tijdsdruk

Tijdsdruk

Ik heb er hier nooit ruchtbaarheid aan gegeven, maar met de verkiezingen van 21 maart in het verschiet kan ik de schijn van politieke neutraliteit onmogelijk langer ophouden: ik heb mijn eigen politieke partij, de PAVOHOVAHA (onthoud die naam!). Vandaag richt ik mij tot u in mijn gecombineerde hoedanigheid van erevoorzitter, secretaris, lijstduwer en lijsttrekker.

PAVOHOVAHA staat voor Partij voor het Onnut van het Algemeen. Wij kanten ons fel (zo fel mogelijk althans) tegen de jachtigheid van het moderne bestaan en verdedigen het principiële recht op laksheid en ledigheid voor alle bevolkingsgroepen. Onze leden (onder wie 93% slapende leden) weigeren mee te gaan in de dwangmatige hectiek van de 24-uurseconomie. Wij zijn een partij van bon vivants – van uitbuikers, van nababbelaars en levensgenieters. Waar de modale kiezer levenslang – of tot de eerste bypass – van deadline naar deadline jakkert en het ene bloeddrukverhogende agendapunt na het andere aftikt, huldigt de achterban van de PAVOHOVAHA (onthoud die naam!) deze aloude levenswijsheid: kalm aan dan breekt het (partij)lijntje niet.

Te zijner tijd (denk halverwege de jaren twintig) zal ons gedachtengoed worden uitgewerkt in een Partijmanifest. Wij zijn wat je noemt een partij van de lange adem. Maar u begrijpt waar wij voor staan: in het hijgerige politieke landschap van vandaag, waarin de scoringsdrift van de sufste bejaardenpartij groter is dan die van Klaas-Jan Huntelaar en Robin van Persie tezamen, bieden wij een kalme enclave. Weg met de waan van de dag! De PAVOHOVAHA-persvoorlichter (in casu ikzelf) vraagt bij stormachtige ontwikkelingen in de actualiteit standaard om drie dagen bedenktijd. Het spreekwoordelijke nachtje slapen, zeg maar.

Hoe behartenswaardig deze opstelling in beginsel ook is, je zet jezelf er publicitair wel mee op een 0-3 achterstand. De pers heeft geen boodschap aan onthaasting en bezinning – die microfoons gaan op een holletje naar de buren, hengelend naar een onbekookte reactie of een zure oprisping uit de onderbuik. Ook op andere vlakken strookt de politieke praktijk niet met onze filosofie. Zo loopt bij debatten in de Haarlemse gemeenteraad een teller mee; de spreker krijgt precies 2 minuten toebemeten. Twee minuten? Die zijn verstreken voordat je drie keer PAVOHOVAHA kunt zeggen. Je haalt je bretels op, begint je betoog met een toepasselijk Latijns citaat van Cicero of Marcus Aurelius, geeft er voor hulpbehoevende raadsleden de vertaling bij, schraapt je keel voor de inleiding en prompt begint de burgemeester er ongedurig doorheen te hameren. "Wilt u afronden ...? Wil de HAVOPOHOVA afronden NU? NU afronden!"

Alles goed en wel, verwijten ze ons soms bij paneldiscussies, maar draait het in de politiek niet om daadkracht en resultaat? We moeten tienduizenden huizen bouwen, het milieu redden, de verkeerscirculatie garanderen en de stad financieel gezond maken! Ik haal dan mijn bretels op, laat een pregnante stilte vallen, haal mijn bretels andermaal op en zeg dan bedaard: "Met uw welnemen, ik zou het graag omdraaien. Heeft u ooit stilgestaan bij de onherstelbare maatschappelijke schade die wordt aangericht door haast en tijdsdruk? Er doorheen gejaste wetten, ad hoc maatregelen, onvoldragen standpunten, opportunisme? Omdat het altijd vijf voor twaalf is op jullie horloges?"

Soms komt er na afloop een bekeerling naar mij toe. "Ik wil op u stemmen, alleen ... welke lijst zijn jullie eigenlijk?" Helaas, dat is een teer punt. Toen ik naar het kiesbureau slenterde om de PAVOHOVAHA te registreren, ben ik blijven plakken op een terrasje en – tot mijn schande – eer ik er erg in had was de inschrijftermijn verstreken. Het is niet anders. Maar ik beloof, als alles meezit, kunnen jullie volgende keer op mij rekenen. In 2022, of anders 2026.