antipoden7

Antipoden 7

•••••

Queenstown, 21 november 2014

Gedurende vijf weken zijn Marga en ik antipoden. Antipode: (aardr.) tegenvoeter, bewoner van een plaats met even grote, doch tegengestelde breedte, en 180° verschil in lengte (Van Dale Groot Woordenboek der Nederlandse Taal). Op onderstaande kaart heb ik in wit de route aangegeven die wij tot nu toe in Nieuw-Zeeland gereden hebben.

Wij staan vroeg op want wij hebben een lange rit voor de boeg. Vandaag rijden wij 370 kilometer van Kaikoura aan de oostkust naar Hokitika aan de westkust. Wij steken het hele Zuidereiland over! Dat betekent dat wij de bergrug moeten passeren die over de gehele lengte van het eiland loopt. Dat gaan wij doen via de Lewis Pass die op 864 meter hoogte ligt. Dat lijkt niet zo'n probleem maar op het nieuws wordt er gewaarschuwd voor extreem harde windstoten van wel 120 kilometer per uur en die waarschuwing nemen we direct serieus als we her en der omgewaaide bomen zien liggen. Het weer is als een Januskop: links van ons is de lucht zo blauw als het water van de Stille Oceaan die we net achter ons hebben gelaten, rechts is de lucht grijs en grauw en zwanger van regen. Op een gegeven moment is het werkelijk bizar. Marga zit rechts want ze rijdt en ze doet de lichten van de auto aan omdat het zo donker is, ik zit als passagier links en knijp mijn ogen dicht vanwege de felle zon. Een regenboog in de verte kan dan ook niet uitblijven.

En dan ... hebben wij bijna een hert op de motorkap. Wij stoppen bij een veld vol tamme herten om enkele foto's te nemen en ik maak van de gelegenheid gebruik om het stuur over te nemen. Nog geen kilometer verder kom ik uit een scherpe bocht als er ineens een wild exemplaar voor mijn neus staat. Remmen heeft geen zin meer, daarvoor is het al veel te laat. Het enige wat ik kan doen is het stuur snel helemaal naar links draaien en direct weer naar rechts. Gelukkig is onze snelheid niet zo hoog en ook het beest reageert alert, het springt tenminste de goede kant op. Het scheelde centimeters. Ik had niet eens tijd om te schrikken, Marga wel, ik ben nog een beetje doof in mijn linkeroor.

De rest van de rit verloopt zonder problemen. Regenbuien en een flauw zonnetje wisselen elkaar af. Het is een plezier om over de Lewis Pass te rijden. De uitzichten zijn schitterend. De weg loopt langs een brede rivier die ook de gemakkelijkste weg naar beneden probeert te vinden. Overal staat gele brem in bloei. Aan weerszijden zien we met sneeuw bedekte bergtoppen. De wolken doen hun best er zo imposant mogelijk uit te zien.

In Hokitika brengen wij de nacht door in een cabin die op enkele tientallen meters van het strand staat. De hele dag heeft het hard gewaaid en nog steeds staat er een stevige aanlandige wind die ervoor zorgt dat de golven van de Tasman Zee met flinke kracht stukslaan op het zand. Het voelt speciaal om op dit strand te staan, helemaal aan het andere einde van de wereld, zo ver van huis.

Een Nieuw-Zeelander springt van torens, bungyjumpt van bruggen, kayakt door snelstromende rivieren, mountainbiket op een gletsjer, hangt aan een touw boven een ravijn, en meer van dat soort dingen. Wij konden natuurlijk niet achterblijven en dus hebben wij ... een treetop walk gedaan! Een paar kilometer van Hokitika bevindt zich een restant van een regenwoud en daar hebben ze 27 meter boven de grond ijzeren walkways gebouwd. Er is ook een toren die je nog hoger brengt, naar 47 meter! Vanaf die wandelpaden in de lucht heb je een uniek uitzicht op de bomen onder je en kun je tot ver in de omtrek kijken. Voor iemand met hoogtevrees zoals ik is zoiets behoorlijk gedurfd, dat kan ik jullie verzekeren, vooral omdat je niet loopt op solide platen, maar op rasters. Je kunt zo langs je voeten naar beneden kijken! De foto van ons is genomen op een platform dat 'hangt'. Er staat geen paal onder, waardoor het geheel flink heen en weer beweegt als je erop loopt. Zien jullie het verschil tussen Marga en mij? Ik houd mij stevig vast en heb een krampachtige lach op mijn kaken, Marga staat er vrolijk en ongedwongen bij, het kan haar niets schelen dat er slechts een dun plaatje ijzer zit tussen haar en de grond 27 meter lager! Dat hangende platform zie je op de laatste foto, die genomen is vanuit de toren.

Wij zijn in Glacier Country, het gebied van de gletsjers en The Southern Alps, zoals de bergen hier genoemd worden. In de omgeving van het dorp Fox Glacier liggen drie toeristische trekpleisters: Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland, de Franz Josef Gletsjer, en de Fox Gletsjer. Iedereen kent de foto's: een strakblauwe lucht, besneeuwde bergtoppen, een witte ijsrivier die zijn langzame weg aflegt naar het dal, groene hellingen die weerspiegeld worden in een rimpelloos bergmeer. Mooi! Uiteraard neem ik die foto's ook. Hier zijn ze:

Ai! Dat is nou pech! De zon schijnt niet, de bergen zijn in nevelen gehuld. Wat jammer dat wij de drie natuurwonderen van deze streek niet in volle glorie kunnen aanschouwen. Zullen wij hier ooit nog eens terugkomen? Dat is zeer onwaarschijnlijk. Nu een tocht naar een van de gletsjers maken heeft echter geen zin. Gelukkig is het verder geen onaardig weer, het is weliswaar bewolkt, maar het is windstil en het regent slechts af en toe. Wij besluiten dan ook een wandeling te maken rond Lake Matheson en daar krijgen wij geen spijt van. Een prima onderhouden pad loopt door het regenwoud op de oevers van het meer. Wij zien veel voor ons exotische planten in allerlei tinten groen en op enkele goedgekozen plaatsen gunt het pad ons fraaie uitzichten op het meer.

Wij staan opnieuw vroeg op want ook vandaag moeten wij een flinke afstand afleggen. Wij rijden van Fox Glacier naar Queenstown, een rit van 365 kilometer. Dat betekent dat wij een tweede keer de centrale bergrug passeren. Deze keer gaan wij dat doen via de Haast Pass die op 564 meter hoogte ligt. Dat moet geen probleem zijn. Helaas huilt God om de daden van zijn kinderen. Dikke tranen biggelen over zijn wangen en vallen precies op de plek waar wij nu zijn. Gisteravond om 11 uur is hij begonnen en als wij wakker worden is hij nog steeds aan het snotteren. De regen komt met emmers tegelijk naar beneden en weet van geen ophouden. Als wij een paar kilometer onderweg zijn zien wij het somber in. De weg staat op veel plaatsen onder water, harder dan 80 kilometer per uur lijkt zelfmoord. Nu weten wij waarom in dit gebied zoveel regenwoud is te vinden en waarom er zulke diepe greppels langs de wegen zijn gegraven. Ze dienen om het overtollige water op te vangen. Nu zijn ze echter tot over de rand gevuld met water. Het moet een prachtige streek zijn waar we doorheen rijden, maar we zien er niets van. Onze wereld bestaat uit enkele tientallen vierkante meters rondom onze auto, wat daarbuiten te zien is blijft grotendeels onzichtbaar. Af en toe vangen we een glimp op van een waterval, een brede rivier, of een spookachtig bos. Langzaam raken wij echter gewend aan de omstandigheden en stoppen af en toe om te proberen toch iets te zien van de omgeving. En zowaar, ik kan foto's maken van de Roaring Billy waterval (what's in a name?) en een landschap waarin een snelstromende rivier, lange nevelflarden, en met sneeuw bedekte bergtoppen een onheilspellend geheel vormen.

Wij zijn de Haast Pass over en beginnen aan de lange weg uit de bergen. Hoe meer wij afdalen hoe minder hard het gaat regenen en op een gegeven moment is het droog! Het heeft dan 14 uur achtereen geregend! Als de zon zelfs af en toe een straaltje onze richting uitstuurt zijn wij als kinderen zo blij, stappen om de paar kilometer uit de auto om al die mooie, nu zichtbare panorama's te fotograferen. Als wij aan de oever van Lake Wanaka staan zien wij links het grijs waar wij vandaan komen en rechts het voorzichtige blauw waar wij naar op weg zijn.

Om ons weerzien met de zon te vieren drinken wij in een uit 1863 daterend hotel in Cardrona een glas Guinness. Yes!

Wij naderen onze bestemming, Queenstown. Als wij de laatste bergrug vóór de stad achter ons laten worden wij verrast door een grandioos panorama: de Queen River Valley ontvouwt zich voor onze ogen. Aan het einde ervan, achter de heuvel in het midden, ligt Queenstown. Al met al hebben wij zeven uur gedaan over onze rit van vandaag.

•••••