verzameldewerken

Verzamelde Werken

Een 'worst bookcase scenario': ik moet in quarantaine, de boekwinkels sluiten, ik moet het uitzingen met wat nu thuis aan lectuur op de plank staat. Hoe erg is dat?

Ik kom er zo op omdat ik me de laatste tijd steeds meer erger aan mijn eigen onsystematische, wispelturige, slonzige leesgedrag. Of is het koopgedrag?

Ik laat kartonnen dozen en losse stapels ramsj en mufriekende pulp her en der in huis even buiten beschouwing en beperk me tot de grote boekenkast in de woonkamer. Zo'n 500 boeken, schat ik (wie denkt dat het veel is, moet eerst zijn eigen bibliotheek even tellen).

Alvorens ik gedwongen word tot herlezen (op zich geen ramp, in tijden van een 'worst case scenario') of tegen beter weten in begin aan boeken die altijd te moeilijk voor me zullen blijven (Finnegans Wake, en hoe kom ik aan Rorty's Philosophy And The Mirror Of Nature?) of aan de aperte miskopen (drie deeltjes vertaalde erotische Arabische literatuur?!), lees ik eerst alle meesterwerken uit die ik ooit terzijde heb gelegd omdat andere boeken voordrongen, actueler, urgenter of prikkelender waren, of omdat ik aan variatie toe was na een paar honderd pagina's - hoe doorwrocht of onderhoudend ook.

Nu wordt het echt gênant; want het is véél, zo véél!

Imponeercassettes, waarvan je bij de aanschaf al op je vingers kon natellen dat je het na hoogstens anderhalf van de vijf deeltjes voor gezien zou houden. Biografieën die al na de eerste verloofde of de eerste jeugdpuistjes van de hoofdpersoon uit de gunst raakten (al nam ik me destijds heilig voor ze t.z.t. - altijd t.z.t.! - t/m het grafschrift te bestuderen). Gargantua En Pantagruel heb ik nooit helemaal verstouwd - daar zou ik nog wel even zoet mee zijn - en ook bij The Life & Opinions Of Tristram Shandy trad na deel IV (= p. 333) verzadiging op. De Wereld van Plinius was mij te veel ineens en The Concise Pepys had nóg wel wat beknopter gemogen, met 918 pagina's. De anthologie met Klassieke Chinese poëzie kijkt mij smekend aan, want aan de Song- de Jin- en de Yuan-dynastieën kwam ik nimmer toe. Van de door mij de afgelopen decennia verzamelde Verzamelde Werken heb ik maar een minderheid van kaft tot kaft gelezen.

Wat resteert is genoeg voor een welbesteed mensenleven. Als ik een rationeel wezen was, zouden Athenaeum en de Kennemer Boekhandel mij de eerste jaren niet meer terugzien.

Soms voel ik de verwijten van al die Groten en Onsterfelijken en neem ik mij voor een streng leesregime te volgen, maar langer dan twee of drie achtereenvolgende AKO-boekentoptiens duurt dat nooit.