiens boek door Trouw en NRC wordt versmaad.

De regionale bladen zitten in zwaar weer, al tijden, maar nu dreigen ze – van de Helderse Courant tot de Gooi- en Eemlander – om zeep te worden geholpen door een harde ingreep van TMG (Telegraaf Media Groep, waaronder ze ressorteren). Op Oudejaarsavond (sadistischer kon niet) werd bekendgemaakt dat de redacties met een kwart worden ingekrompen. Reorganisatie? Amputatie! Het betekent het einde van de verslaggever die alle kroegen en krochten in de omgeving kent, en er zijn eigen tipgevers en connecties heeft.

Een complicerende factor is dat TMG zelf verwikkeld is in een grimmige overnamestrijd. Niettemin, het baart mij zorgen hoe stil het blijft tot op heden. Waar hebben ze die arme journalisten mee gechanteerd? Er is niet gestaakt en ze hebben de provinciale wegen niet geblokkeerd met stapels regio-bijlagen. Ja, er waren een paar schuchtere pogingen om sympathie te wekken bij het publiek, maar die staan in geen verhouding tot de ernst van de situatie. Het HD verschijnt sinds 1656. Als we niet oppassen verdwijnt er, terwijl wij suf onze gladde schermpjes vingeren, een hele cultuur.