In Wageningen is al jaren veel te doen over een nieuw kunstwerk, dat de
capitulatie van Duitsland in 1945 moest gedenken. Kunstenaar Hanshan Roebers
ontwierp daartoe een metershoge, rechtopstaande, zeer fallische granaathuls.
Om niets aan de verbeelding over te laten – niet iedereen is gezegend
met een 'dirty mind' - bedacht hij een mechanisme waardoor de huls bij
verhitting door zonlicht telescopisch uitschuift.
Zowel omwonenden als oorlogsveteranen vonden het obsceen, om niet te zeggen,
niet netjes. Het gedenkteken c.q. de penis staat nu al drie jaar in de
gemeentelijke opslag (op een koele plek) en de lokale ondernemers eisen
hun investering van 125.000 euro terug.
Ook in Haarlem was onlangs heibel over een kunstwerk. Ik bedoel het betonreliëf
van Wiesman in het voormalige Arbo-gebouw. De slopersploeg ging daar helemaal
los en de halve muur lag al in de poeier toen de erven Wiesman alarm sloegen.
Oei! Het voorval haalde de Telegraaf en wethouder Chris van Velzen
werd door raadslid Fedde Reeskamp (D66) beticht van "bestuurlijke hufterigheid".
Inmiddels is er een oplossing: de ruďne van het reliëf wordt getransformeerd
in een soort monument tegen cultuurvandalisme, en daar kan iedereen kennelijk
mee leven. Wat opviel in deze affairette was dat niemand het over zijn
lippen kreeg dat hij die muur mooi vond. Of lelijk. Het was meer dat men
het een mooi principe vond dat lelijke kunst gespaard bleef.
Op mijn weblog suggereerde ik dat ergens op een kale, winderige vlakte
in de kop van Noord-Holland een soort BKR-kerkhof moest komen: een laatste
rustplaats voor ongewenste kunst met maatje XXL. Een macaber landschap
vol gewapend beton en roestend staal, met titels als Non-Figuratief Object,
Ellips, Geometrische Vlinder, Groot Disfunctioneel Orgaan (in de volksmond
beter bekend als De Slappe), en die absolute favoriet in de jaren tachtig,
Zonder Titel.
Op Koninginnedag kreeg ik een creatiever idee, toen ik rond mocht kijken
in het atelier van Hannes Kuiper – alias Electric Hannes. Daar zag ik
een ... een ... een objet d'art van hout, vrolijk beschilderd met vissen
en ogen en er zaten zwaaiarmpjes aan die je in allerlei standen kon zetten.
Maar waar het hier om gaat, dat kunstwerk stond op wieltjes.
Zou het, vroeg ik mij af, mogelijk zijn een verordening in te voeren dat
in de openbare ruimte in Haarlem uitsluitend nog verrijdbare kunst geplaatst
mag worden? Onder het motto: Geen Wielen, Geen Subsidie?
Denkt u zich eens in wat een revolutie het zou betekenen als de kunst
van zijn voetstuk werd gehaald! In de huidige situatie kijken buurtbewoners
als ze pech hebben jarenlang machteloos aan tegen dezelfde onwrikbaar
in de bodem verankerde monstruositeit. Als mijn voorstel wordt aangenomen
kunnen ze hun krachten bundelen en het onding een paar straten verder
parkeren. En het staat de mensen daar natuurlijk vrij het nog verder te
transporteren of het pesterig terug te zetten op de oorspronkelijke plek.
Het omgekeerde is evenzeer mogelijk: wie ergens een begerenswaardig standbeeld
heeft zien staan, kan een paar gespierde buurmannen ronselen die het voorrijden.
Met een beetje inspanning en organisatietalent kan iedereen zijn eigen
wijk verfraaien.
Om te voorkomen dat barbaren onvervangbare sculpturen zonder scrupules
de plomp in rijden of rechtstreeks naar de schroothandel duwen, worden
zendertjes ingebracht. Via een satellietverbinding zijn ze dan altijd
te traceren, met als bijkomstig voordeel een primeur voor de stad. Na
Google Earth krijgen wij Google Art.
De dynamiek van het culturele leven wordt ineens zichtbaar. Wie is in,
wie is uit? Kunstenaars, galeriehouders en critici zullen aan de monitor
gekluisterd zitten om de tientallen stipjes te volgen die over het stratenplan
kruipen. De woorden 'kunststroom' en 'kunstbeweging' krijgen een nieuwe,
democratische betekenis, want elk stipje staat voor een ploegje zwetende,
zwoegende mannen en vrouwen dat – ik noem maar wat - na kritische studie
besloten heeft De Souffleur van Wessel Couzijn (ooit bij de Stadsschouwburg)
van de Pijnboomstraat naar het Marsmanplein te verslepen.
Op de terugweg stuiten ze ergens op Malle Babbe van Kees Verkade. Een
korte appreciatie volgt. Fijn beeldje! Om beurten duwen ze een stukje,
maar terug in de Pijnboomstraat, wacht hen een bittere ontgoocheling:
"Godsamme! Hoe is het mogelijk? De Zonnevechter! Nee toch! Gisteren stond
dat kolereding nog aan de Aziëweg!"
De pakkende leuze krijgt de gemeente er gratis van me bij: Haarlem Cultuur?
Alles Loopt Op Rolletjes!
[Voorgelezen tijdens de Broodkast radiouitzending van mei
2008 op Radio Haarlem 105.]
© Marius Jaspers - p 2008 Raarlems Dagklad
Reacties naar marius.jaspers@gmail.com
https://arnodb.nl/marijas/ |