vijfie

Vijfie

Als u de naam van deze rubriek niet kent, ga dan terug naar AF – ach, wacht, ik doe niet moeilijk, ik schrijf 'm een gewoon even voor u op, gewaardeerde lezer, Hollen of Stilstaan dus, sedert vijf jaar (qua anciënniteit nog niet Kruijveriaans, maar toch respectabel) en destijds koos ik die naam om het bipolaire karakter van mijn columns te benadrukken, dat wil zeggen nietsontziende, genadeloze, galopperende tirades vol sweeping statements en krasse beweringen gericht tegen alle categorieën ijdeltuiten en minkukels, booswichten en zwart-witdenkers, de vijand kortom, afgewisseld met momenten van verstilling en contemplatie waarin ik opzettelijk treuzel, mijmer, mediteer bijna, oftewel stilsta (ga terug naar AF als ...) bij alles wat het leven voor mijzelf de moeite waard maakt en waar ik anderen – amechtig jakkerende anderen, vol van hun eigen sores en mores – veelal klakkeloos voorbij zie stiefelen zonder op of om te kijken, onachtzaam, onverschillig, meegesleurd door de kolkende maalstroom van hun complexe levens, want ga in het spitsuur eens bij de NS-poortjes staan in de stationshal en afgaand op de strakke gezichten zou je kunnen concluderen dat de meute met een tasje haastig bijeengeraapte schamele bezittingen op de vlucht is voor Harvey of Irma of hoe de eerstvolgende orkaan in de wachtrij mag heten (Jesse, Jezabel, Jiffy of Johannes Paulus III), al is het waarschijnlijker dat ze van hun vrouw bij AH de Japanse notenmix niet mogen vergeten of vrezen op hun falie te krijgen als ze hun dochter niet bijtijds naar badmintontraining vervoeren, kortom problemen van minder epische proporties, al weet je het nooit, bij anderen, wat hun preoccupaties zijn, er is een boel leed en pech in de wereld en trouwens, mijn eigen hoofd is geen haar beter, daarin krioelt en wurmt ook alles door elkaar, het madenbakje van brasemvisser Dries op zijn vaste stekkie aan de Jan Gijzenvaart is er niks bij, zo veel indrukken, waarnemingen, associaties en ideeën rijp en rot hengelen constant om aandacht – de Japanse notenmix en de Noord-Koreaanse bommenmix van Kim Jong Un, malle liedjes en leuzen en dat experimentele boek van de Ierse schrijver Mike McCormack dat ik net heb gelezen, een stream of consciousness à la James Joyce, Solar Bones heet het en het bestaat uit één machtige zin van 223 pagina's, zoals (bent u daar nog?) wij allemaal in zekere zin (ahum) ook uit één zin bestaan, of erin gevangen zitten, het is maar hoe je het noemen wilt, van wieg tot kist, en dan is het heilzaam, daarover zijn zielzorgers, filosofen en levenskunstenaars eensgezind, dat in die ene meeslepende zin af en toe een rustpunt wordt aangegeven, hetzij komma of gedachtestreepje (-) ter bestrijding van monomanie, egocentrisme en dreigende burnout en iedereen die zulke pauzes bij zijn medemens teweegbrengt zie ik als mijn natuurlijke bondgenoot, zoals onlangs die geheimzinnige maar inmiddels geïdentificeerde puzzelmaker wiens rekensommen en cijferraadsels (met triplex op muren aangebracht) vele voorbijgangers in Haarlems straten een pas op de plaats deden maken om even, even maar, te piekeren & prakkezeren over andere dan hun eigen beslommeringen, wat je noemt een welkom initiatief van deze Jeroen Jongeleen uit Rotterdam (kunstenaar van beroep), dat duidelijk in een alom gevoelde behoefte voorzag, waarvoor hulde!