pottenkijker

Pottenkijker

Ons huis is van 1914 en de wc-pot vermoedelijk ook. Het huis houdt zich kranig, maar bij de pot is het beste er echt af. Het beste was er tien jaar geleden eerlijk gezegd ook al af, maar in ons huishouden leidt zo'n constatering niet tot onmiddellijke actie. Dus die gammele pot had er nog jaren kunnen staan, als we niet op een leuk feestje een dito vrouw hadden ontmoet die in het sanitair zat. Niet op dat feestje, maar beroepshalve.

En zo kon het gebeuren dat mijn vrouw en ik niet naar de dichtstbijzijnde Gamma gingen, maar naar een TOONZAAL. Kan het nog banaler, waar gaat dit over, vraagt u zich wellicht af. Maar bedenk dan dat een toonzaal voor mij een even exotisch oord is als Madagaskar of de Malediven. Ik ben daar op vreemd grondgebied; de bezoekers konden qua mentaliteit niet verder van mij af staan als ze peniskokers droegen en mij bestookten met gifpijltjes. Ik zie ze weleens op tv, in programma's als BinnensteBuiten. Een echtpaar uit Sulstevaart (Overijssel) dat zóóóó in zijn sas is met de lambrisering van de logeerkamer – toevallig ontdekt in een vergeten weeshuis in het nabijgelegen Oost-Dufferschans! Ze kwijlen van interieurgeluk! Het is een soort extase waar ik niet in kan geloven. Ik weet het zeker, zodra de camera's uit gaan, tuigen die twee elkaar lelijk af met die ambachtelijk gerestaureerde tengels en hun geliefde kersenhouten schrootjes.

In de toonzaal bekijk ik eerst de douches. "Grenzeloos douchen", luidt het bovenschrift, wat me direct confronteert met mijn eigen primitieve inzepen-afspoelen-benadering van hygiëne. Sommige douchekoppen zijn rechthoekig en nauwelijks kleiner dan het hele plafond van de badcel thuis. De badkuipen, ogenschijnlijk van kostbaar marmer of ivoor, hebben stuk voor stuk de afmetingen van een zeewaardig jacht. De modale Romeinse keizer zou zich er niet in hoeven schamen. Gelukkig is mijn vrouw niet van de luxe, we lopen zonder oponthoud door naar de wc-potten.

Wij hebben onze wensen op een eenvoudig briefje geschreven, maar mijn potteus bewustzijn blijkt te hebben stilgestaan. Zo is de opkomst van het soft close toilet mij ontgaan. De bril klettert niet naar beneden, maar sluit zich geruisloos als een bloemkelk in de avondschemering. En dan is er het douchetoilet. Geen wc-papier meer, maar een uitschuifbare sproeikop, die je achterste na gedane zaken schoonspoelt. Op zich niets om nerveus van te worden, tot ik de afstandsbediening zie: plussen, minnen, pijltjes, een gradenboog ... Ik ben slecht met afstandsbedieningen. Ik voorzie doorweekt ondergoed, paniekerig drukken op verkeerde knoppen, een intense aarsstraal die onverhoeds mijn neusgat bereikt of de namen op de wc-kalender uitwist. En wat is dat enge icoontje dat op een scheepsschroef lijkt?! Een schrapertje? Een dunschiller?

We leven in een wondere wereld, zo bleek mij eens te meer toen ik onlangs ver van alle toonzalen in de duinen bij Castricum wandelde. Uit een kalm meertje verrees een intrigerende, bruisende waterbol met een doorsnee van een meter. Een kunstwerk? Ja en nee. Op dat punt eindigde – ik heb het van PWN zelf – een pijpleiding van 53 kilometer uit Andijk, met "voorgezuiverd" IJsselmeerwater. We hebben het over 45 miljoen m³ per jaar! Al dat water wordt voor verdere reiniging geloosd in infiltratiekanalen en zakt vervolgens door het duinzand naar een diepte van 40 meter (virussen en bacteriën doen onderwijl hun nobele werk). Om het weer op te pompen zijn winputten nodig.

En met wat geluk ... mits u op het goede knopje van de afstandsbediening drukt, komt dat water via het juiste gaatje uit bij het juiste gaatje. Leg dat maar eens uit aan iemand uit Madagaskar. Of uit 1914.