antipoden2

Antipoden 2

•••••

Matakohe, 7 november 2014

Gedurende vijf weken zijn Marga en ik antipoden. Antipode: (aardr.) tegenvoeter, bewoner van een plaats met even grote, doch tegengestelde breedte, en 180° verschil in lengte (Van Dale Groot Woordenboek der Nederlandse Taal). Op onderstaande kaart heb ik in wit de route aangegeven die wij tot nu toe in Nieuw-Zeeland gereden hebben.

Op dit moment zitten wij in een Bed & Breakfast in the middle of nowhere in de buurt van Matakohe. Het huis staat op een heuvel. Overal om ons heen zien wij het prachtige, maar voor ons vreemde Nieuw-Zeelandse landschap. Waarom vreemd? Vooral omdat er hier heel andere bomen staan dan in Europa, maar ook omdat groen hier anders groen is. Het is lichter, vrolijker. Met zijn deels beboste heuvels lijkt het gebied waar wij doorheen gereden zijn een beetje op de Cotswolds in het midden van Engeland, met dit verschil dat de heuvels hier eindigen bij de zee. Die kustgebieden zijn vaak adembenemend mooi. Onderstaande foto's heb ik gemaakt op Arai Te Uru, de zuidelijke landtong van de Hokianga Harbour. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op de Tasman Zee en de gigantische duinen op Niua, de noordelijke landtong. Volgens een legende van de Maori's, de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland, waren deze landtongen twee zeemonsters die de ingang van de haven moesten bewaken.

Voordat wij aan onze rondrit konden beginnen moesten wij eerst onze auto ophalen bij het verhuurbedrijf in Auckland. Dat bedrijf deed zijn naam eer aan: Thrifty (= zuinig). De foto hieronder toont de auto waarmee wij op dit moment door Nieuw-Zeeland rijden. Just kidding, of course!

Ze rijden hier links en daar zijn we door onze talloze bezoeken aan Engeland wel aan gewend geraakt, maar daar reden we altijd in onze eigen auto. Nu zitten we in een vehikel waarvan het stuur rechts zit en alle knoppen andersom. Dat geeft regelmatig aanleiding tot vermakelijke situaties. Als we rechtsaf willen aangeven gaat de ruitenwisser ineens heen en weer en als we linksaf willen signaleren maken medeweggebruikers ons erop attent dat ons groot licht brandt.

Een Nieuw-Zeelander leeft zijn leven in uitroeptekens. Hij draagt altijd een korte broek, ook al vriest het dat het kraakt. Hij drinkt zijn bier uit de fles en trekt de dop eraf met zijn tanden. Hij is een thrill-seeker: vanaf een brug kun je bungyjumpen, een zandduin is perfect om vanaf te sleeën, en vanaf een toren - zo hoog mogelijk natuurlijk - moet je naar beneden springen. In Auckland zagen wij deze 'echte mannen' (en vrouwen!) in actie. Wij zaten in het President's Hotel (ja, ja, voor minder gaan wij niet) in een kamer die uitkeek op de Sky Tower, 328 meter hoog en daarmee het hoogste gebouw op het zuidelijk halfrond. Het maakt de skyline van Auckland zeer herkenbaar. Je kunt van het uitzicht over de stad en de baai genieten vanuit een veilig met glas omsloten platform, maar Nieuw-Zeelanders willen natuurlijk meer. Ze lopen op een glazen rand buiten het platform en regelmatig hangen ze achterover over de afgrond als zeilers boven het water. Het enige dat hen vrijwaart van een val in de diepte is een dun touw. Anderen laten zich echt vallen. Verankerd aan twee touwen duiken ze voorover als in een zwembad om minder dan een halve minuut later veilig beneden aan te komen. Toen wij op het platform stonden zagen wij die springers langs de ramen vallen. Ik heb hoogtevrees en durf niet eens op de glazen panelen in de vloer van het platform te lopen, laat staan dat ik van zo'n toren spring. Ik ben duidelijk geen Nieuw-Zeelander!

Kennen jullie de architect en kunstenaar Friedensreich Hundertwasser (1928-2000)? Hij stond vooral bekend om de door hem ontworpen, kleurrijke gebouwen en was voorvechter van een mens- en milieuvriendelijke bouwwijze. In Wenen zagen wij zijn beroemde Hundertwasserhaus. Een groot deel van zijn leven woonde hij in Nieuw-Zeeland in het plaatsje Kawakawa, waarvoor hij ook een gebouwtje ontwierp ... de openbare toiletten. Het was zijn laatste creatie. Nu niet lachen en denken "hij gaat helemaal naar het andere einde van de wereld om toiletten te bekijken", want ze zijn écht mooi en dat vind ik niet alleen, maar met mij vele anderen van over de hele wereld die Kawakawa aandoen tijdens hun reis door Nieuw-Zeeland. Jullie geloven me niet? Kijk dan maar eens naar de volgende foto's en oordeel nog een keer.

James Cook kwam in 1769 als eerste Europeaan aan land op het Noordereiland. Niet veel later kwamen de eerste Europese pioneers, walvis- en zeehondenjagers, die zich vestigden rond de Bay of Islands. Ze werden gevolgd door kooplieden en zendelingen. Er ontstond een levendige handel tussen de Maori's en de kolonisten. De laatsten betaalden met wapens. Dit had fatale gevolgen voor de inheemse stammen, die elkaar gingen bevechten met hun nieuwe wapentuig. Bijna de helft van de Maori's kwam om het leven tijdens deze 'musketoorlogen'. Om orde in de chaos te brengen kwam de Britse gezant William Hobson in 1840 een verdrag overeen met 43 stamhoofden waarin de Maori's de macht van de Britse koningin over Nieuw-Zeeland erkenden, en de Britten het eigendomsrecht van de Maori's op hun land, bossen en visgronden garandeerden. Dit verdrag is sindsdien vele malen ter discussie gesteld, maar wordt nog steeds gezien als symbool voor the birth of the nation. Waitangi, waar het verdrag werd getekend, is daarom een historisch belangrijke plek voor alle Nieuw-Zeelanders. Het huis van de gouverneur, waarin de ondertekening plaatsvond, wordt nu omgeven door een mooi park met daarin een Maorisch gemeenschapshuis, een enorm hoge vlaggenmast, en de langste krijgskano ter wereld. Deze kano, genaamd Ngatokimatawhaorua, is 36 meter lang en er kunnen 150 krijgers en 80 roeiers in. Het park biedt mooie uitzichten op de Bay of Islands.

De krijgskano Ngatokimatawhaorua is gemaakt van het hout van de Kauri boom, de oudste, hoogste en beroemdste boom van Nieuw-Zeeland. De kolonisten kapten veel Kauri bomen omdat ze de grond wilden gebruiken voor landbouw. Tegenwoordig is de Kauri een beschermde boom, die alleen nog maar te zien is in het Waipoua Forest. De hoogste Kauri die er staat is Tane Mahuta - Maorisch voor Heer van het Woud -, die een stamomvang heeft van 13,8 meter en een hoogte van 51,5 meter (linksboven). De oudste Kauri is naar schatting 2.000 jaar oud. Dit is Te Matua Ngahere - Vader van het Woud -, die een 16,5 meter dikke stam heeft en 30 meter hoog is (rechtsboven). Wij zagen ook The Four Sisters, die vlak bij elkaar staan en uit hetzelfde wortelstelsel lijken te groeien (onder).

•••••