antipoden10

Antipoden 10

•••••

Akaroa, 2 december 2014

Gedurende vijf weken zijn Marga en ik antipoden. Antipode: (aardr.) tegenvoeter, bewoner van een plaats met even grote, doch tegengestelde breedte, en 180° verschil in lengte (Van Dale Groot Woordenboek der Nederlandse Taal). Op onderstaande kaart heb ik in wit de route aangegeven die wij in Nieuw-Zeeland gereden hebben.

Op het strand van Moeraki liggen zo'n 50 stenen bollen, de grootste met een doorsnede van meer dan twee meter: de Moeraki Boulders, die door golven op het zand zijn gedeponeerd. Het zijn geen rotsblokken die in het water rond geslepen zijn, maar ze zijn ontstaan om een organische kern heen, wat men in het klein kent van parels. Ze hebben zich in zo'n 4 miljoen jaar tijd gevormd. Door latere processen zijn scheuren ontstaan, en vooral bij de bollen die in de branding liggen begint verval op te treden. Bij een wandeling langs het strand zagen wij alle mogelijke stadia, van volledig opengebarsten bollen, die hun inwendige structuur vertonen, tot compleet intacte exemplaren.

Volgens de Maori's waren het etensmanden en waterhouders van de bij het nabije Shag Point omgeslagen voorouderlijke kano Arai-ti-uru. Jullie denken nu waarschijnlijk "Mwah", maar van dichtbij hebben ze iets buitenaards, het is net of er ieder moment een alien uit kan kruipen, zoals in het boek The War of the Worlds van H.G. Wells. ... Nee, de persoon in de foto rechtsonder is geen alien.

Wij zijn in een kathedraal van klei, zuilen van aarde en steen omringen ons. De blauwe lucht is het dak, de nauwe spleet die ons toegang heeft verschaft de deur. Behalve wij is er niemand in deze ruimte, die lijkt op een door de natuur geschapen kerk. Wij zijn diep onder de indruk, dit hadden wij niet verwacht toen wij op weg gingen naar de Clay Cliffs, bizarre en spectaculair geërodeerde kliffen met kloven en spitse kantelen boven de noordoever van de Ahuriri River.

De rivier is het eerste wat wij horen en zien nadat wij onze auto geparkeerd hebben vóór de slagboom die de weg naar de kliffen afsluit. Het water stroomt enorm snel en de oevers zijn bedekt met paarse, lila en rose bloemen. In de verte kunnen wij de kliffen zien.

De weg voert omhoog. Hoe hoger wij komen, hoe mooier het uitzicht wordt op het dal van de Ahuriri River.

Wij komen steeds dichter bij de kliffen die allerlei kleuren hebben: bruin, maar ook blauw en grijs.

Dan staan wij vlak voor de Clay Cliffs. Het is alsof je voor de muur van een kasteel staat. Torens reiken naar de hemel. De zon doet zijn best om er een mystiek schouwspel van te maken.

Opeens ontdekken wij een nauwe doorgang gevormd door water dat naar beneden gesijpeld is. Wij klimmen naar binnen en staan plotseling in een holle ruimte achter 'de muur': een kathedraal van klei. Met veel moeite klauteren wij verder naar boven totdat wij helemaal bovenin 'de kerk' zijn en ver beneden ons het dal kunnen zien liggen. Wij kijken om ons heen en voelen ons on top of the world.

Wij gaan op zoek naar Mount Cook. Anderhalve week geleden deden wij een eerste poging de hoogste berg van Nieuw-Zeeland voor de lens van onze camera te krijgen, maar toen was hij helaas in nevelen gehuld. Dat was in het plaatsje Fox Glacier aan de westkant van de berg, vandaag proberen wij het aan de oostkant. De voortekenen zijn goed, het is onbewolkt en de weersvoorspelling voor de rest van de dag is zeker niet slecht. Vol goede moed rijden wij dan ook weg uit Omarama, waar wij de nacht hebben doorgebracht.

Al gauw zien wij de contouren van The Southern Alps aan de horizon verschijnen. De weg voert door een brede vallei die vrijwel alleen begroeid is met gras. Hier bracht op 15 maart 3019 van het Derde Era de Slag van de Velden van Pelennor de omslag in de strijd om de Ring. Fans van The Lord of the Rings van J.R.R. Tolkien weten waar ik het over heb: de beslissende veldslag in het derde deel van de trilogie waarin zelfs de reusachtige vechtolifanten van de strijdmacht van Sauron het onderspit moeten delven. Maar liefst 1500 figuranten deden mee toen Peter Jackson deze massascène hier verfilmde.

De Maorische naam voor Mount Cook is Aoraki, dat 'berg die de wolken pakt' betekent. Dat zou ons zorgen moeten baren, maar vooralsnog is daar geen reden voor, integendeel. De laatste 55 kilometers naar ons einddoel gaan over een weg die langs Lake Pukaki loopt. Het water van het meer is blauwer dan blauw en de wolken zijn witter dan wit, alhoewel ze wel wat groter zijn geworden.

Naarmate de kilometers onder de banden van de auto wegglijden worden de wolken dikker en dikker, maar de toppen van de bergen blijven gelukkig zichtbaar. Dat geeft vertrouwen, en als wij even later Mount Tasman, met 3500 meter slechts 254 meter lager dan Mount Cook, van top tot teen op de gevoelige plaat kunnen vastleggen, beginnen wij te geloven dat het niet meer mis kan gaan.

En dan komt het moment suprême, wij komen de laatste bocht van de vallei uit en zien ... niet veel. Verdorie! Mount Cook doet zijn Maorische naam eer aan en heeft de wolken opnieuw te pakken. Jammer. Gelukkig dat de weg naar de berg toe zo mooi was, dat maakt echt veel goed. Een mochaccino en een stuk carrot cake in het café met panoramauitzicht van het Visitor Centre doen ons de teleurstelling nog verder vergeten.

In de nacht van 3 op 4 september 2010 deed er zich in en om Christchurch een aardbeving voor met een kracht van 7,1 op de schaal van Richter. Hierbij liepen veel gebouwen aanzienlijke schade op, vooral in het centrum van de stad, maar er waren geen dodelijke slachtoffers te betreuren. Op dinsdagmiddag 22 februari 2011 was er opnieuw een aardbeving, ditmaal met een kracht van 6,3. Deze keer vielen er 161 doden en was de schade veel groter, omdat het epicentrum dichter bij de stad lag. Zeker 800 veelal historische gebouwen in de binnenstad, waaronder de beroemde kathedraal, werden totaal verwoest.

Vier jaar later lopen wij door de binnenstad van Christchurch en zien nog overal de sporen van de aardbevingen. Er wordt op veel plaatsen hard gewerkt, dat wel, maar wij hebben het idee dat er nog ongelooflijk veel gedaan moet worden en dat het eigenlijk onbegonnen werk is. Wat moet je doen als het complete centrum van je stad in puin ligt? Hier en daar staan optimistische kunstwerken die de verwoesting wat kleur moeten geven, maar het is moeilijk positief te zijn als je de trieste resten van de kathedraal ziet.

Toch zijn er tekenen van hoop en vertrouwen in de toekomst. Zo lopen wij aan de rand van het verwoeste centrum door een tijdelijk, maar levendig en drukbezocht winkelcentrum, de Container Mall, waar alle winkels in zeecontainers gevestigd zijn. Father Christmas en een rendier staan op het dak van een van de containers. Ze zijn hier namelijk al sinds half november in kerststemming. Wij hebben de eerste kerstbomen al gesignaleerd!

Dit was mijn laatste verslag van onze reis naar Hong Kong en Nieuw-Zeeland. Morgen en overmorgen vliegen wij in drie etappes terug naar Nederland. Om 11.05 uur brengt vlucht NZ 510 van Air New Zealand ons in 80 minuten van Christchurch terug naar Auckland. Om 14.30 uur neemt Cathay Pacific vlucht CX 198 ons van Auckland mee naar Hong Kong, waar wij om 21.00 uur zullen aankomen. Enige uren later, om 00.25 uur, beginnen wij aan onze laatste vlucht, Cathay Pacific CX 271 van Hong Kong naar Amsterdam Schiphol. Als alles goed gaat landt het toestel daar om 06.15 uur in de vroege ochtend van 4 december. Al met al zullen wij zo'n 32 uur onderweg zijn, waarvan 25 in een vliegtuig. Zo'n lange reis is natuurlijk geen aanlokkelijk vooruitzicht, maar je moet er wat voor over hebben om een bezoek te kunnen brengen aan dit prachtige land. Wij hebben de afgelopen vijf weken genoten van alles wat op onze weg kwam, en ik hoop dat mijn verhalen een goed beeld hebben gegeven van de dingen die wij beleefd en gezien hebben.

•••••