watermanagement

Watermanagement

Dit had een zwierige, zonnige zomercolumn moeten worden, een opsteker voor verregende kampeerders in klamme tenten met het weer erin, of niet-kampeerders die al dagenlang miljoenen druppels vijandig horen tikken tegen het beslagen vensterglas van hun flat. Een column die een ontembaar joie de vivre ademt en schaamteloos jeunisme. Koket en ritmisch als felrode, kekke naaldhakken op de Rue de Montparnasse, aangedreven door het gefluit van bouwvakkers en enthousiaste oh-la-la's.

Ik moest 'm alleen nog even schrijven. Eitje, met Charlotte Cardaire als inspiratiebron. In het HD had een mooi stuk gestaan over deze 23-jarige demi-française, half-Nederlandse, die tot haar achttiende in Haarlem woonde en vervolgens afstudeerde aan de ESAG Penninghen, een prestigieuze school voor architectuur en design in Parijs.

En zo kon het gebeuren dat zij een spectaculaire makeover bedacht voor de oude Haarlemse Koepelgevangenis, die in 2016 de poorten sluit, uh ... alle boeven de deur uit doet. Bavocentristen (beroepshaarlemmers, zeg maar) mogen graag jongleren met ideeën over de nieuwe bestemming van het uit 1900 daterende gebouw. Niets is hen te gek (casino, supersauna, reptielenhuis, vechtsportarena), waarbij het uitgangspunt is dat de contouren van het kopergroene dak gespaard blijven. We hebben het wel over een rijksmonument.

Tijd voor Charlotte Cardaire en haar visioen. Dat ze horeca, een jeugdhotel en winkeltjes wil huisvesten in de Koepel is wat gewoontjes, maar dan ...! Het dak wordt van spiegelend glas, voor de binnenruimte ontwierp ze zwevende terrassen, er komt een trappen- en katrollenstelsel à la Piranesi en via vernuftige kanalen en buizen wordt water het gebouw binnen gesluisd; regenwater, dat uitmondt in een centraal bassin. Zien jullie het voor je? Nee natuurlijk, maar geloof mij, de artist's impressions zien er fabelachtig uit. "De koepel als één groot waterpaleis."

Een ode aan de jeugd, had deze column moeten worden. Leve talent, onbevangenheid, inventiviteit, fantasie, durf! Ga maar na, Charlotte schiep haar futuristische koepel zonder ooit een kijkje genomen te hebben in de huidige nor. Om de kosten heeft ze zich niet bekommerd. Eerst de geest laten waaien! Dat straalt ze ook uit op de foto: charmant, knap snoetje, in voor een geintje. Deze 23-jarige is niet bang voor de toekomst.

De ongewisse toekomst, als het klimaat verandert en de zeespiegel stijgt. Charlottes waterpaleis speelt daar vrolijk op in: "Regen wordt door veel mensen als iets bedreigends ervaren (...). Maar kinderen vinden regen juist vaak leuk. Die springen graag in regenplassen, dat is iets universeels." Daarom mogen de stortbuien zich van haar uitleven, welkom in het bassin. Haarlem, doe eens mal, geef Charlotte carte blanche, dacht ik de avond voor ik mijn column zou schrijven.

's Nachts werd ik wakker. Er pletsten druppels op mijn voorhoofd. Lekkage. Buiten woedde het soort onweer waarin het monster van Frankenstein zich happy voelt. Op zoek naar een teiltje botste ik tegen mijn vrouw op. "Lekkage!" meldde ze. Op haar kamer kwam het in straaltjes naar beneden, langs het snoer van de lamp. Eerst de stroom uit. Waar was de lantaarn? Op weg naar de meterkast, twee verdiepingen lager, hoorde ik hoe in de huiskamer druppels het laminaat bestookten, over een breed front, als afgevuurd door een mitrailleur. Het dak zat toch een verdieping hoger?!? Waar kwam al dat water vandaan? Bijgelicht door bliksemschichten en de lantaarn depten, dweilden en hoosden we – alle hens aan dek.

Zojuist ben ik het dak op geweest met een zeer realistische, nuchtere man van het dakbedekkingsbedrijf. Boeidelen en zink vervangen, dat was het verstandigste. Liefst ook het bitumen. En de kosten? Ik keek zorgelijk en voelde me erg onjong. Vond water bedreigend.

De moraal van het verhaal? Die is er niet.