tevroeggestopt

Te vroeg gestopt?

Een jaar geleden stopte ik na meer dan veertig jaar als leraar Engels. Ik was toen nog tien maanden van de officiële pensioenleeftijd verwijderd. Ik was er destijds (hoewel niet ontgoocheld of uitgeblust) vrij zeker van dat het het juiste moment was om een punt achter mijn loopbaan te zetten.

Wat ik toen nog niet wist, was dat ik mezelf daarmee een onbevredigend en roemloos einde heb bespaard. Die laatste corona-maanden zouden een ware beproeving zijn geweest. Geklungel en frustratie met Zoom of Teams en ander online-getob. Met tegenzin inloggen voor doodgeboren lessen; na stroef overleg met collega's vreugdeloze werkschema's opzetten, met obligate opdrachten en toetsen die allemaal beoordeeld moeten worden; proberen de moed en de sfeer erin te houden, terwijl je bij je leerlingen zodra de nieuwigheid eraf is de laatste vonkjes enthousiasme ziet doven. Hulde, hulde, hulde voor al die collega's die zich door dit jaar heen hebben geslagen, vast en zeker met meer animo en plichtsgetrouwheid dan ik ooit had kunnen opbrengen.

Gisteren kreeg ik een app-je van een vijfdeklasser van vorig jaar: "Vanmiddag om 13 uur is de diploma-uitreiking. In het Telstar-stadion. Komt u nog? Dat had u beloofd." Ik had het beloofd, ja, in andere tijden. Toen ik me excuseerde, liet ze weten dat er een livestream was (er mochten maar honderd mensen bij).

Ik heb wel zitten kijken naar die vreemde openluchtceremonie, vanuit een vast camerastandpunt gefilmd – zonder close-ups. Een beetje weemoedig werd ik ervan – aan veel geslaagden bewaar ik leuke herinneringen. En een jaar geleden stond ik daar zelf nog in het gelid met de collega's: strak in het pak, een tikje nerveus voor het parmantige, complimenteuze toespraakje voor de kandidaat. Het ontroerde me hoe iedereen op zijn eigen manier zijn best deed om goed voor de dag te komen, voor de leerlingen, voor de school. Ondanks alles. En ik vermoed dat er nog nooit zo naar vakantie is gehunkerd als dit jaar.