Tarzanbocht

Tarzanbocht

Werd Max met de helm geboren? Het gerucht gaat, maar zeker is dat vader Jos de eerste kinderwagen van zijn zoon al voor de geboorte had uitgerust met regenbanden en een knalpijp. Zijn eerste knuffel was een pluchen pitpoes en de Bambix werd al vroeg aangelengd met Red Bull. Max' eerste woordje? TAR-ZAN-BOCHT! En daarna is het hard gegaan – letterlijk en figuurlijk.

Aanvankelijk waren er diverse tegenslagen en teleurstellingen. In zijn geboorteplaats Maaseik (België) maakte Max als 3-jarige zijn racedebuut in een trapauto van Bart Smit, waarbij hij in de laatste bocht door een onbesuisde inhaalmanoeuvre in de strobalen belandde. Karakteristieke overmoed? Onervarenheid? Max keek met betraand gezicht toe hoe zijn grootste rivaal, Rogier de Gasgever, het podium triomfantelijk met een magnum Jip en Janneke-champagne besproeide. "Hij moet leren tot de finish het koppie erbij te houden" grauwde vader Jos. "Hopelijk kan hij hiermee dealen. En vanavond geen Sesamstraat natuurlijk."

Drie weken later, in het naburige Gapenhoven, ging het wederom mis met Max, ditmaal door materiaalpech. De crankspie van de linker trapper begaf het en de bejaarde mecanicien Ludo de Sleutelaere was door opspelende jicht niet snel genoeg ter plekke om het euvel te verhelpen. Verstappen père destijds, net niet overstemd door een onbedaarlijk snikkende Max (die Bert & Ernie wederom aan zich voorbij zag gaan): "We hebben ons team nog niet rond – kwestie van sponsorgeld. Kijk naar Max zijn kruippakje en je ziet plekken zonder reclame. Dat zegt genoeg..." Later dat seizoen vielen alle stukjes van de puzzel alsnog op hun plek. Grote concurrent Wannes Rousdou werd in de chicane brutaal voorbijgestoken, waarna Max de eerste positie niet meer uit handen gaf.

Karten was een logische volgende stap. "Max is er als zevenjarige rijp voor," sprak Jos. Bij zijn eerste wedstrijd werd het knulletje door de jury nog gediskwalificeerd wegens duimzuigen. De volgende 356 kartraces won hij.

Waarna geschiedde wat de kenners al hadden zien aankomen: ook in de Formule 1 staat er geen maat op Max. Inmiddels heeft de 20-jarige drie Grand Prix-overwinningen op zak en elke Nederlander die weleens in de file heeft gestaan, volgt iedere wielomwenteling. Want is het niet prachtig om, als je zelf net een uur hebt staan kniezen bij knooppunt Rottepolderplein, via de boordcamera mee te beleven hoe onze nationale coureur in Brazilië in een soort onderwaterrace tussen zijn rivalen door slalomt en bij die waanzinnige inhaalrace niet wordt geflitst? Bij de fandagen in Zandvoort kwamen vorig jaar 100.000 Max-maniakken opdagen om hun idool toe te juichen. Wir leben Max!

Onlangs verscheen Bernhard van Oranje in het journaal, zoon van prinses Margriet en Pieter van Vollenhoven, ons nationale geweten als het gaat om risicomanagement en verkeersveiligheid. En die Bernhard (zelf snelheidsduivel) presenteerde glunderend een haalbaarheidsonderzoek naar de terugkeer van het Formule 1-circus naar Zandvoort. En jawel! Het kon!! Binnen een paar jaar!!! Mits er een slordige 30 miljoen wordt opgehoest door overheid en bedrijfsleven staat het licht op groen. En gelukkig, burgemeester Nick Meijer kent in zijn dorp maar "vijf of tien mensen" die tegen zijn.

Lees: zuurpruimen en azijnpissers. Vreugdeloze types als ik, die anderen het licht in de ogen niet gunnen en de teringherrie in hun oren. Die miepen als ze op 'geluidsdagen' door Middenduin of het Kraansvlak lopen en er kilometers verderop iemand met een zwart-wit geblokte vlag zwaait, waarna motorengebulder en -geknetter urenlang de stilte verdrijven. Die dan tegen elkaar zeggen, kan er niet eens een haalbaarheidsonderzoek komen? Wat zijn de kosten en de baten als we dat helse circuit teruggeven aan de natuur?