uiforie

Ui-forie

Wat is menselijker dan diep in de donkerste nacht een onnodige, irrationele online-bestelling te plaatsen waarvan je direct na de laatste bevestigingsklik of -tik vermoedt dat je er 's ochtends al vóór de koffie spijt van zult hebben?

Reclames zijn net virussen: de wereld is ervan vergeven maar de grote meerderheid ketst kansloos af, glijdt onschuldig langs je heen – hun doel gemist of nooit bereikt. Maar net als virussen blíjven ze komen; in steeds nieuwe aanvalsgolven, in andere gedaanten en varianten, net zolang tot ze ergens een kwetsbaarheid in je afweer vinden. Slecht geslapen, slecht gegeten, slecht geweten? Verdrietig, gespannen of gekwetst? Dan ben je extra vatbaar voor griep en impulsaankopen.

Zodra het beeldscherm opgloeit gaan nooit slapende adverteerders op zoek naar je gevoeligheden. Armani, Gucci en Audi laten mij inmiddels ongemoeid; van loterijen en gokbedrijven ondervind ik evenmin hinder. Cosmetica smeren ze me niet meer aan en voor dating ben ik over de datum. Wel (nu wordt het wel héél intiem) plaatsen algoritmes mij in de beklagenswaardige categorie "huiseigenaren met een klusbeperking die te beroerd of te onhandig zijn om de mouwen op te stropen". Ik word constant bestookt met aanbiedingen voor dubbelzijdig kleefband dat schroef, spijker én motorische vaardigheden overbodig maakt. Of emmers vol magische smurrie die je slechts leeg hoeft te kiepen om doorslaande muren tot ver na de zondvloed waterdicht te maken. Ook die verleidingen weet ik dapper te weerstaan.

Dus sloegen ze toe op een ander front: uien. De nacht van mijn grote allium-extravaganza kende een onschuldige aanloop. Ik had bij een biobollenboer een verwilderingspakketje besteld (voor de leek: de bloembollen moesten verwilderen, niet ik). Krokussen, blauwe druifjes, etc. Dus ik kwam in een klantenbestand en kreeg prompt een nieuwsbrief die mij lekker maakte met Utrechtse uitjes, oftewel "wilde sjalotjes St. Jans".

Ik viel ervoor als een blok. En ze hadden ook andere. Al die prachtige namen! Ik flitste van ui naar ui. De Rossa Lunga di Firenze – een oud mediterraan ras en als het voor de culinair verwende Florentijnen goed genoeg is ... Altajese uitjes groeien in het wild op hoogvlaktes in Kazachstan en Mongolië en zouden het volgens de catalogus ook op mijn balkonnetje moeten doen. Boslook wilde ik ook en ... onder fijnproevers in Japan genieten okinawa-sjalotjes van oudsher faam. Uitzinnige ui-forie maakte zich van mij meester en er ging nog een tandje bij toen ik listig naar de sierlijke spiraalknoflook werd gelokt, om te zwijgen van de olifantenknoflook. Bollen zo groot als een korfbal. Hop, in het mandje!

Het bedrag was vies opgelopen, maar pas tijdens de koffie een dag later vroeg ik me af wat er in me was gevaren. Dat was niet moeilijk. Er lag een maand met een dikke rouwrand achter me en kennelijk was ik emotioneel nog niet uitgeslingerd. Nou ja, liever uien dan griep, berustte ik.

DHL bezorgde de vracht uien en het gros van de bollen zit bijtijds in de grond. En irrationeel? Hoe meer ik erover denk, des te tevredener ik ben over mijn aanschaf. Ik heb (onbewust) een lijntje getrokken van het overlijden van mijn moeder naar hoopvolle verwachtingen voor het nieuwe jaar.

Daar zullen schaduwen over vallen (bij wie niet?) maar ik reken op steun en troost van de "schaduwminnende" Allium paradoxum. Die piept uit de bodem in de lente. Al in januari kan ook (tip!) het zaad van de Vaurigard de grond in, een witte ui. En na de oogsttijd zal ik uitjes gaan konfijten en hachee maken en zo'n bol olifantenknoflook als een jachttrofee aan de muur hangen. Is dat iets om naar uit te kijken of niet? Ik wens alle lezers een uiig 2024.