antipoden3

Antipoden 3

•••••

Taupo, 10 november 2014

Gedurende vijf weken zijn Marga en ik antipoden. Antipode: (aardr.) tegenvoeter, bewoner van een plaats met even grote, doch tegengestelde breedte, en 180° verschil in lengte (Van Dale Groot Woordenboek der Nederlandse Taal). Op onderstaande kaart heb ik in wit de route aangegeven die wij tot nu toe in Nieuw-Zeeland gereden hebben.

Het is op dit moment lente in Nieuw-Zeeland. Het weer is heel wisselend, de ene dag is het 22° C, de volgende dag is het slechts 14° C. Soms staat er een harde, koude wind, maar als de zon schijnt heeft deze meer kracht dan bij ons in de lente. Veel regen hebben wij gelukkig nog niet gehad, af en toe een spatje. Ik denk dat je deze tijd in Nieuw-Zeeland het beste kunt vergelijken met eind april, begin mei in Nederland.

Op het zuidelijk halfrond gaat de zon ook op in het oosten en onder in het westen. Wel beweegt de zon hier van rechts naar links in plaats van van links naar rechts zoals op het noordelijk halfrond. De reden hiervoor is dat als je op het noordelijk halfrond naar de zon wilt kijken, je naar het zuiden moet kijken, terwijl als je op het zuidelijk halfrond staat en de zon wilt zien, je naar het noorden moet kijken. Je kijkt dus de andere kant op en ziet daardoor de zon de andere kant op bewegen. Dit is vergelijkbaar met wanneer twee mensen elkaar aankijken aan weerszijden van een spoorbaan en er een trein langskomt. De een zegt dat de trein naar links reed, de ander zegt naar rechts.

De Waitomo Glowworm Grotto werd rond 1800 ontdekt door een stamhoofd van de Maori's. Sinds 1889 is de grot toegankelijk voor toeristen. Eerst loop je door de verschillende niveaus van de grot. Je begint bij de Catacombs, daarna zie je de Banquet Chamber en tenslotte is er de Cathedral. In dit gedeelte hebben diverse beroemde koren opgetreden vanwege de geweldige akoestiek. In alle ruimtes zie je stalactieten en stalagmieten in diverse vormen en maten. De grote finale is de grot met de glimwormen. Deze maken de Waitomo grot tot een van de mooiste plekken op aarde. Je vaart met een bootje zo'n 14 meter onder de grond in het pikkedonker door een met water gevuld deel van de grot en boven je zie je een soort sterrenstelsel verschijnen. Op het plafond bevinden zich duizenden glimwormen. Klinkt griezelig, maar de lichtgevende lijfjes zorgen voor een fantastisch schouwspel. Glimwormen hebben de opmerkelijke eigenschap dat ze zelfstandig licht produceren, een proces dat bioluminescentie wordt genoemd. Ze gebruiken het om insecten aan te lokken die als voedsel dienen. Er mochten geen foto's worden gemaakt in de grot, dus heb ik een foto van het internet geplukt.

Hebben jullie The Hobbit en The Lord of the Rings van J.R.R. Tolkien gelezen? Nee? Dan hebben jullie vast wel een of meer van de zes films - twee trilogieën - gezien die de Nieuw-Zeelandse regisseur Peter Jackson van de boeken heeft gemaakt. Ook niet? Dan mag je dit verhaaltje overslaan. De films werden geheel in Nieuw-Zeeland opgenomen. Bij het zien van de overweldigende landschappen die ons op het witte doek voorgeschoteld werden zeiden Marga en ik tegen elkaar dat wij naar Nieuw-Zeeland wilden om die natuurpracht met eigen ogen te aanschouwen. De bergen, rivieren, bossen, en watervallen die in de films te zien zijn komen wij nog tegen of liggen al achter ons, maar in de buurt van Matamata is een dorp te zien dat niets met natuur te maken heeft, maar alles met de illusie van film: Hobbiton. Zoals jullie weten zijn Bilbo en Frodo - de hoofdpersonen in de boeken en de films - Hobbits en Peter Jackson heeft het dorp waarin zij leven, Hobbiton, voor zijn films tot in de kleinste details nagebouwd in de groene heuvels bij Matamata. Nadat het filmen was afgelopen heeft hij de filmset niet laten afbreken, maar overgedragen aan de eigenaar van het land waarop het was gebouwd. Nu komen er dagelijks honderden Lord of the Rings-fans naar deze locatie om rond te kunnen lopen in het dorp waar hun helden woonden. En ze 'woonden' er écht, want dit was de filmset waar de acteurs die de Hobbits speelden hun kunsten vertoonden. Wat je in de films ziet kom je hier tegen. Ik heb de boeken van Tolkien gelezen en herlezen en de dvd's van de films heb ik meerdere malen bekeken. Je kunt dus gerust zeggen dat ik ook een fan ben. Hobbiton was voor mij dan ook een van de hoogtepunten van onze reis tot nu toe.

Wij zijn in het land van de Maori's en dan moet je natuurlijk naar een avond waarop de cultuur van de Maori's centraal staat. Wij deden dat in een nederzetting van de Mitai stam. Wij zagen krijgers in traditionele kleding die in een oorlogskano over een riviertje peddelden terwijl ze harde strijdkreten slaakten. Men vertelde ons over de taal en de geschiedenis van de Maori's, hun houtsnijwerk en de ta moko, de tatoeage kunst. Vooral de mannen hebben overal tatoeages - zelfs op hun kont -, die alle een bepaalde betekenis hebben. Ook de vrouwen hebben ze, kijk maar eens op de rechterfoto hieronder naar de tatoeages op hun gezichten. Tijdens een voorstelling met muziek en dans werd ons duidelijk dat bewapening en strijd een belangrijke rol spelen in de tradities van de Maori's. Het einde van de show was niet voor niets een opvoering van de Haka, een krijgsdans die met luid geschreeuw, rollende ogen, en ver uitgestoken tongen gepaard gaat. Misschien heb je de All Blacks, het nationale rugbyteam van Nieuw-Zeeland, deze haka wel eens zien doen voorafgaande aan een wedstrijd. Het is een traditie die tot doel heeft de tegenstander angst aan te jagen. De avond werd besloten met een uitgebreide en heerlijke maaltijd die op traditionele wijze in de grond was gekookt. Deze manier van voedselbereiding noemen ze hangi. Natuurlijk weten wij wel dat wat je op zo'n avond te zien krijgt een gladde show is die niet zoveel meer te maken heeft met het dagelijkse leven van de Maori's van nu, maar de enthousiaste manier waarop onze Maorische gids voor de avond over zijn volk en zijn cultuur sprak vergrootte ons inlevingsvermogen. Leuk om te vermelden is nog dat de 200 mensen die er waren uit niet minder dan 18 landen kwamen. Wij waren trouwens de enigen uit Nederland!

Over nationaliteiten gesproken. Wij verblijven voornamelijk in hotels, maar een enkele keer ook in een Bed & Breakfast. Deze hebben in het algemeen drie à vier kamers. Het ontbijt wordt gegeten aan een gemeenschappelijke tafel en dat zorgt voor leuke gesprekken tijdens de maaltijd. Op een keer zaten wij met Fransen, Belgen, Duitsers en Canadezen aan het ontbijt. Er werd Frans, Duits, Vlaams, Nederlands, en Engels gesproken, maar op de een of andere manier verstonden we elkaar prima. Een andere keer raakte ik in gesprek met een Amerikaans echtpaar uit Oregon. Ik ben vrij goed op de hoogte van de politieke situatie in de Verenigde Staten en dus ging het al gauw over Obama, de Democraten en de Republikeinen, de Obamacare zorgwet, enzovoorts. De man bleek een Republikein in hart en nieren: tegen Obama, tegen abortus, tegen de legalisatie van marihuana, tegen Obamacare. Om een conflict te vermijden hield ik het maar neutraal en heb ik hem niet verteld dat ik een echte liberal ben. Toen wij afscheid van elkaar namen gaf hij mij zijn visitekaartje en nodigde mij uit eens met hem te mailen. Ik denk dat ik dat maar niet doe. De Bed & Breakfast huizen liggen trouwens op de mooiste plaatsen, veelal in the middle of nowhere. De foto's hieronder tonen de omgeving van Petite Provence, een Bed & Breakfast in de buurt van Matakohe. De eigenaar is een Fransman die met een Nieuw-Zeelandse is getrouwd.

Het ontbijt in een hotel laat je natuurlijk door Room Service naar je kamer brengen.

Nog een hoogtepunt! Langs de weg van Rotorua naar Taupo kun je op diverse plekken de effecten bekijken die geothermische krachten hebben op het landschap. Wij zagen zoiets eerder in Yellowstone Park in de Verenigde Staten en in Leirhnjúkur in IJsland. Hier in Nieuw-Zeeland kozen wij voor twee plaatsen die wij uitgebreid hebben verkend: de vulkanische vallei van Waimangu en het thermische wonderland van Wai-O-Tapu.

Waimangu ontstond tijdens de uitbarsting van Mount Tarawera in 1886 en behoort tot de jongste geothermische gebieden ter wereld. Een 4 kilometer lange weg gaat bergaf van het bezoekerscentrum aan de ingang naar de oever van het Rotomahana Meer. Fascinerend zijn de met water gevulde kraters aan het begin van de weg, waaronder het grootste warmwatermeer ter wereld, Waimangu Cauldron.

Verder lopend zagen wij door dampen omsluierde rotswanden, het verstopte spuitgat van wat ooit de grootste geiser ter wereld was - tussen 1901 en 1904 spoot hij wel 500 meter de lucht in - en de huiveringwekkende Inferno Crater. De witte ketel is gevuld met lichtblauw, zeer zuur water met een temperatuur van 80° C.

Ik heb tientallen foto's en ruim een half uur film aan Waimangu overgehouden. Loop nog even met ons mee aan de hand van de volgende foto's die ik elders in het gebied nam. Mooi, hè?

In het thermische wonderland van Wai-O-Tapu zagen wij een mengeling van kokende warmwaterbronnen, enorme sintelterrassen, dampende dalen, en de beroemde Champagne Pool met zijn oranje bodem. Dit geothermische fenomeen dankt zijn naam aan de belletjes in het groene water en zeker niet aan zijn giftige cocktail van antimoon, arsenicum, goud, kwik, zwavel, en zilver.

Ook in Wai-O-Tapu raakte mijn fototoestel oververhit. Elke paar meter zag je wel iets dat een foto of een paar minuten film waard was. Loop nog een stukje mee naar een ander deel van het terrein en kijk naar onderstaande foto's. Dit is toch prachtig?

Nieuw-Zeeland is Groot-Brittannië op zijn Amerikaans. Nog veel dingen doen Brits aan, maar de Amerikaanse invloed wordt volgens ons steeds groter. Natuurlijk kun je hier eten als in Engeland of Schotland. Fish and chips en andere traditionele gerechten zoals steak and kidney pie staan op de menu's van veel restaurants. In Auckland aten wij bangers and mash - worstjes en aardappelpuree - in een pub met de toepasselijke naam The Shakespeare Pub. Tegelijkertijd zijn alle bekende Amerikaanse fastfood ketens hier in overvloed te vinden. Er zijn ook veel Aziatische restaurants, die voedsel aanbieden uit vrijwel alle bekende Aziatische landen, van Pakistan tot Japan. Net als in de Verenigde Staten en Canada hebben veel plaatsen namen van Engelse steden. Zo reden wij hier door Cambridge waar de straten de namen dragen van bekende Engelse dichters: Coleridge Street, Wordsworth Street, Burns Street. De doorgaande weg door het stadje draagt natuurlijk de naam van de grootste dichter aller tijden: Shakespeare Street.

•••••