•••••
In mei 2017 waren Marga en ik enkele
weken op Mallorca. Hieronder het eerste verslag van onze reis, waarin
ik het woord 'ongewoon' centraal stel.
De aanloop naar onze vlucht naar Palma de Mallorca verliep anders
dan anders. Stoelen reserveren, inchecken, en printen van de boarding
passes hadden wij vooraf thuis online gedaan. Op Schiphol bleek echter
dat wij ook werden geacht de afgifte van onze koffers en het op de
bagage plakken van de labels zelf te doen. Wij zetten onze koffers
in een gat, scanden de boarding passes, bevestigden de door de machine
uitgespuwde labels op onze koffers, drukten op een knop en weg waren
ze! Wij hadden het gevoel dat wij ze nooit meer terug zouden zien.
Dat bleek gelukkig mee te vallen.
Wij werden naar Mallorca gebracht met een Boeing 737-800 van Sunwing
Airlines, een vliegmaatschappij waarmee wij nog nooit hadden gevlogen.
Het bleek een Canadese maatschappij te zijn die door reisorganisatie
TUI was ingeschakeld vanwege een tekort aan vliegtuigen. Alle veiligheidsberichten
werden omgeroepen in het Engels, het Nederlands en het Frans. Er kwam
geen einde aan! Het taxiën naar de startbaan duurde ook lang, niet
zozeer omdat de Boeing ver moest rijden, maar omdat het netjes op
zijn beurt moest wachten voordat het mocht vertrekken. Ik telde in
totaal maar liefst tien vliegtuigen voor en achter ons in de rij naar
de startbaan.
Het vliegtuig bleek te zijn veranderd in een kinderopvangverblijf.
Wij hadden al bange voorgevoelens toen wij in de slurf naar het toestel
struikelden over tientallen buggy's die de weg voor de instappende
passagiers versperden. Onze vrees werd bewaarheid. Zo'n 50 baby's,
peuters en kleuters begeleidden het lawaai van de motoren met gekrijs,
gejank, gebrul en gegil. Ik was blij dat ik het grootste deel van
de herrie kon dempen door de koptelefoon van mijn mp3-speler op te
zetten. Marga was echter niet zo gelukkig en zag er na de landing
op het vliegveld van Palma beduidend minder fris uit.
Ze fleurde echter helemaal op toen wij onze huurauto in ontvangst
namen. Thuis hadden wij alle benodigde gegevens online al doorgegeven
aan de verhuurmaatschappij, dus het was een kwestie van een handtekening
zetten en wegrijden. Dit is 'm: een knalrode Renault Clio TCe. |
 |
| Wij verbleven in Hotel AluaSoul in
het aan de noordoostkust van het eiland gelegen Port d'Alcúdia. De
ochtend na onze aankomst besloten wij het stadje te verkennen. Wij
dachten rustig over de boulevard te kunnen lopen en misschien ergens
koffie te drinken, maar dat werd een misrekening. Het gehele strand
en alle aanliggende straten waren vol hollende en fietsende atleten.
De IronMan 70.3 Mallorca Triatlon was in volle gang. Zo'n 4000 sporters
zwommen die dag 1.9 kilometer, fietsten 90 kilometer, en liepen 21.1
kilometer hard. Nou ja, hard ... De elite van het deelnemersveld natuurlijk
wel, maar veel van de goedwillende amateurs hadden het moeilijk. Ik
had wel bewondering voor hun doorzettingsvermogen. Hieronder links
het strand van Port d'Alcúdia zoals het normaal is, ernaast het strand
vol met fietsen op de dag van de triatlon. |
 |
 |
 |
 |
| Soms maak je mooie foto's op onverwachte
momenten en plaatsen. Wij maakten een wandeling door het Parc Natural
de d'Albufera, een moerasgebied dat een toevluchtsoord is voor vogels.
Op je foto's staat dan natuurlijk veel water, maar wat gebeurt er
als je zelf je water kwijt moet? Dan ga je naar de wc in het informatiecentrum
en al plassende maak je een foto van het raam in het toilet. |
| Ik fotografeer graag in zuidelijke
landen. De zon staat hoog en schijnt fel, waardoor je prachtige schaduwen
krijgt. Een ijzeren mand aan de muur wordt een ladder en een paar
grassprieten maken hiëroglyfen. |
| De rit naar het kustplaatsje Cala Sa
Calobra gaat via de meest avontuurlijke bergweg van Mallorca, aangelegd
in 1932 en steiler dan steil! Het beroemdste deel is de Nus de Corbata,
de 'dasknoop', een bocht van 360 graden. Halverwege de berg komen
de rotswanden zo dicht bij elkaar dat een bus er ternauwernood nog
doorheen kan. De weg is bij wielrenners heel geliefd. |
| Totdat de weg werd aangelegd, was Cala
Sa Calobra alleen bereikbaar over zee. Het plaatsje stelt niet veel
voor: een klein strand, enkele huisjes en wat bars en restaurants,
dan heb je het wel gehad. Maar het had twee verrassingen in petto.
De eerste surprise was de kleur van het water in de baai. Ik wist
niet dat je zoveel verschillende tinten groen en blauw op één plek
kunt ervaren. |
| Cala Sa Calobra verrastte ons ook met
een wandeling naar de achter het dorp liggende Torrent de Pareis,
een nauwe vallei die vanuit Cala Sa Calobra alleen te bereiken is
via een voetgangerstunnel door het gesteente. Toen wij de tunnel uitkwamen,
opende de vallei zich voor ons. Het leek alsof wij in een scène uit
The Lord of the Rings waren beland. Op de linkerfoto hieronder
het uitzicht vanaf de tunneluitgang, rechts het kleine strand en de
rotsen die het einde van de vallei markeren. De tunnel is uitgehouwen
in de rotspartij aan de linkerkant. |
 |
 |
| Toen wij in 2007 in Barcelona waren,
bekeken wij de verschillende werken van de beroemdste architect van
Spanje, Antoni Gaudí, die in Barcelona te vinden zijn, zoals La Pedrera,
Parc Güell, Casa Batlló, en natuurlijk de kathedraal La Sagrada Familia.
Wij hadden niet verwacht een van Gaudí's scheppingen tegen te komen
op Mallorca, maar dat gebeurde tot onze verrassing wel. Wij kwamen
Gaudí tegen in de kathedraal van Palma, de hoofdstad van Mallorca.
Dit Gothische bouwwerk verwelkomde vroeger de zeelui en bezoekers
van verre en beheerst tot op de dag van vandaag de zeezijde van de
stad met de felle okerkleur van zijn stenen. |
 |
| Rond 1904 leidde Gaudí de verbouwing
van de altaarruimte van de kathedraal. De reusachtige kroonluchter
boven het altaar (14e eeuw) werd aangebracht in het kader van zijn
vernieuwingen. Fraai zijn de koorbanken met ruim honderd zitplaatsen
en rijk houtsnijwerk die Gaudí hierheen verplaatste. Hij liet een
aantal van de wanden decoreren met keramiek naar zijn ontwerp vervaardigd.
Ook zette hij het hoogaltaar meer naar voren, zodat het grote altaar
bijna vrij staat. Boven het hoofdaltaar zie je Gaudí's omstreden baldakijn
met talrijke kleine lampjes en een kruis dat onmiskenbaar van Gaudí
is. |
 |
 |
 |
 |
| Ik maak geen selfies, omdat ik vrijwel
nooit met de camera van mijn smartphone fotografeer. Toch kan ik soms
de verleiding niet weerstaan mijzelf te fotograferen. Zo ook in el
caso antiguo van Alcúdia, waar ik staande op de oude stadsmuren de
foto linksonder maakte. De foto rechts maakte ik in de hal van la
casa de Robert Graves , het huis waar de Engelse schrijver Robert
Graves een groot deel van zijn leven woonde. |
•••••
|
