antipoden5

Antipoden 5

•••••

Nelson, 16 november 2014

Gedurende vijf weken zijn Marga en ik antipoden. Antipode: (aardr.) tegenvoeter, bewoner van een plaats met even grote, doch tegengestelde breedte, en 180° verschil in lengte (Van Dale Groot Woordenboek der Nederlandse Taal). Op onderstaande kaart heb ik in wit de route aangegeven die wij tot nu toe in Nieuw-Zeeland gereden hebben.

De Maori's noemen Nieuw Zeeland Aotearoa, dat 'het land van de lange, witte wolk' betekent. Waarom zij hun land zo noemen werd ons duidelijk op de dag dat wij met de veerboot van Interislander Ferries de oversteek van Wellington op het Noordereiland naar Picton op het Zuidereiland maakten. Toen de ferry om 8.30 uur vertrok was het guur weer in Wellington. Er stond een stormachtige wind, het was zwaarbewolkt en de temperatuur was zo'n 10, 11 graden Celcius. Na anderhalf uur varen over de Cook Straits - het water dat tussen de twee eilanden van Nieuw-Zeeland ligt en dat de Tasman Zee en de Stille Oceaan met elkaar verbindt - keken wij terug naar het Noordereiland en zagen de lange, witte wolk boven het land hangen.

Geen wonder dat het weer daar niet zo best was! Nog eens anderhalf uur later kwam de boot aan in Picton dat aan het begin ligt van Queen Charlotte Sound, een zee-engte met aan beide zijden beboste berghellingen. Dat leverde natuurlijk mooie plaatjes op.

Het eerste wat wij deden toen wij aan wal stapten was onze jassen en truien uittrekken. Wat een heerlijk weer was het hier! Wat een verschil met Wellington! De zon scheen volop, de temperatuur was zeker tien graden hoger dan aan de andere kant van de Cook Straits.

In drie uur van barre herfst naar aangename zomer. Wij werden er helemaal blij van. Nog blijer werden wij toen wij onze tweede huurauto zagen: een knalrode, vrij nieuwe Hyuandai Accent met slechts iets meer dan 5000 kilometer op de teller! Het is opnieuw een automaat en ook deze heeft een SatNav. De auto heeft verder een minicamera op de achterbumper. Als je de automatische versnelling in Reverse - achteruit - zet, krijg je het beeld van de camera te zien in het linkerdeel van de achteruitkijkspiegel. Reuze handig! Wij hoeven bij het achteruit rijden niet meer met krampachtig omgedraaide nekken te kijken of er iets achter ons zit. Wat een luxe allemaal!

De dag kon helemaal niet meer stuk toen wij 's middags aankwamen bij onze accommodatie. Wij hebben inmiddels geslapen in het President's Hotel en in een penthousesuite, en deze keer overnachtten wij in een hotel met de prachtige naam Chateau Marlborough! Dat moest wel goed zijn en dat was het ook. Je kon zelfs kiezen op wat voor soort kussen je 's avonds het moede hoofd te ruste wilde leggen: een lavender pillow, een microfibre ball pillow, een feather down pillow, of een lambswool/polyester pillow. Het 'kasteel' staat in het plaatsje Blenheim. In Engeland is Blenheim Palace de residentie van de Duke of Marlborough.

Op dit moment verblijven wij in Sussex House, een Bed & Breakfast in Nelson, en ook dat huis was een aangename verrassing. De eigenaresse, Heather D'Arcy, heeft niet alleen een prachtige naam die zo uit een Jane Austen roman zou kunnen komen, na een carrière in de IT heeft zij blijkbaar ook geld genoeg om Sussex House zodanig te vullen met Victoriaans antiek dat je ieder moment verwacht Jane Austen op de trap of in de lounge tegen het lijf te lopen. Het huis heeft vijf kamers die de namen van componisten hebben gekregen: Strauss (waar wij in slapen), Beethoven, Mozart, Brahms, en Schubert. Een aardig detail is dat er een complimentary karafje port voor ons klaarstond. Arno kon zijn geluk niet op!

De route die wij reden van Blenheim naar Nelson ging deels over de Queen Charlotte Drive, een weg met veel uitzichtpunten die zich eerst langs de binnenste arm van de Queen Charlotte Sound slingert om daarna verder te gaan naar Havelock aan de Pelorus Sound. De houtindustrie is belangrijk in Nieuw-Zeeland. Wij vonden het echter jammer dat wij regelmatig ontboste hellingen zagen. Dat deed toch afbreuk aan de schoonheid van het landschap.

Bij Shakespeare Bay kwamen wij een deel van het gekapte hout tegen.

Havelock noemt zich de 'mosselhoofdstad van de wereld'. In de baai hangen duizenden dikke kabels tot op de zeebodem. Hieraan groeien de forse green lip mussels. In de stad zagen wij een leuk restaurant met een grote mosselpan op het dak.

Zo'n 30 kilometer voorbij Havelock ligt het Pelorus Bridge Scenic Reserve, waar wij twee prachtige wandelingen maakten. De eerste ging naar een lange, wiebelende hangbrug die de diep in een ravijn ingesleten en door oude bossen omzoomde Pelorus River overspant. Eng! Voor diegenen die de Hobbit films van Peter Jackson kennen: dit was de locatie voor de scène waarin de Hobbits in biertonnen door het snelstromende water worden meegevoerd en zo ontsnappen aan de Elfen.

De tweede wandeling voerde ons door een regenwoud met grote, fotogenieke varens. Aan het einde wachtte ons een schitterend schouwspel: een rotswand bedekt met varens en mossen waarover honderden straaltjes water naar beneden stroomden. Deze 'waterval' was omringd door bomen en een beekje stroomde ervan weg verder het bos in. Het geheel werd bijna mystiek verlicht door de paar zonnestralen die niet door het bladerdak werden tegengehouden. Wij voelden ons echt in Middle Earth, de wereld die door J.R.R. Tolkien werd geschapen in zijn boeken The Hobbit en The Lord of the Rings. Ik heb geprobeerd het tafereel op foto en film te vangen, maar dat is me helaas niet gelukt. De foto's en de film doen geen recht aan de schoonheid van het moment.

•••••