•••••
Kaikoura, 18 november 2014
Gedurende vijf weken zijn Marga en ik antipoden. Antipode: (aardr.)
tegenvoeter, bewoner van een plaats met even grote, doch tegengestelde breedte,
en 180° verschil in lengte (Van Dale Groot Woordenboek der Nederlandse Taal).
Op onderstaande kaart heb ik in wit de route aangegeven die wij tot nu toe
in Nieuw-Zeeland gereden hebben. |
 |
| Kiwi's zijn loopvogels die van nature alleen
voorkomen in Nieuw-Zeeland. De vogel kreeg zijn naam van de Maori's. De
naam is afgeleid van de kreet van het mannetje tijdens het paarseizoen.
Volgens een Maori-mythe creëerde de god Tane de kiwi uit een kalebas. De
inwoners van Nieuw-Zeeland worden ook wel kiwi's genoemd en hetzelfde geldt
voor veel andere aan dit land gerelateerde zaken. De kiwi's zijn een bedreigde
diersoort, er zijn er nog zo'n 60.000. Toeristen kunnen ze zien in dierentuinen
en speciale centra waar onderzoek naar ze gedaan wordt. Het zijn echter
nachtvogels en als bezoeker tuur je dus in een donkere ruimte naar zo'n
rondscharrelende kiwi. Zo hebben wij er ook een gezien. Jullie begrijpen
natuurlijk wel dat wij niet midden in de nacht gewapend met een zaklantaarn
in de vrije natuur op zoek zijn gegaan naar een van die 60.000 kiwi's. Ik
heb de 'onze' wel gefotografeerd! Je mocht natuurlijk geen flits gebruiken
en daarom is de foto niet geworden zoals ik had gehoopt. Ik heb Photoshop
er nog op losgelaten, maar dat hielp helaas niet veel. Ik heb daarom maar
een afbeelding van een kiwi van het internet gehaald, dan weten jullie in
ieder geval hoe zo'n beest eruitziet. |
 |
| Het Abel Tasman Nationaal Park ligt in het
uiterste noordwesten van het Zuidereiland. Volgens onze reisgids is het
een paradijs voor wandelaars: "De wandelroutes in het park bieden vrijheid
en flexibiliteit. Weelderig inheems bos maakt plaats voor goudgeel zand
en azuurblauw water. Met de meeste zonuren in Nieuw-Zeeland, een zeebries
in de zomer en heldere dagen in de winter is het hier het hele jaar door
zeer aangenaam wandelen." Dat zal best, maar wij zien niet veel van al dat
moois. Ten eerste omdat op de dag dat wij er zijn het pijpestelen regent,
ten tweede omdat het park ook echt alleen voor wandelaars is en auto's er
niet in mogen. Het is op deze reis pas onze eerste dag met regen, maar toch
zijn wij teleurgesteld. Wij maken er echter het beste van, rijden een route
rond het park, stappen af en toe uit en trotseren het regenwater om iets
te bekijken dat net binnen of net buiten het park ligt. Zo zien wij de
gespleten appel rots bij Kaiteriteri, het begin van een wandelpad door
het park bij Sandy Bay, en kayakkers bij Marahau. Als wij aan het einde
van de middag terug zijn in onze Bed & Breakfast spreken wij een Nieuw-Zeelander
die de hele dag in zo'n kayak heeft gezeten: It was so wet and so cold.
I was very happy to come back here so I could put on dry clothes and get
warm. What a relief that was! En dat van een Nieuw-Zeelander! |
 |
 |
 |
 |
| De kou en de nattigheid zijn de volgende
dag gauw vergeten. Als wij 's ochtends wegrijden regent het nog een beetje,
maar zodra wij de bergen ten zuiden van Nelson achter ons hebben gelaten
klaart het op en de zon zal de rest van de dag niet meer verdwijnen. De
weg voert ons door een steeds breder wordende vallei waarin behalve een
snelstromende rivier alleen maar velden vol wijnranken te zien zijn. Wij
passeren het ene na het andere wijnhuis. Sommige namen herkennen wij, de
afgelopen weken hebben wij al menig glas van hun product gedronken. Wijnranken
voor ons, achter ons, naast ons, letterlijk tot aan de horizon. Een enkel
veld staat op het punt nieuw beplant te worden. |
 |
 |
| Wij bereiken de kust. Wij volgen de weg zuidwaarts
naar Kaikoura waar wij vanavond zullen verblijven. Het azuurblauwe water
dat ons gisteren was beloofd maar dat door de regen onzichtbaar bleef krijgen
wij nu wel te zien. En hoe! Parallel aan de weg loopt een spoorlijn. Ik
film een goederentrein van KiwiRail die langsdendert. Als de bestuurder
mij ziet laat hij het langgerekte geluid van de toeter van zijn locomotief
over het water schallen. Ik zwaai naar hem en hij zwaait terug. Leuk moment! |
 |
 |
| Een half uur later nog een leuk moment. Wij
stoppen op een parkeerplaats langs het water om onze benen te strekken en
om foto's te nemen van de golven die stukslaan op de rotsen. Wij klauteren
over enkele rotsblokken richting het water als Marga mij plotseling wijst
op een paar zeehonden die zo'n 100 meter verder van de zon liggen te genieten.
Ik word direct enthousiast en begin driftig te fotograferen en te filmen.
Dan hoor ik Marga roepen: "Pas op!". Ik kijk naar beneden en zie een enorme
mannetjeszeehond vlak voor mij liggen. Ik was bijna over hem gestruikeld!
Dan krijgen wij pas in de gaten dat er overal om ons heen tientallen zeehonden
te zien zijn. Doordat ze dezelfde kleur hebben als de rotsen waarop ze liggen
zagen wij ze eerst niet. De zeehond die ik bijna een doodschop heb gegeven
kijkt mij aan, krabt zich eens achter de oren, duikt het water in en verdwijnt.
Hij weet niet dat hij nu de ster is in zijn eigen film. |
 |
 |
| 's Avonds eten we in een restaurant bij de
havenpier van Kaikoura. De plaatselijke specialiteit is crayfish (langoest),
een kreeftachtig beest. Aan mij is zoiets niet besteed, maar Marga is een
liefhebster van vis en dus bestelt zij er een. Als een Nieuw-Zeelander naast
ons de langoest op het bord van Marga ziet liggen zegt hij: That looks
dangerous! |
| Wij raken met hem in gesprek en als hij hoort
dat wij uit Nederland komen steekt hij de loftrompet over de Nederlanders
die after the Indonesian war naar Nieuw-Zeeland emigreerden. They are
such hard-working people. Het uitzicht vanaf het terras van het restaurant
is prachtig. Ik wist niet dat besneeuwde bergtoppen zo dicht bij de kust
konden staan. Wat een fantastische dag was dit, de mooiste tot nu toe! |
•••••
|
