 |
Twee violen en ... |
| Vandaag hoor ik de woorden 'zo', 'al'
en 'oud' vaker dan de rest van het jaar. Sommigen doen extra hun best
het erin te wrijven. Zozo, zo oud al! Uit mezelf sta ik natuurlijk ook wel stil bij mijn leeftijd. De ochtend na een avondje doorzakken. Als ik een verwelkte klasgenoot van het Trini tegenkom. Doordat ik inmiddels langer wel les geef dan niet. Soms valt je tijdsbesef uit en dan is de schrik daarna des te groter. Als ik naar de uitslagen van de ZKA-Loop kijk, denk ik misprijzend: die nummer drie in het klassement loopt boven de 1.15 uur, dat heb ik ook staan! Uh … ik heb het staan, maar dat PR dateert van twintig jaar geleden, staat op perkament geschreven (ik was al bijna op weg naar Runners World om een paar nieuwe Asics te kopen). Het pakt ook wel eens gunstiger uit. Zaterdag misten we de veerboot van Enkhuizen naar Staveren. Vijf uur moesten we zoet brengen en er waren geen bagagekluisjes. Ik durfde na enige aarzeling aan te bellen bij uit het oog verloren vrienden. Ze woonden nog aan dezelfde gracht waar ik een paar keer had gelogeerd en waren thuis. Thee, gedeelde herinneringen, even aftasten, daar begonnen we mee, maar spoedig wisten we dat we echt welkom waren. En dat het hun goed gegaan was door de jaren heen. Ze hadden kinderen gekregen, de oudsten studeerden al, en pas toen ze later met ons mee terug liepen naar de haven, rekende ik uit hoe lang het geleden moest zijn dat ik ze voor het laatst had ontmoet. 25 jaar! En we konden daar zo aanschuiven en de draad oppakken. Moeiteloos. Alsof er in de tussentijd niets gebeurd was. Terwijl er in de tussentijd van alles was gebeurd. Ik voelde me oud en tevreden.
© Marius Jaspers - p 2007 Raarlems Dagklad |