rubbertegelsenechtekogels

Rubber tegels en echte kogels

Net als elke ingezetene van het brave Haarlem ontvang ik regelmatig brochures waarin de gemeente het beleid uitlegt. Neem deze. In een uitgave waar ze bij Van Oorschot trots op zouden zijn, ontvouwt projectcoördinator Joris Jan de Vries de drie fases van het Speelruimteplan.

Het is hier crisis, moet u weten. Van de 340 speelvoorzieningen voldoet het gros niet aan de Europese normen; 140 speelplaatsen worden zelfs "geheel ontmanteld" - een woord dat ik eerder associeer met oude Duitse munitiedepots dan met wipkippen en schommels. Op de afgebeelde detailkaart lijkt het langgerekte Haarlem op de Gaza-strook en kloeke oranje stippen markeren de ergste risicoplekken. Daar staan aluminium klim- en duikrekken uit de jaren zestig, waarover wordt geschreven met loodzware ernst - alsof ze bij de eerste voorzichtige aanraking van een kleuterhandje kunnen exploderen.

Wij leven in een tijd van luxe, en dus van luxe problemen. Wat mij betreft blijft dat nog lang zo. Toch wringt er iets als ik bedenk dat een paar bureautjes naast Joris Jan de Vries een ambtenaar zit (hopelijk even daadkrachtig en geïnspireerd) voor vluchtelingenbeleid.

Ik ken het asielzoekerscentrum in mijn eigen buurt niet; wel was ik een paar jaar geleden in een AZC in Zaandam. De keuken rook naar verweesde vaatdoekjes in plaats van naar exotische gerechten. In de bedompte kelder draaide met zichtbare tegenzin een zwaarbeproefde wasmachine, die leek te weten dat er steeds nieuw wasgoed zou blijven komen, en steeds nieuwe vluchtelingen. Na de deprimerende rondleiding door de gemeenschappelijke ruimtes mochten we een kamer bezichtigen: een eiland van vier aaneengeschoven bedden, met daaromheen nog net ruimte voor opbergkasten en een looppaadje. Aan een wandhaak hing de TV. De Somaliërs keken er naar - ze kenden hun rol - maar zouden evenveel plezier beleefd hebben aan het kijken naar hun lusteloze wasmachine.

Zou de gemeente Haarlem in zijn prijzenswaardige democratische gezindheid die brochures over het 10 miljoen kostende Speelruimteplan ook hebben verspreid in de asielopvang?

"Kinderen moeten veilig kunnen spelen," staat er in rode letters boven. Weinig schokkend, wat wethouder Smit daar zegt, maar als je net je gezin uit een oorlog hebt gered en het geluid van kogels nog nasuist in je oren, zou het je kunnen aanspreken. Totdat je verder leest en ziet dat het gaat over gammele klimrekken.

Hopelijk hebben ze die folders niet gekregen. Want sommige dingen vallen niet uit te leggen.