terugnaararnhem

Terug naar Arnhem

In zijn NRC-column voert Marcel van Roosmalen met enige regelmaat de bewoners van zijn nieuwe woonplaats Wormer op, doorgaans weinig flatteus. Het botert niet tussen hem en de autochtone bevolking. Gisteren kreeg de RaDa-reda een geheimzinnig verzoek om eenmalig als 'ghost-writer' voor Marcel op te treden, met onderstaand resultaat.

Leah van Roosmalen (3) spuugde en pieste onderweg zoals altijd copieus in het kinderzitje. Met mijn Vitesse-sjaal depte ik mijn dochter min of meer droog en leverde haar af bij de crèche. Zonder een woord, want on speaking terms ben ik met niemand meer hier in Noord-Holland.

Ik fietste terug naar huis. Over de stoep, zoals mijn gewoonte is. Na 200 meter werd de doorgang versperd door een dozijn uit de kluiten gewassen dorpelingen: ANWB-jacks, slobbertruien over slobberbuiken, AZ-sjaals – de plaatselijke klederdracht. Het was een afvaardiging van de Facebook-groep We Love Wormer, uitgerust met de plaatselijke wapens: dorsvlegels, rieken, zeisen, stofzuigerstangen.

"Stoppen!" klonk het bars uit drie of vier van die verweerde, plompe koppen die deze contreien al eeuwenlang met grote hardnekkigheid blijven voortbrengen. "Stoppen!" Aan volzinnen doet men hier niet.

"Ik heb geen tijd voor deze onzin, ik heb zo meteen een deadline."

"Het zal niet zo zijn, ja. Meneer is belangrijk ..." Verbeeldde ik het me, of was de weerzin tegen mijn persoon nóg heviger dan anders? De hoop op een geslaagde integratie in de Zaanstreek had ik de eerste week na mijn verhuizing al opgegeven, maar vandaag was de sfeer onverholen vijandig.

"Je mag een laatste wens doen. Wij zijn hier heus de beroerdste niet, al heb jij daarover een andere mening."

"Ik heb een deadline… Mijn NRC-column moet af ..."

"Als dat je laatste wens is ... Dan kennen wij in ons netwerk wel kijken naar een mannetje die dat fikst voor je. Maar geloof me, vriend, jij zal hier in Wormer geen letter meer op papier zetten. Wat ik je brom. Zoek in die geliefde Achterhoek van je maar een nieuwe pispaal. Waar mot ie over gaan, die kolom?"

Ik hakkelde wat over mijn vaste thema, de stroeve omgang met de inheemse bevolking – mijn stem produceerde vreemde uitschieters en mijn Arnhemse accent was ineens terug ... "Ik weet genoeg", onderbrak de bullebak me. Ze rolden me strak in linoleum (een streekproduct), maakten behendig de tiewraps vast en legden me in een vieze laadbak. Dat moet ik ze nageven, deze actie was tot in de puntjes voorbereid.

(Marcel van Roosmalen hervat zijn column vrijdag vanuit Gelderland).

Voor slechte verstaanders: Ik lees Van Roosmalen graag, ben ertegen als mensen (in het bijzonder columnisten) onvrijwillig in zeil worden gewikkeld en ik bewaar goede herinneringen aan Wormer.