antipoden4

Antipoden 4

•••••

Wellington, 14 november 2014

Gedurende vijf weken zijn Marga en ik antipoden. Antipode: (aardr.) tegenvoeter, bewoner van een plaats met even grote, doch tegengestelde breedte, en 180° verschil in lengte (Van Dale Groot Woordenboek der Nederlandse Taal). Op onderstaande kaart heb ik in wit de route aangegeven die wij tot nu toe in Nieuw-Zeeland gereden hebben.

In de buurt van Taupo hebben wij een derde geothermisch gebied bezocht: Craters of the Moon. Op plankiers loop je door een gebied met stoombronnen en kraters. Je moet echt niet van de plankiers afstappen want de grond wordt je dan letterlijk te heet onder de voeten! Die kraters hebben het gebied zijn naam gegeven en het is een passende naam. Er heerst een enigszins 'onaardse' sfeer door de bijzondere kleuren van de kraterwanden en de stoom die overal vandaan schijnt te komen. Alle kraters zijn ontstaan door hydrothermische uitbarstingen. Wanneer de stoomdruk onder het aardoppervlak het gewicht van de grond erboven overtreft, kan een uitbarsting optreden. Daarbij wordt een mengsel van heet water, stoom, modder en puimsteen de lucht in geblazen. Dat kan 100 meter hoog gaan en holen en kraters tot 20 meter diep achterlaten. Dergelijke hydrothermische uitbarstingen komen ongeveer één keer per jaar voor. Omdat de grond in Craters of the Moon heet is, heeft zich een heel bijzondere vegetatie ontwikkeld. Slechts weinig soorten hogere planten verdragen de hitte. Er komen in het gebied varens en mossen voor die normaal alleen in de tropen groeien of in een warm en vorstvrij klimaat.

Op 3 februari 1931 werd Napier getroffen door een aardbeving met een kracht van 7,9 op de schaal van Richter. Na de schok bestond de stad niet meer. De bodem was meer dan 2 meter opgetild! Napier verrees echter binnen korte tijd als een feniks uit zijn as. Bij de herbouw grepen de stadsplanologen vooral terug op de stijl van de art deco. In het centrum van de stad staan nu nog steeds veel markante art deco gebouwen die zorgvuldig in stand worden gehouden. In een parkje aan de boulevard vind je de Tom Parker Fountain, een fontein in art deco stijl, die 's avonds kitscherig, maar toch wel mooi in verschillende kleuren wordt verlicht.

Er is zelfs een toilet in art deco stijl. Dit is na het Hundertwasser toilet in Kawakawa het tweede toilet in Nieuw Zeeland dat ik fotografeer. Ik verzeker jullie dat dit louter toeval is, ik heb echt geen toilet obsessie. Alhoewel ... op een reis zoals wij nu maken is toiletbezoek een regelmatig terugkerend item. Als je onderweg bent, kun je niet altijd als je moet. Gelukkig lijkt Nieuw-Zeeland in dit opzicht op Groot-Brittannië: een schoon openbaar toilet - met wc papier! - is nooit ver weg.

Vanaf de boulevard van Napier kijk je uit over de Stille Oceaan. Als de zon 's ochtends zijn gezicht weer laat zien, zie je hem hier als eerste ter wereld opkomen! Als jullie antipoden zien wij hem twaalf uur eerder dan jullie. Op de boulevard staat het standbeeld van Pania of the Reef, de vaak gefotografeerde zuster van de Kopenhaagse Kleine Zeemeermin. Ook Pania was een zeemeermin die een mensenkind liefhad, in haar geval de zoon van een Maori stamhoofd. Pania werd als straf voor haar liefde in een rots veranderd.

Wellington ligt boven een geologische breukzone, de Wellington Faultline, en de inwoners van de stad zijn dan ook voortdurend in afwachting van de big shake, de grote aardbeving die eens zal komen. Niemand lijkt er overigens mee te zitten, dus maken wij ons ook maar geen zorgen. Het zou wel heel toevallig zijn als de aarde juist gaat schudden als wij hier rondlopen. In het enorme Te Papa Tongarewa, het Museum of New Zealand, kun je in een houten huis dat hydraulisch heen en weer geschud wordt een beving meemaken. Echt angstaanjagend! Wij waren echter vooral geïnteresseerd in de collectie Maorische kunst van het museum.

De skyline van Wellington doet chaotisch aan. Een wirwar van gebouwen kijkt uit op de grote, natuurlijke haven die toegankelijk is voor grote zeeschepen. Vanaf hier vertrokken tijdens de Tweede Wereldoorlog de Amerikaanse mariniers naar Peleliu, Iwo Jima en andere eilanden in de Stille Oceaan om er te vechten tegen de Japanners. Nu lag de Sam Simon afgemeerd aan de kade, het onder Nederlandse vlag varende actieschip van Sea Shepherd dat regelmatig letterlijk en figuurlijk in aanvaring komt met Japanse schepen die op walvissen jagen.

Op de kade zagen wij ook Solace of the Wind, een standbeeld van Max Patte, dat in het water lijkt te vallen. Ik wilde wel een handje helpen bij zijn duik, maar hij bleef staan.

Op het kerkhof van Bolton Street liggen veel kolonisten van het eerste uur begraven. In de loop van de tijd hebben de gebouwen van de stad het kerkhof steeds meer omsingeld. Het gemeentebestuur heeft echter op tijd de historische waarde van het terrein ingezien en er een Memorial Park van gemaakt. Het is echter vreemd om oude grafstenen te zien die overschaduwd worden door een modern kantoorpand.

Een antieke cable car bracht ons naar de top van Mount Victoria, vanwaar wij een riant uitzicht hadden op Wellington. Wij liepen terug naar de stad door de prachtige Botanic Gardens. In deze botanische tuin staan enkele mooie beelden, waaronder Bronze Form van de beroemde beeldhouwer Henry Moore.

Wellington is de hoofdstad van Nieuw-Zeeland en ligt in het uiterste zuiden van het Noordereiland. Morgen steken wij met de veerboot over naar het Zuidereiland. De auto waar wij het Noordereiland mee verkend hebben moeten wij inleveren voordat wij inschepen. Aan de andere kant krijgen wij dan een nieuwe auto. Wij zijn tevreden over onze Toyota Corolla 2014. Het is een automaat, wat fijn was omdat je niet steeds met je 'verkeerde hand' hoefde te schakelen. Er zit een SatNav in, en ook dat was prettig, met name als we op zoek moesten naar ons hotel. Op de foto van de auto zie je op de achtergrond wijnranken. Ik heb hem genomen in de buurt van Hastings in een van de vele wijngebieden van Nieuw-Zeeland.

Wij vinden de weggebruikers hier heel gedisciplineerd. In het algemeen houdt men zich keurig aan snelheidslimieten, men stopt voor voetgangers op zebrapaden, zelfs als ze nog een paar meter verwijderd zijn van de oversteekplaats! Op kruisingen met stoplichten wacht iedereen met oversteken tot het voetgangerslicht op groen is gesprongen. Snelwegen vind je alleen rond de grote steden. Alle doorgaande wegen zijn tweebaans met om de zoveel kilometer een extra rijbaan om in te halen. De maximumsnelheid op die wegen is 100 kilometer per uur. Dat vinden wij vrij hoog, bij ons zou je op dit soort wegen hooguit 80 kilometer per uur mogen rijden. Dat doen wij dan ook regelmatig omdat wij dat gewend zijn. Voor je het weet zit er dan zo'n grote truck geladen met boomstammen achter je die er langs wil. Dit zijn trouwens speciale vrachtwagens. Als de boomstammen gelost zijn scharniert het achterste deel van de truck naar boven en naar voren en komt bovenop het middelste deel te liggen. Vreemd gezicht is dat.

Wij zijn ook tevreden over de accommodaties. Alle hotels en Bed & Breakfasts waar we tot nu toe hebben geslapen waren prima: ruim, schoon en van alle gemakken voorzien. En soms is het echt top. Wij zitten nu twee nachten in het Distinction Century City Hotel in het centrum van Wellington. Toen wij ons meldden bij de receptie bleek dat alle gewone kamers bezet waren. Wij kregen echter een gratis upgrade naar een van de suites op de bovenste verdieping van het hotel. Die suite is bijna net zo groot als ons appartement thuis! Wij hebben onze reis geboekt bij FOX, dat onderdeel is van de ANWB, en ik kan iedereen deze reisorganisatie van harte aanbevelen. De huurauto, de transfers, de hotels, de informatie die je krijgt, alles is perfect geregeld,

•••••