vrouwmeidzon

Vrouw, meid, zon

Een schrijver kan between novels zitten; de ene roman is af en de volgende wil nog niet komen. Rusteloosheid en labiliteit zijn het gevolg. Zelf zit ik between koffiehuizen, met vergelijkbare symptomen. Ik mocht graag aan de zich opdringende dag wennen in Koffie-Duss, in hetzelfde pand als kapper Knippen-Duss, aan de Schotersingel.

De fauteuils zaten lekker en de serveersters kenden mijn nukken. Geen autocorrectie met "americano?" als ik gewoon om koffie vraag. Soms een babbeltje, meestal liever de krant. De clientèle had de yuppentutterigheid die je verwacht in de Kleverparkbuurt. Iedere latte had zijn eigen receptuur ("1/7 deel havermelk, graag") en werd versierd met schuimminiatuurtjes waarvoor drie jaar kunstacademie een vereiste was: eekhoorn, eenhoorn, Cupido met pijl ...

Helaas, Koffie-Duss doet sinds kort alleen "coffee-to-go". Een sociaal plan ontbreekt en zo zwerft deze cafeïnejunk dagelijks rond tienen door de stad. Vooges? Cleeff? Wachtlokaal?

Vandaag het terras van Café de Paris aan de Parklaan. Een oudere man in shorts en erg rood windjack neemt plaats. Grijze snor, oorringetje. Als hij bestelt, dringen twee talen voortdurend om voorrang. "Please, mag ik een koffie? Also, een appeltaart." Zijn Nederlands is utilitair, zonder franje of accent. Of ik bezwaar heb als hij rookt? In Kenia mag het nergens buiten, voegt hij eraan toe. Nee, hijzelf woont in Oeganda. Ik informeer wat hij daar doet. Niets, retai-ret, pensioen. Paradise! Hij showt een gebronsde kuit. "Zulk bruin krijg ik echt niet in IJmuiden."

De serveerster wijst hem op zijn onaangeroerde appeltaart. "Praten en breien tegelijk, hè, denk eraan!" Hij kijkt haar hulpeloos aan."Multi-tasken! Eten!"

In Oeganda zorgt de housemaid dat straks bij thuiskomst alles spic en span is, vertelt hij trots. En hij heeft er een vrouw, over wie geen spontane mededelingen volgen. Koerier was hij geweest. Op zijn 63ste moest hij een dure camera naar Kampala brengen en ... Hij wist suddenly: hier wil ik blijven.

Ik ga er eens goed voor zitten. Wurgslangen, knokkelkoorts, apen, exotische gerechten? Maar dan begint hij eindelijk aan zijn taart.

"Wat liet u achter?" Als hij mijn vraag niet lijkt te verstaan, heb ik er eigenlijk al spijt van. "Vrienden, familie?" Hij kijkt me aan zonder knipperen. "Moet je horen, ik ben 78. Mijn vrienden zijn dood. En ik heb op mijn leeftijd geen zin meer nieuwe te maken." Hij zit daar goed. Wife, maid, sun. Hij zal wel zien verder. "Wie kent the future?" Ik knik en doe of ik hem begrijp..

[Mijn inzending voor de Frans van Deijl-columnwedstrijd van het Haarlems Dagblad.]